Urbano VI, papa: Diferenzas entre revisións
m Bot: Trocar espazo de nomes 'Imaxe:' e/ou 'Image:' por 'Ficheiro:' |
arranxiños diversos |
||
| Liña 1: | Liña 1: | ||
{{PapS-XIV}} [[Categoría:Papas]] |
|||
[[Ficheiro:Urbanus VI.jpg|thumb|left|150px|Papa Urbano VI]] |
[[Ficheiro:Urbanus VI.jpg|thumb|left|150px|Papa Urbano VI]] |
||
'''Urbano VI''', nado '''Bartolomeo Prignano''' |
'''Urbano VI''', nado '''Bartolomeo Prignano''' en [[Nápoles]], ca. [[1318]] e falecido en [[Roma]] o [[15 de outubro]] de [[1389]], foi [[Papa]] da [[Igrexa católica]] entre [[1378]] e a súa morte. |
||
Natural de Nápoles, foi un monxe devoto e un culto sofista. Chegou a arcebispo de [[arquiidiocese de Bari|Bari]] en [[1377]], e, tras a morte do papa [[Gregorio XI, Papa|Gregorio XI]], cando o pobo de [[Roma]] requería con clamor un papa italiano, foi eleito por unanimidade o ([[8 de abril]] de [[1378]]) polos [[cardeal|cardeais]] franceses. O temperamento arrogante e imperioso do novo papa, accrecentado pola súa inesperada sorte, mostrouse dun modo tan intolerábel, que cinco meses logo a maioría dos cardeais reuníronse en [[Fondi]], e rexeitaron a votación precedente, e procederon á eleizón de Roberto da Ginevra ([[20 de setembro]]), quen escolleu o título de [[Clemente VII, Antipapa |Clemente VII]]. Este episodio abríu a vía ao [[Cisma de occidente|Grande Cisma]], que divíu a cristiandade durante case cuarenta anos. |
Natural de Nápoles, foi un monxe devoto e un culto sofista. Chegou a arcebispo de [[arquiidiocese de Bari|Bari]] en [[1377]], e, tras a morte do papa [[Gregorio XI, Papa|Gregorio XI]], cando o pobo de [[Roma]] requería con clamor un papa italiano, foi eleito por unanimidade o ([[8 de abril]] de [[1378]]) polos [[cardeal|cardeais]] franceses. O temperamento arrogante e imperioso do novo papa, accrecentado pola súa inesperada sorte, mostrouse dun modo tan intolerábel, que cinco meses logo a maioría dos cardeais reuníronse en [[Fondi]], e rexeitaron a votación precedente, e procederon á eleizón de Roberto da Ginevra ([[20 de setembro]]), quen escolleu o título de [[Clemente VII, Antipapa |Clemente VII]]. Este episodio abríu a vía ao [[Cisma de occidente|Grande Cisma]], que divíu a cristiandade durante case cuarenta anos. |
||
As medidas tomadas por Urbano non careceron de vigor, mais ao tempo caracterizárones polo desexo de prudencia e autocontrol, para non dár pábulo de que fose en realidade, polo menos a treitos, un lunático. Clemente VII foi [[Escomuñón|escomungado]], e indicado como [[anticristo]]; |
As medidas tomadas por Urbano non careceron de vigor, mais ao tempo caracterizárones polo desexo de prudencia e autocontrol, para non dár pábulo de que fose en realidade, polo menos a treitos, un lunático. Clemente VII foi [[Escomuñón|escomungado]], e indicado como [[anticristo]]; vinte e seis novos cardeais foron nomeados nun só día, e con arbitraria alleación das propiedades da Igrexa, foron recollidos fondos para unha guerra aperta. |
||
O [[ |
O [[Castelo de Sant'Angelo]] foi asediado e tomado, e o [[antipapa]] Clemente VII obrigado a fugarse, mentres [[Carlos II de Hungría|Carlos de Durazzo]] foi investido con a soberanía de Nápoles, deixada pola [[Giovanna I de Nápoles|raíña Giovanna]]. |
||
De seguido, Carlos principiou a resistir as pretensións papais, e Urbano refuxiouse en [[Nocera Inferiore|Nocera]], no castelo de Parco, desde cuxos muros lanzaba diariamente tres anatemas contra os asediantes; por fin logrou atopar unha maneira de escapar e dirixíuse para [[Xénova]], e á morte de Carlos, púxose á cabeza das súas topas, aparentemente con a intención de tomar Nápoli para o seu nipote, se non para si mesmo. |
De seguido, Carlos principiou a resistir as pretensións papais, e Urbano refuxiouse en [[Nocera Inferiore|Nocera]], no castelo de Parco, desde cuxos muros lanzaba diariamente tres anatemas contra os asediantes; por fin logrou atopar unha maneira de escapar e dirixíuse para [[Xénova]], e á morte de Carlos, púxose á cabeza das súas topas, aparentemente con a intención de tomar Nápoli para o seu nipote, se non para si mesmo. |
||
| Liña 16: | Liña 16: | ||
Sucedeulle [[Bonifacio IX, Papa|Bonifacio IX]]. |
Sucedeulle [[Bonifacio IX, Papa|Bonifacio IX]]. |
||
[[Categoría:Papas|Urbano VI]] |
[[Categoría:Papas|Urbano VI]] |
||
Revisión como estaba o 12 de xaneiro de 2009 ás 23:55
Urbano VI, nado Bartolomeo Prignano en Nápoles, ca. 1318 e falecido en Roma o 15 de outubro de 1389, foi Papa da Igrexa católica entre 1378 e a súa morte.
Natural de Nápoles, foi un monxe devoto e un culto sofista. Chegou a arcebispo de Bari en 1377, e, tras a morte do papa Gregorio XI, cando o pobo de Roma requería con clamor un papa italiano, foi eleito por unanimidade o (8 de abril de 1378) polos cardeais franceses. O temperamento arrogante e imperioso do novo papa, accrecentado pola súa inesperada sorte, mostrouse dun modo tan intolerábel, que cinco meses logo a maioría dos cardeais reuníronse en Fondi, e rexeitaron a votación precedente, e procederon á eleizón de Roberto da Ginevra (20 de setembro), quen escolleu o título de Clemente VII. Este episodio abríu a vía ao Grande Cisma, que divíu a cristiandade durante case cuarenta anos.
As medidas tomadas por Urbano non careceron de vigor, mais ao tempo caracterizárones polo desexo de prudencia e autocontrol, para non dár pábulo de que fose en realidade, polo menos a treitos, un lunático. Clemente VII foi escomungado, e indicado como anticristo; vinte e seis novos cardeais foron nomeados nun só día, e con arbitraria alleación das propiedades da Igrexa, foron recollidos fondos para unha guerra aperta.
O Castelo de Sant'Angelo foi asediado e tomado, e o antipapa Clemente VII obrigado a fugarse, mentres Carlos de Durazzo foi investido con a soberanía de Nápoles, deixada pola raíña Giovanna.
De seguido, Carlos principiou a resistir as pretensións papais, e Urbano refuxiouse en Nocera, no castelo de Parco, desde cuxos muros lanzaba diariamente tres anatemas contra os asediantes; por fin logrou atopar unha maneira de escapar e dirixíuse para Xénova, e á morte de Carlos, púxose á cabeza das súas topas, aparentemente con a intención de tomar Nápoli para o seu nipote, se non para si mesmo.
Para recoller fondos proclamou un Xubileo, aínda que só transcorreran trintatres anos do decretado por Clemente VI, mais morreu antes de poder ver a celebración, en Roma, a causa das feridas recibidas dunha caída da súa mula, o 15 de outubro de 1389.
Sucedeulle Bonifacio IX.