Anagnórise: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición
Desfíxose a edición 1638585 de 189.121.125.223 (conversa)
Liña 1: Liña 1:
A '''anagnórise''' ou '''reconhecimento''' é un [[topos]] clássico da [[trama narrativa]] e, em particular, do [[teatro]] consistente en que un personagem, após unha cadeia mais ou menos complexa de vicisitudes, é reconhecido por outros (ou se dá conta ele mesmo) na sua verdadeira identidade.
A '''anagnórise''' ou '''recoñecemento''' é un [[topos]] clásico da [[trama narrativa]] e, en particular, do [[teatro]] consistente en que un personaxe, após unha cadea máis ou menos complexa de vicisitudes, é recoñecido por outros (ou se dá conta el mesmo) na súa verdadeira identidade.


A anagnórise aparece mencionada na ''Poética'' de [[Aristóteles]] e foi moi usada na [[comedia latina]] e no [[teatro barroco]] ([[Tirso de Molina]], [[Calderón de la Barca]], [[Shakespeare]]). Un caso sería o de dous irmáns, separados por un naufraxio, que se atopan anos máis tarde, a punto de casar con alguén do contorno do outro. [[Edipo]] é un paradigma de recoñecemento tráxico, pois mata ao seu pai e casa coa súa nai.
A anagnórise aparece mencionada na ''Poética'' de [[Aristóteles]] e foi moi usada na [[comedia latina]] e no [[teatro barroco]] ([[Tirso de Molina]], [[Calderón de la Barca]], [[Shakespeare]]). Un caso sería o de dous irmáns, separados por un naufraxio, que se atopan anos máis tarde, a punto de casar con alguén do contorno do outro. [[Edipo]] é un paradigma de recoñecemento tráxico, pois mata ao seu pai e casa coa súa nai.

Revisión como estaba o 16 de agosto de 2010 ás 06:43

A anagnórise ou recoñecemento é un topos clásico da trama narrativa e, en particular, do teatro consistente en que un personaxe, após unha cadea máis ou menos complexa de vicisitudes, é recoñecido por outros (ou se dá conta el mesmo) na súa verdadeira identidade.

A anagnórise aparece mencionada na Poética de Aristóteles e foi moi usada na comedia latina e no teatro barroco (Tirso de Molina, Calderón de la Barca, Shakespeare). Un caso sería o de dous irmáns, separados por un naufraxio, que se atopan anos máis tarde, a punto de casar con alguén do contorno do outro. Edipo é un paradigma de recoñecemento tráxico, pois mata ao seu pai e casa coa súa nai.