Ricardo I Orsini
.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1230 (Gregoriano) Condado de Flandres |
| Morte | 1303 (72/73 anos) Glarentza, Grecia (en)  |
| Count palatine of Cephalonia and Zante (en) | |
| década de 1250 – 1304 – John I Orsini (en) → | |
| Actividade | |
| Ocupación | aristócrata |
| Outro | |
| Título | Conde |
| Familia | Família Orsini (pt) |
| Cónxuxe | Margarida de Vilearduin (pt) |
| Fillos | John I Orsini (en) |
| Pai | Mateo I Orsini, Maio II. Orsini e Matteo I di Cefalonia (en) |
Ricardo Orsini (en italiano: Riccardo Orsini), finado en 1303 ou 1304, foi o conde palatino de Cefalonia e Zante desde antes de 1260 até a súa morte en 1303/4, e tamén capitán xeneral de Corfú en 1286–1290, conde de Gravina en 1284–1291. Tamén serviu como bailío anxevino no Principado de Acaia desde 1297 até 1300[1].
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Xeralmente asúmese que Ricardo foi fillo de Mateo Orsini, conde palatino de Cefalonia e Zante, e unha filla do sebastocrátor Xoán Comneno Ducas[2]. Con todo, dado o longo período entre o comezo do reinado de Mateo nos primeiros anos do século XIII e a data testemuñada da morte de Ricardo, é probábel que outro personaxe fose posto entre Mateo e Ricardo, quizais o «conde Teodoro» referido nun documento de 1264 (posibelmente o fillo de Mateo e o pai de Ricardo)[3].
Non está claro cando se converteu exactamente Ricardo en conde palatino. Non é rexistrado especificamente polo seu nome nun documento até 1264[4]. Con todo, segundo o testemuño do cronista Marino Sanudo o Vello, aínda era un menor de idade ao redor de 1262, cando Guillerme II de Villehardouin asumiu a rexencia do condado despois do seu regreso do seu cativerio bizantino[5]. Algúns autores datan a súa ascensión xa en 1238, a data do último documento en referencia a Mateo Orsini, a miúdo asumido como a data da súa morte[1]. Se é así, Ricardo foi entón talvez o «Conde de Cefalonia» mencionado nun intento veneciano para formar unha alianza cos gobernantes francos de Grecia en axuda do asediado Imperio latino de Constantinopla[6].
Xa desde a época do seu pai, o conde palatino era un vasalo do Principado de Acaia, e a través dela, despois do tratado de Viterbo, do Reino de Nápoles. Nesta capacidade Ricardo tamén ocupou o cargo de capitán xeneral de Corfú e Butrinto na costa albanesa en 1286–90[1][4]. En 1291/92, participou con 100 cabaleiros nunha campaña para axudar ao gobernante de Epiro, Nicéforo I Comneno Ducas, contra os bizantinos que estaban a cercar Ioánnina, xunto con 400-500 cabaleiros aqueos baixo Nicolao III de Saint Omer. A cambio, Nicéforo enviou á súa filla, María, como refén a Cefalonia. Despois que os bizantinos foron repelidos, ela casou co fillo e herdeiro de Ricardo, Xoán I Orsini. Isto espertou a indignación de Nicéforo, quen non fora consultado, e que non se tranquilizou até 1295, cando a xove parella chegou a vivir á súa corte[1][7][8].
Despois da morte do príncipe de Acaia, Florent de Hainaut, a súa viúva, a princesa Isabel de Villehardouin nomeou a Ricardo para gobernar no seu lugar como bailío e retirouse ao castelo de Kalamata[9]. O seu goberno parece ser pacífico no que respecta aos conflitos cos gregos bizantinos de Mistrá, pero o tema de sucesión permaneceu aberto xa que Isabel só tiña unha filla, Matilde de Hainaut (nada en 1293). Por suxestión de Ricardo Orsini, a nova herdeira de Acaia comprometeuse co novo duque de Atenas, Guido II de la Roche. O seu matrimonio ocorreu en 1305[10][11]. Ricardo mantivo o seu cargo até 1300, cando foi substituído por Nicolao III de Saint Omer, a consello do chanceler Benxamín de Kalamata. Isto comezou un período de rivalidade entre Ricardo e Benxamín. En 1303, os amigos de Ricardo na corte convenceron ao novo príncipe Filipe de Savoia para deter a Benxamín, quen foi liberado despois de pagar 20.000 hyperpyróns como rescate. Posteriormente, Benxamín gañouse a confianza do príncipe, e obrigou a Ricardo a renunciar pola mesma suma a cambio da posesión da metade dunha vila, que regresou ao dominio principesco despois da morte de Ricardo[12].
Ricardo foi asasinado en 1303 ou 1304 por un dos seus propios cabaleiros, un home chamado León[13][14].
Matrimonio[editar | editar a fonte]
Ricardo casou dúas veces: a súa primeira esposa é descoñecida, e a súa segunda foi Margarida de Villehardouin, irmá da princesa Isabel. Do seu primeiro matrimonio, tivo catro fillos: un fillo, Xoán I Orsini, e tres fillas[1][2]. Todas as súas tres fillas casaron con membros da nobreza aquea: unha, Guillermina, casou co gran condestable Xoán Chauderon, que morreu en 1294, e despois con Nicolao III de Saint Omer; a segunda casou con Xoán de Durnay, barón de Gritzena; e a terceira casou con Enxelberto de Liederkerque, un sobriño do príncipe Florent de Hainaut, que sucedeu a Chauderon como condestábel[15]. Do seu segundo matrimonio, Ricardo tivo unha filla, que morreu de nena[13].
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 PLP 24307
- ↑ 2,0 2,1 Bon (1969), p. 706
- ↑ Kiesewetter (2006), p. 352
- ↑ 4,0 4,1 Nicol (2010), p. 36
- ↑ Kiesewetter (2006), p. 352, citing Sanudo, Istoria (ed. Hopf, Chroniques gréco-romanes) p. 116
- ↑ Setton (1975), pp. 91, 501. Text in Norden, Das Papsttum und Byzanz pp.759-760
- ↑ Bon (1969), p. 167
- ↑ Nicol (2010), pp. 40, 43
- ↑ Bon (1969), pp. 170–171
- ↑ Bon (1969), pp. 171–172
- ↑ Longnon (1969), p. 265
- ↑ Bon (1969), pp. 173, 175–176
- ↑ 13,0 13,1 Bon (1969), p. 176
- ↑ Nicol (2010), p. 53 note 82
- ↑ Bon (1969), pp. 168, 171, 706
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Bon, Antoine (1969). La Morée franque. Recherches historiques, topographiques et archéologiques sur la principauté d’Achaïe (en inglés). Paris: De Boccard.
- Kiesewetter, Andreas (2006). "Preludio alla Quarta Crociata? Megareites di Brindisi, Maio di Cefalonia e la signoria sulle isole ionie (1185-1250)". En Gherardo Ortalli; Giorgio Ravegnani; Pater Schreiner. Quarta Crociata. Venezia - Bisanzio - Impero latino. Atti delle giornate di studio. Venezia, 4-8 mayo de 2004 (en inglés). Venice: Istituto veneto di scienze, lettere ed arti. ISBN 8888143742.
- Longnon, Jean (1969). "The Frankish States in Greece, 1204–1311". En Wolff, Robert Lee; Hazard, Harry W. A History of the Crusades, Volume II: The Later Crusades, 1189–1311 (en inglés). University of Wisconsin Press. pp. 234–275.
- Nicol, Donald MacGillivray (2010). The Despotate of Epiros 1267–1479: A Contribution to the History of Greece in the Middle Ages (en inglés). Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-13089-9.
- Setton, Kenneth M. (1976). The Papacy and the Levant (1204–1571), Volume I: The Thirteenth and Fourteenth Centuries (en inglés). DIANE Publishing. ISBN 0-87169-114-0.
- Trapp, Erich; Beyer, Hans-Veit; Kaplaneres, Sokrates; Leontiadis, Ioannis (1990). "24307. Ῥιτσάρδος". Prosopographisches Lexikon der Palaiologenzeit (en alemán) 10. Vienna: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften.