Endocardite
| Endocardite | |
|---|---|
| Clasificación e recursos externos | |
 Diagrama onde se compara un corazón san cun corazón afecto de endocardite. En vermello, as vexetacións depositadas sobre as válvulas cardíacas, en branco. | |
| ICD-10 | I33 |
| ICD-9 | 421 |
| DiseasesDB | 4224 |
| MedlinePlus | 001098 |
| MeSH | D004696 |
 Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico. | |
En Medicina, denomínase a endocardite[1] coma unha inflamación que radica na parte máis interna do corazón, o endocardio. Ademais do endocardio, tamén pode afectar ás válvulas cardíacas, o tabique interventricular ou os cordóns tendinosos que abren as válvulas. Debido á forte presión arterial local, o endocardio é unha zona pobremente protexida polo sistema inmunitario, o que tamén dificulta unha terapia eficaz. A endocardite pode ser infecciosa ou non infecciosa.
Causas
[editar | editar a fonte]Infecciosa
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Endocardite infecciosa.
As infeccións, ben sexan víricas, fúnxicas ou bacterianas, son a principal causa de endocardite. Aparece en forma de masa amorfa, chamada vexetación, que pode moverse e chegar a distintas partes do corpo, como os pulmóns e o cerebro, no que se coñece coma émbolos sépticos. Está composto por células inflamatorias, plaquetas, fibrina e un gran número de microorganismos. Adoita ocorrer nas válvulas cardíacas, pero pode ocorrer noutras partes do endocardio. Pode ser causada por numerosas especies de bacterias ou fungos, aínda que estas son máis raras.
Antes da existencia dos antibióticos, a enfermidade era case invariablemente mortal, e a enfermidade dividíase en aguda e subaguda segundo o grao de virulencia do axente e o tempo de evolución do axente, que varía de días a meses. Hoxe segue a se considerar grave, pero cun prognóstico moito máis favorábel.
Os microorganismos que máis habitualmente causan endocardite son:
- Staphylococcus aureus. É a causa máis frecuente de endocardite na poboación en xeral e tamén en usuarios de drogas por vía parenteral.[2]
- Estafilococos coagulasa negativos. Case o 85% son resistentes á meticilina.
- Streptococcus viridans. Responsábel dalgúns dos casos de endocardite subaguda. O concepto de endocardite subaguda asociouse a casos de longo curso clínico, e cada vez é menos frecuente en zonas con bo acceso á atención hospitalaria.
- Streptococcus bovis
- Streptococcus pneumoniae: 3-7% dos casos de endocardite en nenos.
- Enterococos. Relacionado coas manipulacións urolóxicas.
- Pseudomonas aeruginosa.
- Os fungos do xénero Candida.
- Os microorganismos do grupo HACEK (Haemophilus parainfluenzae, Actinobacillus hominis, Cardiobacterium, Eikenella corrodens e Kingella kingae) que proceden xeralmente da flora saprófita oral. Forman parte da chamada "endocardite de cultivo negativo", que tamén pode ser causada por Brucella, Bartonella quintana e outros microorganismos de difícil cultivo en cultivo.
- Algúns virus. Moi pouco frecuente, polo xeral os virus causan pericardite e miocardite, inflamacións de outras áreas do corazón.
Non infecciosa
[editar | editar a fonte]Aínda que con menor frecuencia, existen outras causas que poden dar lugar a unha inflamación do endocardio. Este tipo de endocardites non infecciosas tamén se coñecen coma endocardite marántica. Entre as causas da endocardite marántica atopamos:
- Eosinofilia ou edocardite eosinofílica, coñecida coma endocardite de Löffler.
- Endocardite lúpica ou provocada por outras doenzas autoinmunes.
- Endocardite secundaria a tumores.
Signos e síntomas
[editar | editar a fonte]
As manifestacións clínicas máis habituais son:
- Febre
- Calafríos
- Suor (suoración excesiva)
- Perda de peso
- Malestar xeral
- Perda de apetito
- Tose
- Dor de cabeza
- Náuseas e vómitos
Diagnóstico
[editar | editar a fonte]O diagnóstico realízase mediante cultivo bacteriano, métodos de ecocardiografía ou demostrando a infección do sangue mediante un hemocultivo, o que permite identificar bacterias libres no sangue. O endocardio non é unha superficie fácil de infectar, polo que tamén se deben avaliar enfermidades que favorezan o desenvolvemento da endocardite, como a febre reumática ou o prolapso da válvula mitral.
Tratamento
[editar | editar a fonte]O tratamento ten como obxectivo controlar a infección e, se for posíbel, corrixir a causa que predispuxo a endocardite. Trátase de tratamentos longos, con moitas semanas de hospitalización, que utilizan unha gran cantidade de medicamentos, incluídos antibióticos, e que moitas veces requiren cirurxía cardíaca.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para endocardite.
- ↑ "Guías ESC sobre el diagnóstico y el tratamiento de la endocarditis." (PDF). Grupo de Trabajo de la Sociedad Europea de Cardiología (ESC).
