Ensino en Estonia

ABD ehk Luggemise-Ramat Lastele, ABD ou o libro de lectura para nenos, foi un libro de texto escrito por Otto Wilhelm Masing. A súa portada data do ano 1795.

Os sistemas de ensino público creados durante a anterior dominación sueca converteron a Estonia e Finlandia nas dúas zonas máis alfabetizadas do Imperio Ruso. Mapa dos datos de alfabetización do censo de 1897.

A historia do ensino formal en Estonia data dos séculos XIII-XIV, cando foron fundadas as primeiras escolas monásticas e catedralicias. O primeiro libro de lectura en lingua estoniana publicouse en 1575. A universidade máis antiga é a Universidade de Tartu, estabelecida en 1632 durante o reinado o rei Gustavo II Adolfo de Suecia. Os comezos do sistema público de ensino en Estonia xurdiron na década de 1680, en gran parte grazas aos esforzos de Bengt Forselius, quen tamén impulsou reformas ortográficas no estoniano escrito.

Sistema educativo

Hoxe en día, o ensino en Estonia divídese en educación xeral, vocacional e de afeccións. O sistema educativo abrangue catro niveis: preescolar, básico, secundario e superior. Desenvolveuse unha ampla rede de escolas e institucións de apoio. O sistema inclúe institucións estatais, municipais, públicas e privadas. Segundo datos de 2025 existen 589 escolas en Estonia.

O ensino superior académico en Estonia organízase en tres niveis: estudos de licenciatura, mestrado e doutoramento. Nalgunhas disciplinas, como medicina, veterinaria, farmacia, odontoloxía, arquitectura e docencia de primaria, os niveis de licenciatura e mestrado están integrados nun só programa. Os títulos de «bakalaureusekraad» obtidos antes de 2002 equivalen ao nivel de mestrado actual trala implementación do Proceso de Boloña. As universidades públicas estonianas gozan de maior autonomía ca as institucións de ensino superior aplicado, podendo estabelecer os seus propios plans de estudos, criterios de admisión, orzamentos, plans de desenvolvemento, elixir o reitor e tomar decisións limitadas sobre activos.

Estonia conta cun número moderado de universidades públicas e privadas. As universidades públicas máis grandes son a Universidade de Tartu, a Universidade Tecnolóxica de Talín, a Universidade de Talín, a Universidade Estoniana de Ciencias da Vida, a Academia de Artes de Estonia e a Academia de Música e Teatro de Estonia. A universidade privada máis grande é a Universidade Internacional de Audentes.

A Academia de Ciencias de Estonia é a principal institución científica do país. A industria tecnolóxica estoniana comezou a desenvolverse na década de 1950 cos primeiros centros de computación en Tartu e Talín. Nos anos 1980, especialistas estonianos colaboraron no desenvolvemento de estándares de enxeñaría de software para distintos ministerios da Unión Soviética.

Estonia foi pioneira na conexión de todas as súas escolas a Internet. O programa Tiigrihüpe, en estoniano: "salto do tigre", lanzado en 1996, foi unha iniciativa estatal para investir en infraestrutura informática e de rede, especialmente no eido educativo. Grazas á temperá adopción de tecnoloxías educativas, as escolas estonianas acadaron unha transición fluída ao ensino en liña durante a pandemia de COVID-19 en 2020.

No informe PISA de 2022, os mozos estonianos de 15 anos situáronse no primeiro posto de Europa. A nivel mundial, ocuparon o sexto posto en lectura, matemáticas e ciencias. Para apoiar un enfoque integral e personalizado, as escolas estonianas traballan sistematicamente no benestar e a saúde mental do alumnado.

En 2024 comezou a implementación gradual do estoniano como lingua de instrución en todos os centros educativos, iniciando coa educación preescolar e os primeiros e cuartos graos. No ano escolar 2021-2022, o 13,5 % dos estudantes do país recibía educación en ruso, e este grupo amosou un rendemento inferior aos que estudaban en estoniano.

Universidade de Ciencias Aplicadas de Talín.

Educación ao aire libre en Estonia.

Educación preescolar

A educación preescolar en Estonia ofrécese a nenos de entre tres e sete anos en institucións educativas especialmente adicadas a iso. O obxectivo principal desta etapa é apoiar a familia do neno fomentando o seu crecemento e desenvolvemento, tendo en conta a súa individualidade. As instalacións para a educación preescolar son proporcionadas polas autoridades locais a solicitude dos pais. As institucións para a infancia seguen un currículo estatal especificamente deseñado para este propósito. Os nenos que completan o currículo preescolar reciben un certificado que rexistra o seu desenvolvemento, o cal os pais deben presentar na escola onde se matriculará o neno.

Educación integral básica

O sistema educativo básico obrigatorio en Estonia é a escola comprensiva de nove anos, en estoniano: põhikool, cuxa asistencia é obrigatoria. Aínda que se permite a educación en casa, esta é pouco común. A educación básica representa o mínimo obrigatorio de educación xeral e pode adquirirse parcialmente en escolas primarias (graos 1 ao 6), escolas básicas (graos 1 ao 9) ou escolas secundarias superiores que tamén imparten o currículo de escola básica. Os primeiros catro graos da escola primaria chámanse Algkool, que pode traducirse como «escola inicial», e ás veces se confunde coa escola primaria. Nalgunhas zonas con baixa densidade de poboación, Algkool pode ser a única escola dispoñible e os estudantes deben continuar a súa educación primaria nunha cidad meirande.

A educación básica impártese seguindo o currículo nacional da escola básica ou un currículo simplificado. Para graduarse da escola básica, o estudante debe completar o currículo con, cando menos, un nivel satisfactorio e aprobar tres exames de graduación: lingua estoniana ou estoniano como segunda lingua, matemáticas e un exame nunha materia optativa. Ademais, debes enviar traballos creativos.

Despois de completar a escola primaria, hai varias opcións para continuar a educación. É posible obter o ensino secundario xeral nun centro de ensino secundario superior, o ensino secundario profesional nun centro de formación profesional ou directamente unha ocupación. Os coñecementos, habilidades e competencias do alumnado avalíanse normalmente nunha escala de cinco puntos onde "5" é "moi bo", "4" é "bo", "3" é "satisfactorio", "2" é "insuficiente" e "1" é "moi malo". Os centros educativos poden utilizar un sistema de cualificación diferente e, para os graos 1 ao 3 ou 4, permítese un sistema descritivo sen cualificacións numéricas.