Arthur Rimbaud

Arthur Rimbaud
	;
Biografía
Nacemento	(fr) Jean Nicolas Arthur Rimbaud ; 20 de outubro de 1854 ; Charleville, Francia
Morte	10 de novembro de 1891 (37 anos); Marsella, Francia
Causa da morte	Morte natural (Cancro óseo )
Lugar de sepultura	Boutet Cemetery (en) (1981–) 49°46′34″N 4°42′32″L / 49.776162, 4.708892; grave of the Rimbaud family (en)
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia ; Segundo Imperio Francés ; Terceira República Francesa
Relixión	Catolicismo
Actividade
Campo de traballo	Symbolism (en) e Decadentismo
Ocupación	militar (1876–1876), viaxeiro polo mundo , explorador , arms trader (en) , poeta
Período de actividade	1869 - 1875
Xénero artístico	Poesía
Movemento	Simbolismo
Influencias	Paul Verlaine, Jules Verne, Charles Baudelaire, Victor Hugo e Albert Mérat (pt)
Lingua	Lingua francesa
Obra
	Obras destacables (1871) Le Bateau ivre (en) ; (1873) Une saison en enfer; (1886) Illuminations (en) ;
Familia
Cónxuxe	sen valor
Parella	Paul Verlaine
Pais	Frédéric Rimbaud e Vitalie Rimbaud
Irmáns	Isabelle Rimbaud e Vitalie Rimbaud (en)
	Premios concours général ;
	Sinatura

Jean Nicolas Arthur Rimbaud, nado en Charleville o 20 de outubro de 1854 e finado en Marsella o 10 de novembro de 1891, foi un poeta francés.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Rimbaud naceu no número 12 da Rúa Napoleón en Charleville, convertida na "Rúa Thiers", antes de ser a actual "Rúa Bérégovoy". O seu pai, Frédéric Rimbaud, capitán do exército, en gornición a Mézières, participou na campaña de Alxeria, onde gañou a lexión de honor. Este coñece en Charleville a Vitalie Cuif, unha moza labrega de Roche, unha pequena localidade preto de Attigny. Terá con ela 5 fillos (Frédéric, Arthur, Victorine, Vitalie e Isabelle), antes de abandonar a súa familia. Ao irse o seu marido, Vitalie instálase cos seus fillos nuns tugurios da rúa de Bourbon, unha das máis miserábeis de Charleville. Arthur ten 7 anos. A súa nai é de carácter estrito. Está preocupada pola educación e o creto da familia: de feito, prohíbelles aos seus nenos xogar na rúa cos fillos dos obreiros. Nos domingos, víase pasar a familia Rimbaud cara á igrexa coa nai fechando a marcha. Nese lar máis ou menos reconstituído, Vitalie mira polos seus nenos coa mesma violencia e naturalidade coa que despois se rebela Arthur. Con todo, Rimbaud sempre quererá a súa nai, pero sobre todo a súa irmá máis nova, Isabelle.

Arthur segue os seus estudos na institución Rossat, despois no instituto, onde obtén uns resultados académicos excepcionais e mostra unha extraordinaria precocidade: recibe todos os premios de excelencia, en literatura, así como en tradución directa e inversa. Redacta en latín con virtuosidade varios poemas, elexías, diálogos... pero a alma fervíalle por dentro.

O camiño cara á poesía[editar | editar a fonte]

En 1870, coñece a Georges Izambard, un novo profesor substituto en clase de Retórica. Izambard converterase para Arthur nun pai "substituto", unha clase de defensa contra a súa nai, que el mesmo chama "nai praga" ou "nai r". Sobre todo, Izambard serviralle de guía nos camiños da poesía, xa que o novo Arthur logo se considerou poeta.

Nesta época, Rimbaud compón os seus primeiros versos: Les Étrennes des Orphelins, Soleil et Chair e Ophélie. A orientación poética é entón claramente a do Parnaso. A revista colectiva, Le Parnasse contemporain, iniciou a Arthur Rimbaud na poesía do seu tempo. Nunha carta do 24 de maio de 1870, enviada ao representante deste movemento, Théodore de Banville, Arthur, entón de 16 anos, afirma querer converterse en parnasiano. No seu correo axuntoulle varios poemas co fin de obter o seu apoio perante o editor Alphonse Lemerre.

O seu poema À la musique, escrito no outono 1870, mostra ben o seu malestar vital en Charleville.

Moi afectado pola traxedia da Comuna, a mozo Rimbaud quere ir a París. O mesmo día no que Napoleón III e o seu exército imperial entran en Rethel, Arthur escapa a París, onde se quere converter en xornalista. Esta aventura acaba en prisión e, de volta a Charleville, a súa nai dálle unha memorábel labazada no medio do peirao da Madeleine, xunto ao actual Museo Rimbaud. Pero este é só o principio dunha longa serie de fuxidas, xa que Arthur expresa unha necesidade enfermiza de viaxar para a un mundo alén dos océanos e as montañas, sempre máis e máis lonxe.

Durante a súa estadía en París, Arthur aloxouse na casa de Théodore de Banville entre febreiro e marzo de 1871. Pero a partir do mes de maio, Arthur expresou as súas diferenzas nas cartas chamadas "do vidente". En agosto de 1871, no seu poema paródico, Ce qu'on dit au poète à propos de fleurs, expresa unha crítica aberta á poética de Banville.

Nun poema violento, L'orgie parisienne ou Paris se repeuple, denuncia a covardía dos vencedores. Coa derrota de Francia ante Prusia en 1871, a súa poesía radicalízase aínda máis tornándose cada vez máis sarcástica: Venus Anadyomène, por exemplo. O seu estilo transfórmase progresivamente e Rimbaud acaba aborrecendo a poesía dos parnasianos, e na famosa carta a Paul Demeny ou Carta do Vidente, afirma o seu rexeitamento da "poesía subxectiva". É tamén nesta carta na que expón a súa propia procura poética: quere facerse "vidente", mediante un "prolongado, inmenso e razoado desaxuste de todos os sentidos".

A vida bohemia[editar | editar a fonte]

Rimbaud, alumno superdotado, négase a volver ao instituto. Foxe e bebe asente a miúdo. Mantén correspondencia de agosto a setembro de 1871 con Paul Verlaine, a quen lle envía algúns poemas. Finalmente, Verlaine chámao a París. Rimbaud chega cun poema como carta de presentación, Le Bateau ivre , que recita perante os amigos de Verlaine. Rimbaud e Verlaine tórnanse amantes, non sen choques coa muller deste último. Comeza entón para eles unha vida de escándalos e vagabundeo, marcada por tardes tumultuosas e alcoholizadas no Cercle des poètes Zutiques. Rimbaud só ten 17 anos.

Esta unión tormentosa chega ao seu fin: en 1873, os dous amantes están en Londres. Verlaine deixa precipitadamente a Rimbaud afirmando querer volver coa súa muller, decidido a suicidarse se esta non o acepta. Reside nun hotel en Bruxelas. Rimbaud reúnese alí con el, convencido de que Verlaine non terá o valor suficiente de matarse. Cando Rimbaud quere deixalo, Verlaine, bébedo, dispara en dúas ocasións contra o seu amante, feríndoo lixeiramente no pulso. Verlaine é encarcerado en Mons e Rimbaud marcha para a granxa familiar de Roche (Ardenas), onde escribe Une saison en enfer (Unha temporada no inferno).

Une saison en enfer é unha biografía alucinada. A escrita caótica vese interferida sen cesar por unha multiplicidade de voces interiores. Vese o seu sufrimento, a súa experiencia íntima: Rimbaud comprende non podía "roubar o lume" só para el. Unha "ardente paciencia" é indispensábel para que a derrota non sexa definitiva. Pero querer esquecer "o Inferno", é traizoar a humanidade. A atroz soidade da cidade, o cansazo pesa sobre o novo poeta.

Lanzando berros de odio cara á Igrexa e cara a unha sociedade do século XIX século que encerra ao individuo, Rimbaud confésalle ao lector os seus fracasos: en primeiro lugar, o fracaso amoroso na súa relación con Verlaine. Para Rimbaud, o amor debe ser reinventado. Fracaso tamén da súa proposta de "Vidente", o seu proceso autodestrutivo para encontrar o verdadeiro sentido da poesía.

Por iso deixa de escribir, aos 21 anos, porque fixera todo o que estaba na súa man, no "deserto e a noite" que o rodea. Rimbaud decátase de que, por si propia, a poesía non pode mudar a vida das persoas.

A aventura africana[editar | editar a fonte]

Despois dunha breve relación co poeta Germain Nouveau, con quen viviu en Londres en 1874, o novo poeta abandona, aos 24 anos, o mundo da literatura coa intención de vivir a aventura en países exóticos de África e o Oriente Próximo, pero que son soamente o escenario dunha longa deriva persoal, e nos cales termina por perderse.

En Adén, traballa como obreiro. O 7 de agosto de 1880, instálase como capataz da compañía cafeteira Bardey. Naquela época, o porto de Moca coñece un comercio florecente grazas ao café.

En decembro de 1880 chega a Harar, en Abisinia. A lenda di que Rimbaud foi un dos primeiros occidentais que puxeron os pés nesta cidade santa do islam. Faise xerente dun posto comercial no que se adquiría marfil, café, peles e ouro, que trocaba por tecidos de Lión e outros produtos europeos. Tamén participou no comercio de armas, dado que aquela rexión coñeceu numerosos conflitos na época. Porén, a lenda que sinala a Rimbaud como traficante de escravos carece de fundamento: só é certo que en 1889 lle pide a un amigo un par de escravos "para o seu servizo persoal" (que, por certo, nunca chega a recibir).

Con todo, en Harar como en calquera outra parte, Rimbaud sempre aborrece e nunha das súas cartas á súa familia, di: "Aborrezo moito, sempre; non coñecín nunca a ninguén que aborrecese tanto coma min".

En 1891 é repatriado para tratar un tumor no xeonllo que lle custou unha perna. O 24 de xullo de 1891, chega á estación de Voncq, a 3 quilómetros de Roche, coa súa muleta e a súa nova perna de madeira. Pero a gangrena non se puido frear e reaparece un mes máis tarde. Decide ir a Marsella en tren para "facer unha boa morte". Alí morre o 10 de novembro de 1891, á idade de 37 anos, entre terríbeis dores, velado pola súa irmá máis nova, Isabelle.

Obras[editar | editar a fonte]

Le Soleil Était Encore Chaud (1866)
Poésies (c. 1869–1873)
Soleil et chair (1870)
Le bateau ivre (1871)
Proses Évangeliques (1872)
Une saison en enfer (1873)
As iluminacións (orix. Les Illuminations, 1874) (2023). Traducido por Tamara Andrés e Oriana Méndez e publicada por Kalandraka na colección Tambo.
Cartas (1870–1891)