Satélite de observación terrestre

Os satélites de observación terrestre son satélites artificiais diseñados para observar a Terra dende unha órbita. Son parecidos aos satélites espías pero diseñados especificamente para aplicacións non militares como o control do medio ambiente, meteoroloxía ou cartografía.

Funcionamento

Os satélites de observación da terra, divídense , segundo a súa órbita, en satélites de órbita baixa (LEO) e satélites de órbita xeoestacionaria (GEO).

Os LEOs van cambiando nun rango típicamente, 200 a 1200 km sobre a superficie terrestre, o que significa que poseen períodos comprendidos entre 90 minutos e 5 horas e polos tanto son excelentes candidatos para realizar exploracións exhaustivas da superficie terrestre (detección de incendios, determinación da biomasa, estudo da capa de ozono, etc...). Ej.: TRMM os GEOs teñen unha órbita fixa a 35875 km de distancia, en órbita ecuatorial (o que significa que quedan en dirección sur para os habitantes do hemisferio norte, en dirección norte para os habitantes do hemisferio sur e xusto enrriba dos habitantes do ecuador). Ademais, polas características da órbita xeostacionaria, sempre quedan fixos no mesmo punto. Son excelentes para estudos de meteoroloxía (Meteosat).

Os instrumentos de observación dependen do obxeto do estudo; variando desde observación no espectro visible, as microondas, etc...

A maioría de satélites limítanse a instrumentos pasivos, isto é, a recoller a radiación xa presente, principalmente no espectro visible. Ditos satélites van equipados con lentes similares ás dun telescopio terrestre, unha cámara CCD, etc...

SAR

Un Radar de Apertura Sintética (acrónimo SAR, do inglés Synthetic Aperture Radar) é un tipo de sistema radar. Consiste en procesar mediante complicados algoritmos a información capturada pola antena do radar. Este procesado busca combinar a información obtida en varios "lugares" da antena para recrear un só "barrido virtual". Ao final o sistema radar proporciona o mesmo rendemento que daría si estivese equipado cunha antena moito máis grande e directiva que a que ten en realidade. O seu uso limítabase, na súa creación, en casos nos que o radar estaba en movemento e os brancos relativamente inmóviles (avións). Tamén usouse en aplicacións de teledetección e en cartografía.

LIDAR

LIDAR (un acrónimo do inglés Light Detection and Ranging; ou (Laser Imaging Detection and Ranging) é unha tecnoloxía que permite determinar a distancia dende un emisor láser a un obxecto ou superficie utilizando unha faz láser pulsado. Ao igual que ocorre coa tecnoloxía radar, onde utilízanse ondas de radio en vez de luz, a distancia ao obxeto determínase medindo o tempo de retraso entre a emisión do pulso e a súa detección a través da señal reflexada. En xeral, a tecnoloxía lidar ten aplicacións en xeoloxía, sismoloxía e física da atmosfera.