Ja'far al-Sadiq

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Ja'far al-Sadiq
Nacemento20 de abril de 702
Lugar de nacementoMedina
Falecemento16 de decembro de 765
Lugar de falecementoMedina
SoterradoAl-Baqi'
RelixiónIslam
Ocupaciónulema, teólogo, alfaquí e Imán
PaiMaomé Albaquir
NaiFarwah bint al-Qasim
CónxuxeFatima Al-Hasan e sen etiquetar
FillosMusa al-Kadhim, Isma'il ibn Jafar, Ali al-Uraidhi ibn Ja'far al-Sadiq, Abdullah al-Aftah, Muhammad ibn Ja'far al-Sadiq, Isḥâq ibn Ja'far al-Sadiq, Ali Abbas Ibn Jafar, Fatima Bint Jafar, Umm Farwah Bint Jafar e Asmaa Bint Jafar
IrmánsSultan Ali e Amna bint Muhammed Al-Baqir
editar datos en Wikidata ]

Jaʿfar ibn Muḥammad aṣ-Ṣādiq (en árabe: جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ٱلصَّادِقُ), nado en Medina o 23 de abril de 702[1] e finado na mesma cidade o 14 de decembro de 765, foi un estudoso e científico musulmán do século VIII[2] coñecido como Imam Ja‘far al-Ṣādiq ou simplemente as-Sadiq (o Veraz). Está considerado Imam e fundador da escola de xurisprudencia Ja'fari by Twelver por xiísmo ismailí e a principal figura nas escolas Hanafi e Maliki da xurisprudencia sunnita.[3] Era descendente do califa Ali e de Fatimah, filla de Mahoma por parte do seu pai, Muhammad al-Baqir, e de Abu Bakr as-Siddiq a través de Muhammad ibn Abu Bakr por parte da súa familia materna, Umm Farwah bint al-Qasim. Muhammad ibn Abi Bakr foi criado por Ali, mais non era fillo del.[4] Ali adoitaba dicir: "Muhammad Ibn Abu Bakr é o meu fillo, mais pola liñaxe de Abu Bakr".[5] Al-Sadiq foi o sexto Imam para os Twelvers, está recoñecido pola maioría do xiísmo como Imam, e é venerado no sunnismo como transmisor de hadiths, e polo tanto prominente ulema, e un místico para o sufismo. A pesar do amplo rango de atribucións en numerosas disciplinas relixiosas, non se conservan escritos producidos por Ja'far.[6]

Al-Sadiq herdou a posición de imán do seu pai na súa trintena. Como imán xiíta, al-Sadiq permaneceu alleo dos conflitos políticos que envolvían a rexión, evitando as moitas peticións de apoio que recibía dos rebeldes. Foi vítima de certo acoso dos califas abásidas e foi finalmente, segundo os musulmáns xiítas, envelenado por orde do califa Al-Mansur. Ademais da súa conexión coas escolas sunnitas de xurisprudencia,[7] foi unha figura significativa na formulación da doutrina xiíta. As tradicións conservadas de al-Sadiq son máis numerosas que todos os hadiths rexistrados de todos os demais imáns combinados.[8] Como fundador da xurisprudencia Ja'fari, al-Sadiq tamén elaborou as doutrinas de Nass (designación inspirada pola divindade de cada imán polo imán previo) e de Ismah (infalibilidade dos imáns), ademais da Taqiyyah.[9][10]

A cuestión da sucesión despois da morte de al-Sadiq foi causa da división entre o xiísmo que consideraba o seu fillo máis vello, Isma'il (que morrera antes que o seu pai) como o seguinte imán, e os que crían que o seu terceiro fillo Musa al-Kadhim era o imán. O primeiro grupo pasou a ser coñecido como ismailís e o segundo, maior, foi denominado Ja'fari ou Twelvers.[11][12]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Gleaves, Robert. "JAʿFAR AL-ṢĀDEQ i. Life". Encyclopedia Iranica. Consultado o 22 de febreiro de 2015.  Segundo Gleaves, a maioría das fontes dan 702 como o ano do seu nacemento, mais algúns dan 699 e outros 705.
  2. Jaffer-as-sadiq, Imam (3 de novembro de 2015). The Great Muslim Scientist and Philosopher Imam Jafar Ibn Mohammed As-Sadiq (as. CreateSpace Independent Publishing Platform. ISBN 9781519104762 – vía Google Books. 
  3. Dissent on Core Beliefs: Religious and Secular Perspectives. Cambridge University Press. 2015. p. 142. ISBN 9781107101524. 
  4. علامه مجلسی. بحارالانوار 47. p. 5. 
  5. ابن ابی الحدید. شرح نهج البلاغه 6. p. 53. 
  6. Gleaves, Robert (5 de abril de 2012). "JAʿFAR AL-ṢĀDEQ ii. Teachings". Encyclopedia Iranica. Consultado o 2015. 
  7. Abdullah Anik Misra (14 de setembro de 2012). "Was Imam Ja'far al-Sadiq Sunni or Shi'i?". Islamqa.org. Consultado o 18 de maio de 2018. 
  8. Tabatabai, Sayyid Muhammad Husayn (1997). Shi'ite Islam. traducido por Seyyed Hossein Nasr. SUNY press. pp. 68–69,179–181. ISBN 0-87395-272-3. 
  9. Haywood, John A. "Jaʿfar ibn Muḥammad". Encyclopædia Britannica. Consultado o 2015. 
  10. Tabåatabåa'åi, Muhammad Husayn (1981). A Shi'ite Anthology. seleccionado e con prólogo de Muhammad Husayn Tabataba'i; tradución e notas de William Chittick; baixo a dirección e con introdución de Hossein Nasr. State University of New York Press. pp. 9–11, 42–43. ISBN 9780585078182. 
  11. Campo, Juan E. (2009). Encyclopedia of Islam (Encyclopedia of World Religions). USA: Facts on File. pp. 386, 652, 677. ISBN 978-0-8160-5454-1. 
  12. Armstrong, Karen (2002). Islam, A Short History. Modern Library; Rev Upd Su edition. pp. 56–57, 66. ISBN 978-0812966183. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Muhammed Al-Husain Al-Mudaffar, Imam Ja'far al-Sadiq.
  • Sayyid Mahdi as-Sadr, THE AHLUL-BAYT Ethical Role-Models.
  • Mohammad Hussein il Adeeb, The Brief History of the Fourteen Infallibales.
  • Fahd, Toufic (1968). "Ğa'far aṣ-Ṣâdiq et la Tradition Scientifique Arabe [Ja'far aṣ-Ṣâdiq and the Arabic Scientific Tradition]". En Fahd, Toufic. Le Shî'isme Imâmite. Colloque de Strasbourg (6–9 de maio de 1968) (en francés). París: Presses Universitaires de France. pp. 131–142. 

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]