Pius Font i Quer

Pius Font i Quer, nado en Lleida en 1888 e falecido en Barcelona en 1964, foi un botánico (taxónomo e fitoxeógrafo) así como farmacéutico e químico, que destacou coma un dos nomes máis importantes da ciencia botánica catalá de mediados do século XX. Foi ademais un gran mestre e un gran divulgador. Nas súas obras en castelán aparece citado cunha versión castelanizada do seu nome: Pío Font Quer.

Biografía

Pasou a súa infancia en Manresa, onde un instituto de ensino secundario leva o seu nome. Doutorouse en Farmacia (1914) cunha tese sobre a flora do Bages. Entre outros cargos foi profesor de Farmacia e Botánica na Universidade de Barcelona e tamén foi profesor na Escola Superior de Agricultura. De 1931 a 1934 foi presidente da Institució Catalá d'Història Natural, unha organización privada moi importante na historia das Ciencias Naturais españolas, cuxa sección botánica encabezou igualmente durante o franquismo ata a súa morte.

Organizou e dirixiu o Institut Botànic de Barcelona e fundou o Jardí Botànic desta cidade.

En 1911 ingresou no corpo da sanidade militar, no que alcanzou o grao de tenente coronel farmacéutico. Cando se produciu o alzamento militar de 1936 atopábase en Albarracín en excursión botánica cos seus alumnos; para volver a Barcelona tivo que atravesar a liña da fronte, polo cal logo da guerra sufriu represalias (baixo a acusación de rebelión militar) con perda de todos os seus cargos, o que dificultou a continuidade da súa carreira científica.

Membro do Institut d'Estudis Catalans dende 1942 e vicepresidente dos Congresos Internacionais de Botánica de París (1954) e Edimburgo (1964). En 1955 a Universidade de Montpeiller concedeulle o título de Doutor Honoris Causa.

As súas investigacións abarcaron o conxunto da Península Ibérica e as rexións montañosas de Marrocos baixo control español, ás que organizou excursións de recolección entre 1927 e 1932. Destas e outras recoleccións, que lle foron confiadas dende os seus primeiros anos, derivou a magna obra Iter Maroccanum (1928-1932), unha colección de exsiccata fundamental para a investigación da flora desa parte do mundo. Traballou con asiduidad nos Países Cataláns, e deles, especialmente na parte meridional do antigo Reino de Valencia, así como en Eivissa e Formentera, así como nas serras de Andalucía Oriental.

Font i Quer participou en diversas obras colectivas e dirixiu algunhas. En particular foi un gran formador (cuxas obras tamén o eran de divulgación) da terminoloxía botánica popular e científica en linguas catalá e castelá. Neste sentido destaca o Dicionario de Botánica (1953) grazas ao cal o vocabulario desta ciencia goza en español dun grao de coherencia léxica que adoita faltarlles a outras.

Font i Quer é tamén o autor de óbra castelá máis coñecida, continuamente reeditada, de flora farmacéutica, Plantas medicinais. Aparece subtitulada como O Dioscórides renovado, para honrar ás antigas revisións renacentistas da obra de Dioscórides, especialmente as de Andrés Lagoa e Andrea Mattioli. É obra que destaca pola súa calidade literaria e ensaística, tanto como pola riqueza e accesibilidade da información que contén.

As especies e subespecies que foron dedicadas a Font i Quer levan o epíteto fontqueri, derivado da versión castelanizada do seu apelido.

Obras

• Font Quer, P. and Universidad Central (Madrid). (1914). Ensayo fitotopográfico de Bages: tesis de doctorado en farmacia. Mahón, Tipografía Mahonesa.
• Font Quer, P. (1926). Illustrationes florae occidentalis: quae ad plantas hispaniae, lusitaniae et mauritaniae, novas vele imperfecte cognitas, spectant. Barcelona, Museo de Ciencias Naturales.
• Font Quer, P. (1953). Diccionario de botánica. Barcelona, Labor.
• Font Quer, P. (1962). Plantas medicinales: el Dioscórides renovado. Barcelona, Lábor.
• Font Quer, P. (1964). Botánica pintoresca. Barcelona, Ramón Sopena.