Sviatoslav I de Kíiv
| Sviatoslav I | |
|---|---|
| Gran Príncipe de Kíiv | |
 | |
| Sviatoslav I o Bravo portando a vyshyvanka | |
| Reinado | 962 - 972 |
| Nome completo | Sviatoslav Igórevich |
| Nacemento | 942 Kíiv |
| Falecemento | marzo de 972 Illa de Khórtisia, no Dniéper (Rus de Kíiv) |
| Predecesor | Ígor de Kíiv |
| Sucesor | Sviatopolk I |
| Consorte | Predslava Malusha |
| Descendencia | Iaropolk (950-980) Oleg Sviatóslavich (príncipe dos drevlianos) (?-977) Vladímir I de Kíiv (958-1015) |
| Proxenitores | Ígor de Kíiv Olga de Kíiv |
| Na rede | |
   | |
Sviatoslav Igorevich (en antigo eslavo oriental: С~тославъ / Свѧтославъ,[1] Игорєвичь, Sventoslavŭ / Svantoslavŭ Igorevičǐ; en ruso: Святослав Игоревич, Sviatoslav Igorevich; en ucraíno: Святослав Ігорович, Sviatoslav Ihorovych; en belaruso: Святаслаў Ігаравіч, Sviatoslav Igaravich; en búlgaro Светослав, Svetoslav e en grego Σφενδοσθλάβος, Sphendosthlábos), tamén coñecido como Sviatoslav o Bravo, nado en 942 e finado en marzo de 972 na illa de Khórtisia no Dniéper, foi un príncipe varego da Rus de Kíiv, da dinastía dos ruríkidas , que reinou de 962 a 972.[2][3]
Primeiros anos[editar | editar a fonte]
As fontes non mencionan nada sobre a súa infancia e os primeiros anos da súa vida, pero Sviatoslav, descrito polas fontes como pouco paciente, foi o primeiro dos líderes da Rus de Kíiv mencionado na Crónica de Néstor en lingua eslava, e non nas nórdicas, como o foron os seus antepasados.
O seu pai foi Ígor, Príncipe de Kíiv asasinado por individuos da tribo dos drevlianos contra 945. A súa nai, Olga Prekrasa, a primeira dirixente da Rus' en facerse oficialmente cristiá, fe á que se converteu na corte de Bizancio de Constantino VII Porfiroxéneta, e que dirixiu o principado como rexente até a maioría de idade de Sviatoslav, en 962.
O seu titor foi un varego chamado Asmud (que significa rápido como un leopardo). A tradición de ter un titor varego (viquingo) perdurou entre os xoves príncipes ruríkidas pretendentes ao trono de Kíiv até o século XI.
Reinado[editar | editar a fonte]
Sviatoslav foi coñecido pola rápida expansión territorial (ao redor do Volga, da estepa póntica e dos Balcáns), e as súas campañas incensastes ao leste e ao sur que precipitaron a caída de dúas das máis grandes nacións da Europa do Leste, a dos kházaros e o primeiro Imperrio búlgaro, así como pola submisión de numerosas tribos eslavas orientais. Así mesmo, tamén combateu cos alanos e co khanato búlgaro do Volga.[4]
Á fin da súa curta vida, Sviatoslav constituíra un dos maiores Estados en Europa, trasladando a súa capital de Kíiv (na actual Ucraína) a Pereyaslavets (na actual Bulgaria), no Danubio, en 969. En contraste coa conversión ao cristianismo da súa nai Olga (máis tarde chamada Santa Olga), Sviatoslav continuou toda a súa vida sendo un pagán convencido.
Entrou en guerra contra os kházaros en 964 (coñecidos desde moitos séculos antes como un dos pobos máis poderosos da Europa do Leste), e acabou por conquistar o curso inferior do Volga. As orixes do conflito entre Sviatoslav e os kházaros non son moi claras; algúns pensan que estaba nos intereses de Kíiv para desfacerse da influencia dos kházaros, que controlaban parte da rota comercial do Volga, mentres que outros pensan que Bizancio incitara a Sviatoslav para atacar despois de que os kházaros entraran en conflito co emperador Romano I Lecapenp despois das persecucións dos xudeus.
Despois de reducir aos kházaros ao rango de vasalos (así como aos viatichi,[5] ante os que se presentou, antes de pedirlles o seu sometemento, coa mensaxe "Eu chego cara a vós!", en eslavo antigo: хощю на вы ити.[6]), Sviatoslav entra de contado en campaña no Danubio en 967, onde derrotou aos búlgaros xunto co xeneral bizantino Nicéforo II Focas e matou o seu rei. Estaba acompañado, ademais de polas súas tropas, por mercenarios oguzes[7] e pechenegos, sen dúbida para conter a poderosa cabalaría búlgara e kházara. Sviatoslav destruíu a cidade de Sarkel contra 965, e despois fixo o mesmo con Kerch, en Crimea, antes de destruír a capital kházara Itil contra 968 ou 969 (feitos mencionados nas obras do viaxeiro e cronista árabe Ibn Hawqal, do século X).
Liberou a continuación Kíiv, asediada polos pechenegos, despois instálase en Bulgaria, avanza cara a Adrianópole (actual Edirne) e ameaza a Bizancio. Pero o emperador bizantino Xoán I Tzimisces anexionou a Bulgaria oriental e buscou aos rus' de Sviatoslav (reinstalando aos reis búlgaros), e forzándoo a pedir a paz (despois do sitio de Durostorum en 971).
A escena da entrega de Sviatoslav, na que este chega en barco canda o emperador, fíxose famosa. A aparencia física de Sviatoslav coñecémola grazas a este encontro, descrito polo cronista León o Diácono, que asistiu á reunión entre Svyatoslav e o emperador Xoán.
Segundo este cronista, Sviatoslav era un home musculado e vigoroso de estatura media, loiro e cos ollos azuis e moito máis impoñente que Tzimisces. Tiña a barba e o cranio rasurado, aínda que levaba un longo bigote tupido e unha (ou dúas) chupryna (longa mecha cabelos atados), un signo de nobreza. Estaba vestido de branco e máis limpo que os seus homes, aínda que tiña moitas cousas en común con eles, e levaba tamén un pendente de ouro en forma de anel. Sviatoslav e os seus homes xuraron ante o emperador polos deuses Perún e Veles,[8] abandonar as terras (Sviatoslav mantíñase pagán aínda que a súa nai fora cristriana). Segundo a Crónica de Néstor, Sviatoslav cría que os seus guerreiros acabarían por perderlle o respecto e se burlarían del se se convertera ao cristianismo.
Temendo que a paz con Sviatoslav o Bravo non duraría, o emperador bizantino conspirou para matalo e aliouse co khan dos pechenegos, Kurya (mencionado na obra De Administrando Imperio). Sviatoslav finalmente morreu nunha emboscada preparada por estes últimos na illa de Khórtisia (no Dniéper). O seu vencedor (Kurya, guerreiro activo e audaz, vestido cunha pel de oso) fixo un hanap[9] co seu cranio.
Despois da súa morte, as fronteiras non se consolidaron e logo viñeron problemas de sucesión.
Posteridade[editar | editar a fonte]
Dos seus tres fillos, os dous lexítimos repartíronse o principado. Ao maior, Iaropolk I, correspondeulle Kíiv, e ao segundo, Oleg Sviatóslavich os territorios conquistados aos drevlianos, dos que foi príncipe. A Vladimiro I, bastardo concibido por unha servente, Maluxa, concedéronlle, a petición do pobo de Nóvgorod, a antiga capital do principado, o Principado de Nóvgorod.[10]
Familia[editar | editar a fonte]
Unións e descendentes[editar | editar a fonte]
As fontes diverxen sobre a vida faniliar de Sviatolav, pero o tratado ruso-bizantino de 945 menciona en principio como a súa muller a unha certa Predslava, nobre rusa e muller de Volodislav (de orixe húngara, segundo o historiador ruso Vassili Tatichtchev). Con ela tivo:
Con Malouxa, servente da súa nai, tivo:
- Vladimiro (958-1015), que rompeu co paganismo e converteu á Rus de Kíiv ao cristianismo.
O emperador bizantino Xoán I Tzimisces afirmou que cando coñeceu a Sviatoslav, que este ía acompañado por un fillo chamado Sfengus. Pero algunhas fontes din que Sfengus era en realidade fillo de Maluxa, que tivera nun matrimonio anterior.
Antepasados[editar | editar a fonte]
| 4. Rúrik | ||||||||||||||||
| 2. Ígor de Kíiv | ||||||||||||||||
| 1. Sviatoslav I de Kíiv | ||||||||||||||||
| 6. Oleg o Sabio | ||||||||||||||||
| 3. Olga de Kíiv | ||||||||||||||||
| 7. Helena | ||||||||||||||||
Galería[editar | editar a fonte]
-
Sviatoslav no Tsarsky Titulyarnik, 1672 -
Consello de guerra de Sviatoslav, por Boris Chorikov -
Sviatoslav invadindo Bulgaria; Crónicas de Manassé -
Sitio de Durostorum; Crónicas de Manassé -
Persecución dos guerreiros de Sviatoslav polo exército bizantino, miniatura do século XI das crónicas de Xoán I Tzimisces -
Crónica de Skylitzes de Madrid. Reencontro entre Xoán I Tzimisces e Sviatoslav -
A morte de Sviatoslav, por Boris Chorikov -
-
Sviatoslav nunha moeda ucraína moderna
| Predecesor: Olga |
Gran Príncipe da Rus de Kíiv | Sucesor: Iaropolk I |
.png){kind=small}
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "E.g. in the ''Primary Chronicle'' contra o ano 970". Litopys.org.ua. Consultado o 02-04-2014.
- ↑ "Svyatoslav I (prince of Kiev)". Britannica.com. Consultado o 02-04-2014.
- ↑ "Vladimir I (grand prince of Kiev)". Britannica.com. Consultado o 02-04-2014.
- ↑ Khazarian state and its role in the history of Eastern Europe and the Caucasus A. P. Novoseltsev, Moscova, Nauka, 1990.
- ↑ Pobo eslavo oriental que vivía na conca do Oca e que despois colonizara a de Moscova.
- ↑ Crónica de Néstor (ПСРЛ. — Т. 2. Ипатьевская летопись. — СПб., 1908, http://litopys.org.ua/ipatlet/ipat03.htm)
- ↑ Pobo turcomán da ribeira do mar Caspio.
- ↑ Marjorie Mandelstam Balzer (1992): Russian traditional culture: religion, gender, and customary law,
- ↑ Un hanap é un recipiente parar beber de orixe medieval.
- ↑ Bernard Féron, La Galerie des tsars, Éditions Noir sur Blanc 2004, p. 25.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
A Galipedia ten un portal sobre: Rusia |
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Sviatoslav I de Kíiv  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Barthold, W. (1996): "Khazar", en Encyclopaedia of Islam (Brill Online) Arquivado 25 de marzo de 2014 en Wayback Machine.. Eds.: P. Bearman, Th. Bianquis, C. E. Bosworth, E. van Donzel and W.P. Heinrichs.
- Christian, David (1998): History of Russia, Central Asia and Mongolia, Volume I: Inner Eurasia from Prehistory to the Mongol Empire. Oxforf and Malden, Mass.: Blackewell Publishers. ISBN 978-0-631-20814-3. PDF.
- Cross, S. H. & O. P. Sherbowitz-Wetzor (1953): The Russian Primary Chronicle: Laurentian Text. Cambridge, Mass.: Medieval Academy of America.
- Dunlop, D. M. (1954): History of the Jewish Khazars. Princeton Univ. Press.
- Franklin, Simon & Jonathan Shepard (1996): The Emergence of Rus 750-1200. Londres: Longman. ISBN 0-582-49091-X.
- Kendrick, Thomas D. (2004): A History of the Vikings. Courier Dover Publications. ISBN 0-486-43396-X.
- Logan, Donald F. (1992): The Vikings in History 2nd ed. Routledge. ISBN 0-415-08396-6.
