Robert Walpole
Robert Walpole, 1.° conde de Orford, nado en Houghton, Norfolk en 1676 e finado en Londres en 1745, foi un destacado político inglés, considerado como a primeira persoa que ocupou o cargo de primeiro ministro de Gran Bretaña. Ocupou o poder durante case 21 anos, dende 1721 ata 1742.[1]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Inicios e educación[editar | editar a fonte]
Robert Walpole naceu en 1676 no seo da súa familia nobre en Houghton, preto de King's Lynn no condado de Norfolk en Inglaterra. Fillo do coronel Robert Walpole (1650-1700), deputado pola circunscrición do Castle Rising nos Comúns, e da súa esposa Mary (de solteira Burwell), era o terceiro de dezasete fillos, oito dos cales morreron durante a infancia.
Educado primeiro no colexio Eton e logo en Cambridge, abandonou en 1698 os seus estudos por mor da morte do seu irmán máis vello, coa intención de axudar o seu pai na administración das propiedades familiares. Até o momento, e como fillo segundoxénito, estivera destinado a ser clérigo, mais a súa situación cambiou ao converterse no herdeiro do seu pai. A partir dese momento, e aguilloado polo seu pai, comezou a interesarse pola política, na que estaba destinado a suceder o seu pai como deputado na súa circunscrición.
Carreira política[editar | editar a fonte]
A carreira política de Walpole comezou en 1701, cando gañou as eleccións parlamentarias, sucedendo no seu escano ao seu propio pai, que morrera tres meses antes. Pronto demostrou unha grande ambición: en 1702 deixou o seu escano por Castle Rising e presentouse e gañou as eleccións parlamentarias por King's Lynn, unha localidade de bastante máis importancia que había de proporcionarlle maior influencia no parlamento británico.
Do mesmo xeito que o seu pai, Walpole foi dende o principio un celoso membro do partido Whig, que naquel entón, e grazas aos éxitos da revolución Gloriosa, dominaba a política británica en oposición ao máis conservador partido Tory. Despois de ter unha carreira de éxito en Londres, en 1705 Walpole foi nomeado membro do consello do Almirantado, corpo encargado de administrar a mariña inglesa. Ese nomeamento lanzou a súa carreira, pois as súas habilidades como administrador e organizador axiña foron percibidas, e en 1708 Lord Godolphin, por aquel entón o líder informal do goberno da raíña Ana, nomeouno secretario de Estado de Guerra. Dende este posto serviu como asesor e conselleiro do duque de Marlborough, comandante en xefe das forzas británicas na guerra de Sucesión Española que viña desenvolvéndose dende 1700. A súa proximidade a Marlborough, figura dominante no panorama político inglés debido á íntima amizade da esposa deste coa raíña Ana, pronto converteu a Walpole nun dos principais membros do gabinete británico.
En 1710, Lord Godolphin e boa parte do partido Whig exerceron presión á xustiza británica para que o sacerdote protestante Henry Sacheverell, que predicaba sermóns marcadamente contrarios ao partido Whig, fose detido e xulgado. O xuízo foi tremendamente impopular, causando mesmo unha revolta popular, e acabou apartando do poder o partido Whig e a Marlborough nas eleccións de 1710. O novo goberno, liderado polo Tory Robert Harley, cesou a Walpole, a quen con todo se lle permitiu seguir ata 1711 como tesoureiro da Mariña, cargo que ocupaba de maneira informal dende 1708. De feito, o Speaker Harley tentou gañarse para si a Walpole, convidándoo a entrar no partido Tory, algo que Walpole rexeitou de xeito moi vehemente, ao converterse na besta negra do partido Tory nos Comúns.
Os Tories non tardaron en vingarse, promovendo en 1712 a reprobación formal de Walpole como parlamentario, alegando supostos cargos de corrupción. A manobra tivo éxito, porque Walpole foi expulsado do seu escano na Cámara dos Comúns e xulgado pola Cámara dos Lords, que, formada na súa maior parte por Tories afíns ao goberno, condenouno a seis meses de prisión na torre de Londres. Visto como unha vítima política nun xuízo inxusto, Walpole foi reelixido como deputado pola circunscrición de King's Lynn en 1713. A consecuencia de devandito o asunto, Walpole desenvolveu unha fonda animadversión cara a Lord Bolingbroke e o propio Robert Harley, artífices da súa condena.
En 1714 morreu a raíña Ana, e foi sucedida por un primo afastado seu, Xurxo I, príncipe elector de Hannover. Xurxo I desconfiaba dos Tories, en quen vía uns opositores ao seu propio dereito ao trono (tradicionalmente, os Tories enmarcáronse a favor da causa da casa Estuardo). Ao chegar ao trono, cesou o goberno Tory e decantouse de xeito bastante explícito por un goberno Whig, sendo estes os que promoveran a súa causa ao trono. Así, en 1714 Robert Walpole, como membro prominente do partido Whig, foi nomeado Conselleiro Privado do Rei e Pensionario do Exército, cargo dende o que se administraban as finanzas do exército inglés. Igualmente, foi nomeado membro dun comité secreto que investigou os actos do gabinete Tory anterior, un acto de vinganza política dende o que Walpole exerceu a súa propia ao lograr que Robert Harley fose expulsado da Cámara dos Comúns, e que Lord Bolingbroke fose reprobado dos Lords.
Lord Halifax, que actuara como líder do gabinete, morreu en 1715, e Walpole, recoñecido como o principal membro do partido Whig, foi ascendido aos cargos fundamentais de primeiro Lord do Tesouro e chanceler de Facenda. Dende estes cargos promoveu unha serie de reformas mercantilistas, como a creación dun fondo de garantía co obxecto de reducir a débeda pública. Con todo, o novo gabinete caería pronto debido ás friccións internas entre o seu líder, Lord Townsend, apoiado por Walpole, e outros dos seus membros, principalmente o deputado James Stanhope e Lord Sunderland. Mentres Walpole e Townsend vían como o rei antepuña os intereses da casa de Hannover aos de Inglaterra, Stanhope e Sunderland eran firmes partidarios da política a favor dos Hannover. Stanhope e Sunderland souberon gañar o favor do rei ao promover o por entón prometedor negocio da Compañía dos Mares do Sur. Lord Townsend caeu en desgraza, e Walpole, debilitado por iso, dimitiu en abril de 1717.
Ao tempo, por motivos igualmente políticos, o propio rei tivera severas diferenzas co seu fillo Federico, príncipe de Gales, e este comezou a agrupar a unha camarilla de políticos Whig contrarios á política do gabinete Stanhope, entre os que se atopaba Walpole, quen trabou amizade co futuro Xurxo II. Con todo, o descontento popular coa política hannoveriana do goberno fixo que, ante a posibilidade de perder as eleccións, Stanhope e Sunderland tivesen que reconciliarse cos seus opositores Whig, e nomearon a Walpole presidente do Consello Real, cargo que supuxo a súa volta de novo ao goberno, en contra dos desexos do príncipe de Gales, que aínda desdeñaba o gabinete do seu pai.
Ascenso ao poder[editar | editar a fonte]
Pouco despois de volver ao goberno, o reino de Gran Bretaña viuse sacudido por unha profunda crise económica xurdida por mor da quebra da Banca Law (1720) en Francia e do estalido da burbulla dos Mares do Sur na propia Inglaterra.
A Compañía dos Mares do Sur fora fundada por Lord Oxford e o partido Tory como instrumento político baixo o seu control co que poder exercer un firme control económico sobre as finanzas públicas inglesas. Por aquel entón, o banco de Inglaterra, fundado en 1694, estaba baixo control Whig, e ante o ascenso dos Tories de Harley ao poder opúxose a financiar calquera medida monetaria expansiva destinada a financiar as actividades do goberno Tory. En resposta, Robert Harley e os Tories crearon a Compañía dos Mares do Sur. En principio, a Compañía tiña por obxecto xestionar o asento comercial que Gran Bretaña gañara de España por mor da paz de Utrecht, en virtude da cal Gran Bretaña adquirira certos dereitos comerciais coas colonias españolas en América do Sur. En realidade, a Compañía tiña por obxecto a xestión da débeda pública británica.
Ante os inmellorables tipos de interese que comezou a ofrecer para colocar a débeda pública británica, e debido ás excelentes e esaxeradas perspectivas do recentemente aberto comercio coas colonias españolas, as accións da Compañía sufriron unha espiral especulativa que se viu inicialmente truncada cando, en 1718, Filipe V revisou os privilexios comerciais de Inglaterra nas colonias españolas, limitándoos grandemente. Aínda así, a xestión da débeda pública permitiu á Compañía manterse á boia, e continuar con éxito as súas actividades.
En 1714 a Compañía quedou en mans do goberno Whig do que Walpole formaba parte, e foi afianzada por Stanhope e Sunderland como un instrumento de xestión da débeda pública. A paz de Utrecht reducira o gasto público considerablemente, co que as finanzas públicas inglesas estaban o suficientemente fortalecidas como para facer o investimento en débeda da Compañía o suficientemente atractiva. Por mor das esaxeradas proxeccións de beneficios, a desinformación e prácticas empresariais raiando a estafa, moitos pequenos investidores comezaron a colocar os seus activos líquidos en débeda da Compañía, e o valor dos bonos e accións da mesma disparouse: de 180 libras por acción en xaneiro de 1720 pasouse a mil libras por acción en agosto de 1720. Con todo, os desequilibrios entre o valor nominal e o cotizado dos bonos era inmenso, e, aguilloado polas noticias da quebra da Banca Law en Francia, pronto comezou a sospeitarse que a Compañía, que dende 1718 apenas podía dedicarse ao comercio co Caribe, non dispuña de ferramentas para facer efectivo o nominal das accións. Isto produciu unha avalancha de investidores que, dende agosto de 1720, solicitaron recuperar os seus depósitos na Compañía, producindo a bancarrota da mesma, sen liquidez para atender os requirimentos, e a caída das súas accións en bolsa, que para decembro de 1720 volvían valer cen libras por acción.
O estalido da burbulla arruinou un gran número de investidores, e creouse unha comisión parlamentaria para investigar o escándalo. Por mor da mesma, descubriuse unha intricada maraña de corruptelas nas que estaban implicados boa parte dos membros do gabinete, entre eles os propios Stanhope e Sunderland. A morte do segundo en 1721 e a forzada dimisión do primeiro deixaron a Walpole como a principal figura do gabinete, de xeito que en abril de 1721 foi nomeado primeiro Lord do Tesouro, chanceler do Exchequer e líder da Cámara dos Comúns. A partir deste momento e ata 1742, Walpole actuou como primeiro ministro de facto de Gran Bretaña. Cómpre sinalar, no entanto, que devandito cargo, o de primeiro ministro, non existía de maneira oficial en Gran Bretaña; de feito, o título oficial do primeiro ministro británico sempre foi o de primeiro Lord do Tesouro, en virtude da tradición iniciada por Robert Walpole, que ocupou ese cargo durante todo o seu mandato, e polo que é recoñecido como o primeiro ministro británico.
A acción política de Walpole encarou dende o primeiro momento a crise económica, rescatando a Compañía dos Mares de Sur mediante a inxección de diñeiro público e o seu posterior desmembramento en dúas compañías de xestión de débeda, o banco de Inglaterra e a Compañía Británica das Indias Orientais (HEICS), e tratando de paliar a crise de liquidez do sistema económico británico, que se resentira debido á creba da Banca Law de Francia. Tralo seu éxito nesa acción, Walpole conseguiu gañar o apoio de boa parte do partido Whig. Paralelamente, desenvolveu unha política de alianzas coas potencias protestantes. O descubrimento dunha conspiración xacobita en 1721 axudou a reforzar a súa posición, á vez que a propia ascendencia de Walpole sobre o Rei lograba que este se fose desentendendo cada vez máis dos labores de goberno, debilitando así o papel do monarca, que delegaría todo o labor de goberno en Walpole.
En 1727, coa morte de Xurxo I, a posición de Walpole no goberno pareceu cambalearse, ao subir ao trono o seu antigo inimigo Xurxo II. Con todo, aconsellado pola raíña Carolina, amiga de Walpole, Xurxo II decidiu manter o mesmo no cargo. Dende 1727, a política exterior de Walpole foi orientándose cada vez máis cara a un entendemento con Austria, potencia católica que refreaba as ansias expansionistas de Prusia. En 1731, para rubricar o achegamento, Walpole enviou a Lord Chesterfield, parente do seu antigo rival Stanhope, a Viena coa intención de negociar unha alianza con Austria. Isto provocou un enfrontamento con Lord Townsend, quen non vía con bos ollos unha alianza cunha potencia católica. Con todo, o éxito de Chesterfield, que se traduciu na firma do tratado de Viena en 1731, desprazou politicamente a Townsend, deixando a Walpole totalmente a cargo da facción Whig do goberno.
A influencia de Walpole non deixou de crecer. Fíxose cunha sólida maioría de seguidores no Parlamento, e durante a década dos trinta exerceu un férreo control sobre a vida política inglesa. Iso, xunto coa súa escandalosa vida privada, valeulle ser obxecto de críticas viscerais, que se plasmaron nos escritos e obras de teatro satíricas de literatos como John Gay, Jonathan Swift, Alexander Pope, Samuel Johnson e Henry Fielding. As obras teatrais deste último, nas que os ataques contra Walpole non deixaban de crecer, fixeron que este promovese no parlamento unha das súas leis máis soadas, a Theatrical Licensing Act de 1737, que establecía unha censura previa das obras a ser representadas en teatros. Isto acabou de facto coas críticas abertas contra Walpole, pero non só non as refreou, senón que as avivou. Pronto Walpole pasou a ser visto como un ditador e un tirano.
Caída[editar | editar a fonte]
En 1737, coa morte da raíña Carolina de Gran Bretaña, a posición de Walpole comezou a debilitarse. Desgastado polo exercicio do poder e a impopularidade dalgunhas das súas políticas, unha crecente oposición Whig, encabezada por George Grenville e William Pitt o Vello comezou a atoparse na camarilla do príncipe de Gales, e Walpole comezou a ser atacado no Parlamento.[2]
Como maneira de relanzar o seu liderado, Walpole iniciou, ao parecer de mala gana, a chamada guerra do Asento contra España. Ocorría que, en virtude dos acordos xurdidos da paz de Utrecht, Inglaterra adquirira dereitos de comercio nas colonias españolas de América. Devanditos dereitos, considerados abusivos e non vinculantes (negociáraos Francia) foran revogados por Filipe V en 1718, iniciándose entre ambos os países unha serie de disputas comerciais que culminaron cando Robert Jenkins, un contrabandista e corsario inglés, declarou ante o Parlamento que un inspector de aduanas español lle cortara a orella durante unha inspección. O Parlamento declarou a guerra, e urdiuse unha das expedicións militares máis desastrosas da historia: o sitio de Cartaxena de Indias en 1741. En 1742, fretando unha armada de 183 navíos, Inglaterra enviou un continxente armado duns 30 000 homes a tomar Cartaxena de Indias. Aínda que a cidade estaba protexida por pouco máis de 4000 homes (capitaneados por Blas de Lezo) e 6 navíos, os ingleses, pesimamente dirixidos polo almirante Edward Vernon, foron humillantemente derrotados, sufrindo unhas 18 000 baixas. Aínda que España fracasou no seu intento de invadir a colonia inglesa de Xeorxia, Walpole, que vendera a expedición como algo seguro, non puido manterse no poder: tras encubrir a derrota prohibindo toda publicación da mesma, o asunto saíu aínda así á luz, e en 1742 perdeu as eleccións parlamentarias, por mor do cal se presentou unha moción de censura na súa contra no Parlamento (naquel entón, o goberno nomeábao o Rei, non o Parlamento). Walpole tivo que dimitir, aínda que foi recompensado polo Rei, que o nomeou conde de Orford e membro da cámara dos lords.
A marcha de Walpole supuxo o fin da alianza estratéxica con Austria, algo que coincidiu coa morte do emperador Carlos VII sen descendencia masculina, o que foi aproveitado por Prusia para invadir Silesia co apoio de Baviera, o que provocou o inicio da chamada Guerra de Sucesión Austríaca. O novo gabinete inglés, encabezado por Lord Wilmington, non soubo reaccionar ante os novos acontecementos e caeu en 1743; os partidarios de Walpole creron que este rexurdiría como líder do goberno. Con todo, falto de apoios serios no seo dos Whigs, e ante a crecente influencia do partido Tory, Walpole houbo de resignarse e retirouse definitivamente da vida pública. Aínda que seguiu exercendo certa influencia política, non volveu aparecer polo parlamento, falecendo en Londres, á idade de 69 anos, en 1745.
Familia e vida privada[editar | editar a fonte]
O 30 de xullo de 1700 casou con Catherine Shorter (falecida o 20 de agosto de 1737), con quen tivo dúas fillas e catro fillos:
- Robert Walpole, II conde de Orford (1701 — 31 de marzo de 1751), que casou con Margaret Rolle (17 de xaneiro de 1709 - 13 de xaneiro de 1781), pero a XV baronesa Clinton, o 26 de marzo de 1724 e tivo un fillo único: George Walpole, III conde de Orford e XVI barón Clinton, que morreu solteiro en 1791.[3]
- Katherine Walpole (13 de maio de 1703 - 22 de outubro de 1722), que morreu solteira en Bath no Somerset.
- Horace Walpole (1704 - 24 de xullo de 1704).
- Mary Walpole, condesa de Cholmondeley (1705 - 2 de xaneiro de 1732), que casou co III conde de Cholmondeley o 14 de setembro de 1723 e tivo dous fillos; antepasados de David, VII marqués de Cholmondeley.
- Sir Edward Walpole (1706 - 1784), quen tiña unha filla ilexítima, María Walpole, que máis tarde casou na familia real británica, converténdose na esposa do príncipe Guillermo, duque de Gloucester e de Edimburgo, irmán do rei Xurxo III e antepasados de Diana, princesa de Gales.
- Horace Walpole, IV conde de Orford (1717 - 1797) e destacado novelista.
Despois de que morrese Lady Walpole, casou coa súa amante, Mary Skerritt, o 3 de marzo de 1738. Previamente, e para escándalo da alta sociedade, viviran abertamente xuntos no parque Richmond e xa foran vistos xuntos en Houghton Hall dende polo menos 1724. Ademais, era público que ela lle deu unha filla lexitimada despois do matrimonio dos seus pais e, como a filla dun conde, converteuse en Lady María Walpole, que casou primeiro co coronel Charles Churchill (1720 - 1812), sobriño-neto do I duque de Marlborough, e despois co I conde Cadogan. A segunda Lady Walpole morreu dun aborto involuntario tres meses despois do matrimonio. Para entón, Lady Walpole xa fora obxecto da burla e o escarnio público; en 1728 o dramaturgo John Gay retratou a parella como Macheath e Polly en The Beggar's Opera.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ www.gov.uk
- ↑ Plumb, J.H. (1960). Sir Robert Walpole; the Making of a Statesman: The King's Minister. Cresset Press.
- ↑ www.burkespeerage.com
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Robert Walpole  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Aotes, Jonathan (abril de 2006). Sir Robert Walpole after his Fall from Power, 1742–1745. History 91. pp. 218–230. doi:10.1111/j.1468-229x.2006.00364.x.
- Browning, Reed (1975). The Duke of Newcastle. New Haven: Yale University Press. ISBN 0-300-01746-4..
- Franklin, Colin (1993). Lord Chesterfield. His Character and ‘Characters’. Aldershot: Scolar Press. p. 114.
- Hoppit, Julian. A Land of Liberty? England 1689–1727 (2000)
- Langford, Paul (1998). A Polite and Commercial People: England, 1727–1783. Oxford University Press. pp. 9–58.
- Leadam, Isaac Saunders. Sir Robert Walpole – A Short Biography (1899) 60pp online
- Leadam, Isaac Saunders, Walpole, Robert (1676-1745) 59, pp. 178–207
- O'Gorman, Frank. The Long Eighteenth Century: British Political and Social History 1688–1832 (1997)
- Speck, W.A. Stability and Strife: England 1714–1760 (1977)
- Taylor, Stephen (xaneiro de 2008) [2004], Walpole, Robert, first earl of Orford (1676–1745)], 28601
- Handley, Stuart; Rowe, M. J.; McBryde, W. H. (outubro de 2007), Pulteney, William, earl of Bath (1684–1764), 22889
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
| Control de autoridades |
|
|---|
