Nerio II Acciaioli
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1416 Florencia |
| Morte | 1451 (34/35 anos) Atenas, Grecia |
| Actividade | |
| Ocupación | aristócrata |
| Familia | |
| Familia | Família Accioli (pt)  |
| Cónxuxe | Clara Zorzi |
| Fillos | Francesco I Acciaioli |
| Irmáns | Antonio II Acciaioli |
Nerio II Acciaioli, nado en 1416 e finado en 1451, foi o duque de Atenas, en dúas ocasións: desde 1435 até 1439 e novamente desde 1441 até 1451.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Foi membro da familia Acciaioli de Florencia, fillo de Francesco Acciaioli, señor de Sykaminon. O seu goberno foi contemporáneo cun renovado filhelenismo italiano e os intereses correspondentes polas antigüidades e a lingua grega. Nerio non só falaba grego de forma natural, senón que tamén era dono dos monumentos máis famosos do mundo helénico na súa capital de Atenas.
Nerio chegou a Grecia en 1419, despois da morte do seu pai, cando só tiña tres anos de idade. Foi nomeado herdeiro do seu tío Antonio I de Atenas, pero á súa morte en 1435, Nerio tivo que loitar contra a viúva do seu tío, María Melissena, e Xurxo Calcocondilas polo trono ducal. Nerio foi apoiado por Murad II, o sultán otomán, contra o grego Constantino Paleólogo, déspota de Morea. Despois de asegurar a súa posición coa axuda turca, foi destituído polas intrigas do seu irmán Antonio II e expulsado da Acrópole. O seu inveterado inimigo persoal, o cronista Laónico Calcocondilas, denígrao como "efeminado".
Nerio volveu ao poder en 1441, despois de pasar uns anos en Florencia. Inmediatamente expulsou á viúva do seu irmán, María Zorzi. É probábel que Nerio estivese presente cando o emperador bizantino Xoán VIII Paleólogo fixo unha proclamación de catolicismo no Duomo de Florencia o 6 de xullo de 1439. En 1444, Nerio entrou en guerra contra os turcos á beira de Constantino, pero chegou a un acordo cos otománs. Logo perdeu con Constantino Tebas e viuse obrigado a lle pagar tributo e se converter no seu vasalo. En 1446, Murad axudou a Nerio a volver tomar Tebas para os latinos. Á súa morte, foi sucedido polo seu fillo Francesco baixo a rexencia da súa viúva Clara Zorzi.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Setton, Kenneth M. (xeneral editor) A History of the Crusades: Volume III — The Fourteenth and Fifteenth Centuries. Harry W. Hazard, editor. University of Wisconsin Press: Madison, 1975.
- Setton, Kenneth M. Catalan Domination of Athens 1311–1380. Revised edition. Variorum: Londres, 1975.
