Tritón (lúa)

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Tritón.

Tritón

Descubrimento
Descuberto por	William Lassell
Descuberto o	10 de outubro de 1846
Características orbitais
Semieixe maior	354.800 km
Excentricidade	0.0000
Período orbital	-5,877 d (retrógrado)
Inclinación	130,267° (da eclíptica) 157.340° (desde o ecuador de Neptuno) 130.063° (desde a órbita de Neptuno)
Satélite de	Neptuno
Características físicas
Diámetro medio	2.706,8±1,8 km [1]
Área da superficie	23.018.000 km²
Volume	10.384.000 km³
Masa	2,147×1022 kg
Densidade media	2,05 g/cm³
Gravidade en superficie	0,78 m/s²
Velocidade de escape	1,5 km/s
Período de rotación	síncrono
Inclinación axial	cero
Albedo	0,76
Temperatura superficial - mínima - media - máxima	34,5 K
Características atmosféricas
Presión	0,001 kPa
Nitróxeno	99,9%
Metano	0,1%

Tritón é un satélite natural de Neptuno que se encontra a 4.500 millóns de quilómetros da Terra. Posiblemente sexa o astro máis frío do Sistema Solar (-235 ºC). Descuberto por William Lassell en 1846, só 17 días despois do propio descubrimento do planeta, debe o seu nome ao deus Tritón da mitoloxía grega. Está desfigurado por violentas erupcións volcánicas e a súa superficie xeouse e fundeuse repetidamente, quedando así surcada dunha rede de enormes gretas.

Tralo paso do Voyager 2 polas súas proximidades, unhas enigmáticas imaxes revelaron o que parecían ser géiseres de nitróxeno líquido emanados dende a súa superficie xeada. Este descubrimento mudou o concepto clásico do vulcanismo xa que, ata entón, supoñíase que os corpos xélidos non deberían estar xeoloxicamente activos. Tritón demostrou que para que houbera actividade xeolóxica basta cun medio fluído, sexa rocha fundida, nitróxeno ou auga.