Vespasiano

Vespasiano

Nome orixinal	(la) Titus Flavius Vespasianus
Biografía
Nacemento	17 de novembro de 9 Falacrina (Italia)
Morte	23 de xuño de 79 (69 anos) Aquae Cutiliae (en)
Causa da morte	Morte natural
Lugar de sepultura	Roma
Emperador romano
21 de decembro de 69 – 24 de xuño de 79 ← Vitelio – Tito Flavio Sabino Vespasiano →
Plebeian aedile (en)
38, 39 –
Pretor
Senador romano
Cónsul romano
Datos persoais
País de nacionalidade	Roma Antiga
Relixión	Relixión na Roma antiga
Actividade
Ocupación	político , militar
Período de tempo	Alto Imperio Romano
Lingua	Lingua latina
Carreira militar
Rango militar	Legado (Roma antiga)
Outro
Título	Emperador
Familia	Dinastia flaviana (pt) e Flavii Sabini (en)
Cónxuxe	Domitila a Maior (pt)
Parella	Caenis (en)
Fillos	Tito Flavio Sabino Vespasiano  () Domitila a Maior (pt) Domiciano  () Domitila a Maior (pt) Domitila a Menor (pt)  () Domitila a Maior (pt)
Pais	Tito Flávio Sabino (pt)   e Vespásia Pola (pt)
Irmáns	Tito Flávio Sabino (pt) e Flavia Vespasia (en)

Vespasiano

Caesar Vespasianus Augustus, nado en Falacrinae o 17 de novembro de 9 e finado nas proximidades de Rieti o 23 de xuño de 79, coñecido con anterioridade como Titus Flavius Vespasianus, foi un emperador romano. Subiu ó poder no ano 69, despois de ser nomeado polas lexións de Oriente, en contra do nomeamento de Vitelio. Con este emperador iníciase a dinastía Flavia, destinada a rexer Roma durante un cuarto de século.

Traxectoria

Tivo que realizar un moi difícil labor de pacificación, xa que o Imperio estaba nunha auténtica guerra civil dende os tempos de Nerón. Soubo gañar a lealdade do exército, que tornaría nunha peza chave da gobernabilidade. Puxo orde na administración, dando entrada nela á clase ecuestre, e rematar deste xeito co monopolio dos libertos imposto por Claudio, e restableceu a paz.

As feridas morais e materiais das guerras civís pronto desapareceron e Roma entrou nunha etapa de estabilidade.

En Oriente, puxo fin á rebelión dos xudeus. Tito, vinculeiro de Vespasiano, sufocouna, tomou Xerusalén e destruíu o seu Templo (70). Tamén foi necesario cortar de raíz o intento do outrora fiel Marco Antonio Primo, que se propuña independizarse nas Galias. O exército destas provincias e mailo do Rhin foi redistribuído e Tito foi nomeado o seu prefecto.

Vespasiano tivo bo coidado de manter boas relacions co Senado, ó que consultaba tódolos asuntos e no que sentou numerosos representantes da aristocracia provincial, especialmente de Occidente. A súa política respecto ás provincias foi quen de impulsar a romanización, crear novas colonias e estender os beneficios da cidadanía romana. A latina foille concedida cando menos a 120 municipios de Hispania, o cal implicaba que os seus maxistrados, pertencentes na súa meirande parte á clase media local, accedesen á cidadanía romana ao ano de desempeñar o seu cargo.

A actuación dos gobernadores foi rigorosamente fiscalizada para evitar que fixesen abusos sobre dos naturais do país, o cal sempre acababa con reaccións antirromanas e rebelións.

Tamén na orde económica tratou de sanear as finanzas, despois do período de desorde anterior. Esta política, que lle custou a acusacion da avaricia, non tardou en dar os seus froitos e os Estado pronto puido contar con fondos non só para atender os seus orzamentos normais, senón en acometer ambiciosas obras suntuarias como o templo Capitolino e o famoso anfiteatro Flavio, máis coñecido como Coliseo, edificado en parte sobre da Domus Aurea de Nerón, que fora derrubada.

O emperador non quixo correr riscos en aventuras exteriores e renunciou a calquera expansión. A súa preocupación fundamental foi o reforzamento das fronteiras. A conquista dos Campos Decumates, unha rexión xermánica comprendida entre os ríos Danubio e Rhin, explícase como unha zona de seguridade para garantir o dominio sobre as provincias limítrofes.

Tito Flavio Vespasiano morreu no ano 79, despois de ter asociado ao seu fillo Tito ao goberno.

Imperio Romano
Segue a: Vitelio	Vespasiano (69-79)	Precede a: Tito
	Dinastía Flavia