Estandarización da lingua galega: Diferenzas entre revisións
RNC (conversa | contribucións) m Mellor manter o esquema de Benigno Fernández e Henrique Monteagudo, é máis claro. |
RNC (conversa | contribucións) mSen resumo de edición |
||
| Liña 6: | Liña 6: | ||
=== Galego popular=== |
=== Galego popular=== |
||
O galego que se empregou na escrita durante gran parte do [[século XIX]] estaba moi próximo ao galego falado<ref>Henrique Monteagudo (ed.) ''Ob. cit'', páxina 127</ref>, sen que a tradición literaria do galego medieval influíse significativamente, pero tampouco houbo realmente escritores dialectais puros, nos textos adoitan convivir solucións interdialectais. Nesta liña de achegamento á fala popular abundan os vulgarismos e os [[castelanismo]]s, mesmo alternando con formas propias do galego, xa que era o castelán escrito o que actuaba como modelo<ref>Xosé Luís Regueira ''A sílaba en galego: lingua, estándar e ideoloxía'' en Ramón Lorenzo (coord.) ''Homenaxe a Fernando R. Tato Plaza''. Universidade de Santiago de Compostela, 2002, páxina 245</ref> para uns escritores que carecían de calquera referencia para o galego máis alá do galego popular. Pola contra case non aparecen [[hiperenxebrismo]]s ou [[arcaísmo]]s e as vacilacións na escolla e escrita do [[léxico]] era a norma. Contra [[1880]], no final do período, comezou o debate sobre que tipo de galego debería servir de base á lingua literaria, por unha banda estaban os defensores do galego popular, baseado na fala do rural, menos influída polo castelán, e pola outra os defensores dun galego culto, baseado no galego das vilas e cidades e máis castelanizado.<ref>Ernesto Xosé González Seoane ''A estandarización do léxico en Galicia: perspectiva histórica'' en María Álvarez de la Granja e Ernesto Xosé González Seoane (ed.) ''A estandarización do léxico''. Consello da Cultura Galega, 2003, páxina 168</ref> |
O galego que se empregou na escrita durante gran parte do [[século XIX]] estaba moi próximo ao galego falado<ref>Henrique Monteagudo (ed.) ''Ob. cit'', páxina 127</ref>, sen que a tradición literaria do galego medieval influíse significativamente, pero tampouco houbo realmente escritores dialectais puros, nos textos adoitan convivir solucións interdialectais. Nesta liña de achegamento á fala popular abundan os vulgarismos e os [[castelanismo]]s, mesmo alternando con formas propias do galego, xa que era o castelán escrito o que actuaba como modelo<ref>Xosé Luís Regueira ''A sílaba en galego: lingua, estándar e ideoloxía'' en Ramón Lorenzo (coord.) ''Homenaxe a Fernando R. Tato Plaza''. Universidade de Santiago de Compostela, 2002, páxina 245</ref> para uns escritores que carecían de calquera referencia para o galego máis alá do galego popular. Pola contra case non aparecen [[hiperenxebrismo]]s ou [[arcaísmo]]s e as vacilacións na escolla e escrita do [[léxico]] era a norma. Contra [[1880]], no final do período, comezou o debate sobre que tipo de galego debería servir de base á lingua literaria, por unha banda estaban os defensores do galego popular, baseado na fala do rural, menos influída polo castelán, e pola outra os defensores dun galego culto, baseado no galego das vilas e cidades e máis castelanizado.<ref>Ernesto Xosé González Seoane ''A estandarización do léxico en Galicia: perspectiva histórica'' en María Álvarez de la Granja e Ernesto Xosé González Seoane (ed.) ''A estandarización do léxico''. Consello da Cultura Galega, 2003, páxina 168</ref> |
||
=== Galego enxebrista=== |
|||
A partir de finais do século XIX, con [[Antonio López Ferreiro]], e sobre todo na época das [[Irmandades da Fala]] e a [[Xeración Nós]] procúrase a pureza da lingua, mesmo chegando na súa afirmación fronte ao castelán en distorsións do propio léxico galego e en prácticas diferencialistas<ref>Ramón Mariño Paz ''Historia da lingua galega''. Sotelo Blanco, 1998, páxina 466</ref> que deron orixe aos coñecidos como [[hiperenxebrismo]]s. O castelán deixou de ser o único referente para a creación do léxico novo, recórrendose fundamentalmente a [[arcaísmo]]s, [[lusismo]]s e estranxeirismos pero tamén a [[neoloxismo]]s. |
|||
== Notas == |
== Notas == |
||
<references/> |
<references/> |
||
Revisión como estaba o 11 de xaneiro de 2010 ás 19:12
 | Esta páxina ou sección está a editarse nestes intres. Para evitar posibles conflitos de edición, non edites esta páxina ou sección mentres vexas esta mensaxe. Revisa o historial de edicións para saber quen traballa nela. O usuario RNC (conversa · contribucións) realizou a última edición na páxina hai 14 anos. O tempo máximo de presenza deste marcador é dun mes dende a última edición do usuario que o puxo; pasado ese tempo debe retirarse. |
Cando se comezou a escribir de novo a lingua galega a comezos do século XIX non había memoria entre os novos escritores da literatura nin da escrita medieval polo que para escribiren a súa lingua tenderon a adaptar a ortografía da lingua castelá ao galego[1].
Periodización
Galego popular
O galego que se empregou na escrita durante gran parte do século XIX estaba moi próximo ao galego falado[2], sen que a tradición literaria do galego medieval influíse significativamente, pero tampouco houbo realmente escritores dialectais puros, nos textos adoitan convivir solucións interdialectais. Nesta liña de achegamento á fala popular abundan os vulgarismos e os castelanismos, mesmo alternando con formas propias do galego, xa que era o castelán escrito o que actuaba como modelo[3] para uns escritores que carecían de calquera referencia para o galego máis alá do galego popular. Pola contra case non aparecen hiperenxebrismos ou arcaísmos e as vacilacións na escolla e escrita do léxico era a norma. Contra 1880, no final do período, comezou o debate sobre que tipo de galego debería servir de base á lingua literaria, por unha banda estaban os defensores do galego popular, baseado na fala do rural, menos influída polo castelán, e pola outra os defensores dun galego culto, baseado no galego das vilas e cidades e máis castelanizado.[4]
Galego enxebrista
A partir de finais do século XIX, con Antonio López Ferreiro, e sobre todo na época das Irmandades da Fala e a Xeración Nós procúrase a pureza da lingua, mesmo chegando na súa afirmación fronte ao castelán en distorsións do propio léxico galego e en prácticas diferencialistas[5] que deron orixe aos coñecidos como hiperenxebrismos. O castelán deixou de ser o único referente para a creación do léxico novo, recórrendose fundamentalmente a arcaísmos, lusismos e estranxeirismos pero tamén a neoloxismos.
Notas
- ↑ Benigno Fernández Salgado e Henrique Monteagudo Do galego literario ó galego común. O proceso de estandarización na época contemporánea en Henrique Monteagudo (ed.) Estudios de sociolingüística galega. Sobre a norma do galego culto. Galaxia, 1995, páxina 109
- ↑ Henrique Monteagudo (ed.) Ob. cit, páxina 127
- ↑ Xosé Luís Regueira A sílaba en galego: lingua, estándar e ideoloxía en Ramón Lorenzo (coord.) Homenaxe a Fernando R. Tato Plaza. Universidade de Santiago de Compostela, 2002, páxina 245
- ↑ Ernesto Xosé González Seoane A estandarización do léxico en Galicia: perspectiva histórica en María Álvarez de la Granja e Ernesto Xosé González Seoane (ed.) A estandarización do léxico. Consello da Cultura Galega, 2003, páxina 168
- ↑ Ramón Mariño Paz Historia da lingua galega. Sotelo Blanco, 1998, páxina 466