Clorofluorocarbonos: Diferenzas entre revisións
m Desfixéronse as edicións de 190.152.29.179 (conversa); cambiado á última versión feita por JAnDbot |
|||
Liña 7: | Liña 7: | ||
Son |
Son unhas subtancias moi estables (alta estabilidade físico-química e nula toxicidade) ,o que extendeu a súa aplicación como refrixerantes,illantes , propelentes,emulsionantes e limpiadores.Foron introducidos a principios dos trinta por inxenieiros do General Motors , para substituir a materiais perigosos como o dioxido de sulfuro e o amoníaco.Prohibiuse a súa produción o 31 de decembro de 1995 en Estados Unidos debido a que destrúen a capa de ozono.Agora so poden empregarse , de forma limitada , os CFCs reciclados e almacenados. |
||
Tamén son un gas con [[efecto invernadoiro]] porque absorben a calor da [[atmosfera]], envían parte da [[calor]] absorbida de regreso á superficie do planeta e contribúen ó seu quentamento. |
Tamén son un gas con [[efecto invernadoiro]] porque absorben a calor da [[atmosfera]], envían parte da [[calor]] absorbida de regreso á superficie do planeta e contribúen ó seu quentamento. |
||
A exposición directa a algúns tipos de CFC pode causar perda de coñecemento, dificultade respiratoria e irregularidade dos latidos do corazón. Tamén pode causar confusión, mareo, tos, dor de garganta, dificultade respiratoria e dor nos ollos. En contacto coa pel, algúns poden causar queimaduras por frío ou sequedade da pel. |
A exposición directa a algúns tipos de CFC pode causar perda de coñecemento, dificultade respiratoria e irregularidade dos latidos do corazón. Tamén pode causar confusión, mareo, tos, dor de garganta, dificultade respiratoria e dor nos ollos. En contacto coa pel, algúns poden causar queimaduras por frío ou sequedade da pel. |
||
==Repercusión sobre a capa de ozono== |
==Repercusión sobre a capa de ozono== |
Revisión como estaba o 14 de abril de 2010 ás 13:41
Definición
Coñécense como clorofluorocarbonos (CFCs) a todo un grupo de compostos orgánicos sintéticos derivados do metano ou do etano, nos que os átomos de hidróxeno foron substituídos, parcial ou totalmente, por átomos de flúor, cloro e/ou bromo.Este grupo inclúe os seguintes : CFC-11, CFC-12, CFC-113, CFC-114, CFC-115 e moitas formas de freón. Son incoloros , inodoros , inocuos e estables cando se emiten.Poden durar máis de cen anos na estratosfera
Estes son compostos de orixe artificial, que se emiten á atmosfera principalmente a través de fugas nos procesos de fabricación, así como dos elementos dos que forman parte por dexeneración dos materiais que conforman.
Son unhas subtancias moi estables (alta estabilidade físico-química e nula toxicidade) ,o que extendeu a súa aplicación como refrixerantes,illantes , propelentes,emulsionantes e limpiadores.Foron introducidos a principios dos trinta por inxenieiros do General Motors , para substituir a materiais perigosos como o dioxido de sulfuro e o amoníaco.Prohibiuse a súa produción o 31 de decembro de 1995 en Estados Unidos debido a que destrúen a capa de ozono.Agora so poden empregarse , de forma limitada , os CFCs reciclados e almacenados.
Tamén son un gas con efecto invernadoiro porque absorben a calor da atmosfera, envían parte da calor absorbida de regreso á superficie do planeta e contribúen ó seu quentamento.
A exposición directa a algúns tipos de CFC pode causar perda de coñecemento, dificultade respiratoria e irregularidade dos latidos do corazón. Tamén pode causar confusión, mareo, tos, dor de garganta, dificultade respiratoria e dor nos ollos. En contacto coa pel, algúns poden causar queimaduras por frío ou sequedade da pel.
Repercusión sobre a capa de ozono
O mecanismo a través do cal atacan a capa de ozono é unha reacción fotoquímica : o incidir a luz sobre a molécula de CFC, liberase un átomo de cloro cun electrón libre , denominado radical cloro, moi reactivo e con gran afinidade polo ozono,rompendo a molécula de este último. A radiacción é catalítica, estimase que un so átomo de cloro destrúe hata 30.000 moléculas de ozono. O CFC permanece durante dous anos nas capas altas da atmosfera onde atopa o ozono.
O descubridor desta amenaza foi o científico mexicano Mario J. Molina (1943) , quen o 11 de outubro de 1995 recibiu o Premio Nobel de Química, en recoñecemento das suas investigacións neste campo .
Información recollida das seguntes páxinas
http://calidaddelaire.navarra.es/calidadaire/contaminantes_cfcs.cfm