Xoán Casiano: Diferenzas entre revisións
Xas (conversa | contribucións) lig int |
m bot Engadido: es:Juan Casiano |
||
Liña 25: | Liña 25: | ||
[[Categoría:Padres da Igrexa|Casiano]] |
[[Categoría:Padres da Igrexa|Casiano]] |
||
[[Categoría:Santos]] |
[[Categoría:Santos]] |
||
[[ca:Joannes Massiliensis]] |
[[ca:Joannes Massiliensis]] |
||
Liña 31: | Liña 30: | ||
[[de:Johannes Cassianus]] |
[[de:Johannes Cassianus]] |
||
[[en:John Cassian]] |
[[en:John Cassian]] |
||
[[es:Juan Casiano]] |
|||
[[fr:Jean Cassien]] |
[[fr:Jean Cassien]] |
||
[[hu:Johannes Cassianus]] |
[[hu:Johannes Cassianus]] |
Revisión como estaba o 16 de marzo de 2009 ás 02:35
Xoán Casiano ou Cassiano (Nado entre os anos 360 e 365 e falecido no 435). Sacerdote, asceta e Pai da Igrexa. Descoñécese o seu lugar de nacemento, probablemente Escitia Menor, na desembocadura do Danubio, aínda que é seguro que se formou en Belén e viviu durante sete anos como eremita no deserto de Exipto. Posteriormente recibiu o diaconado en Constantinopla de mans de san Xoán Crisóstomo, e foi ordenado sacerdote en Roma polo papa Inocencio I.
Cara ó 415 fundou a Abadía de San Víctor de Marsella, formada por dous mosteiros, un masculino e outro feminino, para os que redactou os seus escritos máis importantes: as Institutiones, nas que expón as obrigas do monxe e examina os vicios contra os que ten que estar prevido; e as súas vintecatro Collationes, onde, en forma de diálogos con monxes famosos da antigüidade —como un complemento ás Institutiones— trata diversos aspectos da vida monacal, alaba a vida eremítica e indica que a vida ascética é a mellor vía para loitar contra o pecado.
Os seus escritos teolóxicos influíron nas doutrinas semipelaxianas.
Posteridade
San Bieito de Nursia recomendou ós seus monxes a lectura dos escritos de Xoán Casiano, e empregounos como fundamento para a súa regra, onde en certas pasaxes repítese palabra a palabra citas de Casiano e a mesma regra afirma que debe ser prolongada polas Conferencias dos Padres e as súas Institucións de Casiano.
Os monxes de Occidente apréciano como un dos principais mestres da vida monástica e consideran bo que lles teñan permitido beneficiarse da experiencia dos primeiros monxes de Oriente.
Despois do seu pasamento, o segundo Concilio de Orange, en 529, condenou o semipelaxianismo e deu unha formulación teolóxica da graza tal como preconizaba Santo Agostiño. O concilio pronunciouse contra os que, como Xoán Casiano de Marsella, Vicente de Lerins e Fausto de Riez, daban un papel máis importante ó libre albedrío.
Isto probablemente explica porqué Xoán Casiano non foi elevado a santo da Igrexa católica romana, aínda que si se venera localmente. Algunhas localidades preto de Lérins levan o seu nome. Porén os seus escritos foron lidos amplamente nos mosteiros de Occidente.
Polo contrario, si figura no calendario de santos da Igrexa ortodoxa onde é moi estimado polos seus escritos e a súa posición sobre a graza, onde os ortodoxos se recoñecen, mellor que nas de Agostiño de Hipona. Así é como moitos monxes e bispos ortodoxos levan o seu nome.
Bibliografía
- San Juan Casiano: Instituciones. Tradución en castelán por L. e P. Sansegundo, Ed. Rialp, col. Neblí n. 15, Madrid, 1957.
- San Juan Casiano: Colaciones. Tradución en castelán por L. e P. Sansegundo, Ed. Rialp, col. Neblí nn. 19 e 20, Madrid, 1958 e 1962.