Publio Licinio Craso
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | século II a. C.  Roma Antiga |
| Morte | 87 a. C. valor descoñecido |
| Senador romano | |
| valor descoñecido – valor descoñecido | |
 Cónsul romano | |
| 97 a. C. – 97 a. C. Xunto con: Cneu Cornélio Lêntulo (pt)  | |
| Edil (pt) | |
| Censor romano | |
| | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Roma Antiga |
| Relixión | Relixión na Roma antiga |
| Actividade | |
| Ocupación | político da Roma antiga , militar da Roma antiga |
| Período de tempo | República Romana serodia |
| Carreira militar | |
| Rango militar | Legado (Roma antiga) |
| Familia | |
| Familia | Licinios Crasos |
| Cónxuxe | valor descoñecido |
| Fillos | Marco Licinio Craso, Publius Licinius Crassus Dives (en) |
| Pais | Marcus Licinius Crassus (en) e valor descoñecido |
| Irmáns | Marcus Licinius Crassus (en) |
Publio Licinio Craso, orixinalmente en latín Publius Licinius Crassus, morto no 87 a. C., foi cónsul e un membro da respectada e destacada rama Crassi da plebea gens Licinia, así como o pai do famoso triúnviro Marco Licinio Craso.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Foi o primeiro apoio económico da colonia Narbonensis (Narbona, Francia) o que fixo aos seu habitantes en leales clientes. Antes do seu consulado, probablemente cando era edil curul, propuxo unha lei reguladora dos gastos, a lex licinia,[1] que limitaba o luxo das mesas romanas e que foi aprobada para sorpresa de certos senadores coñecidos polo estilo de vida epicúrea. A data da lei é incerta pero foi mencionada por Lucilio, quen morreu antes do consulado de Craso. A lei foi suprimida pola proposta de Duronio no ano 98 a. C.[2]
Durante o seu período como edil tamén propuxo unha lei para limitar a extravagancia dos xogos que se fixeran excesivamente grandes.[3]Converteuse en cónsul no 95 a. C.[4] Durante o seu consulado, o Senado aboliu a práctica das artes máxicas e do sacrificio humano.[5]
Gobernador de Hispania Ulterior[editar | editar a fonte]
Entre o 97 a. C. e o 93 a. C., serviu na Hispania Ulterior como gobernador e gañou unha batalla contra os lusitanos e os galaicos, pola que foi premiado e honrado cun triunfo.[6] A súa intervención, que pretendía poñer fin na Lusitania e na Gallaecia aos sacrfiicos humanos e reprimir a axitación renovada nesta rexión, derivou nunha incursión cara terras máis septentrionais en enxploración da ruta fenicia do estaño, en particular os recursos mineiros das illas Casitérides:[7]
Os habitantes das illas Casitérides viven xeralmente do seu gando, de xeito similar aos pobos nómades; Posúen minas de estaño e chumbo e cámbianas, así como as peles dos seus animais, por cerámica, sal e utensilios de bronce que lles traen os comerciantes; Nun principio este comercio só o explotaban os fenicios de Gadir, que ocultaban a outros as rutas que conducían a estas illas. Un certo navegante, ao verse perseguido polos romanos, que quería coñecer a ruta destes emporios, encallou voluntariamente por afán nacional a pouca profundidade, onde sabía que os romanos o perseguirían; Conseguido salvarse deste naufraxio, foi compensado polo Estado pola mercadoría que perdera. Os romanos, porén, despois de numerosos intentos, acabaron descubrindo o percorrido destas illas, sendo Publio Craso o que pasou primeiro e coñeceu a delgadez das ladeiras e o carácter pacífico dos seus habitantes.
O xeógrafo Estrabón escribiu acerca dun tratado sobre as Casitérides, as semi-lendarias illas de Estaño que se consideran situadas nalgún lugar preto das costas occidentais de Europa, escrito por Publio Craso[8] pero agora perdidas. Varios estudosos do século XIX e principios do XX, incluíndo Theodor Mommsen[9] e T. Rice Holmes,[10] pensaron que este traballo en prosa era o resultado dunha expedición durante a ocupación de Armórica polo neto de Publio, tamén Publio Licinio Craso. Os estudosos do século XX e principios do XXI mostráronse máis inclinados a asignarlle a autoría ao vello Publio, durante o seu proconsulado en Hispania nos anos 90 a. C.[11][12][13]
Durante a Guerra Social do ano 90 a. C. foi legado do cónsul Lucio Xulio César.
Censura[editar | editar a fonte]
Serviu como censor no 89 a. C.,[6] prohibiu os viños e ungüentos estranxeiros e incluíu nas novas tribos a algúns latinos e itálicos, que foron recompensados coa cidadanía romana pola súa fidelidade á República Romana. Máis tarde converteuse nun funcionario do electorado dividindo novos cidadáns en distritos electorais.[14]
O conflito entre os populares baixo Caio Mario e os optimates baixo Lucio Cornelio Sila intensificouse nos anos 80 a. C. Aínda que orixinalmente partidario de Mario, Publio adoptou unha posición máis neutral oposta aos métodos de Mario e Sila. Foi asasinado, ou suicidouse para evitar unha morte máis humillante, despois de que os marianos tomaran Roma no 87 a. C.
Familia[editar | editar a fonte]
Procedente da rama dos Craso da célebre gens licinia, o seu pai era Marco Licinio Craso Agelasto, a súa nai Tértula e o seu irmán, Marco Licinio Craso, que serviu como pretor no 107 a. C. Publio tiña unha casa pequena a pesar da súa inmensa riqueza. Os seus fillos, coa súa esposa Venuleia foron:
- Publio Licinio Craso, que morreu na Guerra Social;
- Lucio Licinio Craso, morto no 87 a. C.;
- Marco Licinio Craso Dives, o triunviro.
Permaneceu coa súa familia o resto da súa vida, vivindo o tempo suficiente para ver casar os dous fillos Publio e Lucio, así como o nacemento do seu primeiro neto.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Gellius, Aulus. Noctes atticæ.
- ↑ Maximus, Valerius. Factorum ac dictorum memorabilium libri II.
- ↑ Tullius Cicero, Marcus. De officiis.
- ↑ Osgood, Josiah (2018). Rome and the Making of a World State 150 BCE - 20CE. Cambridge University Press. p. 74. ISBN 9781139342698. doi:10.1017/9781139342698.
- ↑ Plinius Secundus, Gaius. Naturalis historia libri XXX.
- ↑ 6,0 6,1 "Vidas Paralelas: Marco Craso, por Plutarco". imperivm.org. Consultado o 2023.
- ↑ Novillo López, Miguel Ángel (2012). "Cayo Julio César y la apertura del noroeste peninsular". Università degli Studi di Trieste.
- ↑ Estrabón. "Book III Chapter 5". Geographika.
- ↑ Mommsen, Theodor (1894). Römische Geschichte [A Historia de Roma] 4. p. 63.
- ↑ Rice Edward Holmes, Thomas (1907). "The Cassiterides, Ictis, and the British Trade in Tin". Ancient Britain and the Invasions of Julius Caesar. Clarendon Press. pp. 483–498.
- ↑ Hawkes, Christopher (1977). "Britain and Julius Caesar". Proceedings of the British Academy 63: 124–192.
- ↑ S. Richardson, J. (2004). "Hispaniae: Spain and the Development of Roman Imperialism, 218–82 BC". Cambridge University Press.
- ↑ Corey Brennan, Terry (2000). "The Praetorship in the Roman Republic". Oxford University Press 2: 501.
- ↑ Tullius Cicero, Marcus. "5.11". Pro Archia Poeta.