Encoro de Lindoso

Encoro de Lindoso
Localización administrativa
Estado	Portugal
División	Freiguesías
Subdivisión	Lindoso, Soajo
Localización xeográfica
Continente	Europa
Cunca	Cunca hidrográfica Miño-Limia
Coordenadas	41°52'19.61"N 8°12'9.50"W
Características
Superficie	1.511 km²
Lonxitude máxima	17 km
Profundiade máxima	338 m
Altitude	110 m
Capacidade	390.000.000
Outros datos
País	España
Comunidade Autónoma	Galicia
Provincia	Ourense
Concellos afectados	Lobios, Entrimo
	v; c; e;

Coordenadas: 41°52′19″N 8°12′10″O / 41.8719666, -08.2027392

O encoro de Lindoso (en portugués: barragem do Alto Lindoso) é un encoro que está situado na Rexión Norte de Portugal, no Distrito de Viana do Castelo, preto da aldea de Lindoso.

O proxecto para construír o encoro comezou en 1983. A construción rematou en 1992. A presa úsase para xerar electricidade. É propiedade da compañía Electricidade de Portugal (EDP). A central hidroeléctrica do encoro de Lindoso é coñecida coma o Ferrari de Portugal.^[1]

Apuntamentos históricos[editar | editar a fonte]

Convenio España-Portugal de maio do 68[editar | editar a fonte]

O 29 de maio de 1968, os Plenipotenciarios de España (Fernando M.ª Castiella), e Portugal (Luís da Câmara Pinto Coelho), asinan en Madrid un Convenio e Protocolo adicional entre España e Portugal para regular o uso e aproveitamento hidráulico dos tramos internacionais dos ríos Miño, Limia, Texo, Guadiana e Chanza, e dos seus afluentes.

O acordo, asinado mediante convenio entre España e Portugal, ou entre Franco e Salazar, para o aproveitamento do río Limia, a realidade é que non foi segredo, publicouse nos diarios oficiais de cada país, Portugal antes, o 5 de novembro de 1968^[2], e España o 22 de abril de 1969.^[3]

O 4 de maio de 1971 o Diário do Governo nº 113^[4], aproba o estatuto de funcionamento da Comisión Lusao-Hispana derivada do Convenio de repartimento dos ríos transfronteirizos de maio de 1968. O BOE publica o mesmo convenio no número 115 do 14 de maio de 1971.^[5]

O 12 de febreiro de 1976 o Diário do Governo nº 96^[6] aproba a 2ª ratificación do protocolo derivada do Convenio de repartimento dos ríos transfronteirizos de maio de 1968. O BOE publícao no número 140, do 13 de xuño de 1977.^[7]

Asolagamento do val do Limia[editar | editar a fonte]

O encoro de Lindoso esténdese 17 quilómetros polo val do Limia, xusto ata a central hidroeléctrica do encoro das Conchas, situada na aldea do Valoiro. Asolagou as aldeas de Aceredo, Buscalque e O Vao no concello de Lobios, e a Reloeira no concello de Entrimo. Afectou ás parroquias de Manín, Lobios, Torno e San Martiño de Grou. En Portugal a aldea de Várzea foi a máis afectada, na freiguesía de Soajo, e tamén a aldea de Lindoso, na freiguesía de Lindoso.

Estrutura da presa[editar | editar a fonte]

A estrutura da presa é de arco de formigón de dobre curva cunha altura de 110 m por riba do nivel de cimentación. A parte superior da parede está a unha altura de 339 m. sobre o nivel do mar. A lonxitude da parte superior da parede é de 297 (ou 298) m., e o volume da estrutura é de 308.500 (ou 309.000) m³. O espesor da presa é 21 na parte inferior, e na coroa 4 m.^[8]

A presa ten unha saída inferior e dous aliviados de inundación con tres portas cada un, situados no lado dereito da presa. Pode desviar un máximo de 400 m³/s, un máxima descarga de 2760 m³/s.^[9] A inundación de deseño é de 3500 m³/s; determinouse que a probabilidade de ocorrer este evento é unha vez cada 1000 anos.

Encoro[editar | editar a fonte]

Co nivel normal de 338 m. (máximo 339 m. en augas altas) o depósito esténdese por unha área de aproximadamente 1,05 (ou 1,072) km² e ten 379,01 millóns de m³ de auga - dos cales 347,91 (ou 270) millóns poden ser usados para xerar electricidade. O destino mínimo de conxestión no que aínda se poden operar as máquinas é de 280 m. Con 347,9 Millóns de m³ de auga utilizábel, poden xerar 224,6 millóns de kWh.^[10]

Central de enerxía[editar | editar a fonte]

A central de almacenamento bombeado do encoro de Lindoso^[11] é unha das centrais hidroeléctricas máis grandes de Portugal cunha potencia instalada de 630 (ou 634) MW. A xeración media anual é de 948 (ou 909,6, 910 ou 933,8 millóns de kWh.^[12]

A central está situada nunha caverna a 350 m. baixo terra. Está ligada ao cadro a través dun eixe (diámetro 6,80 m). As dúas turbinas da central producen un máximo de 315 (ou 317) MW e os xeradores asociados de 350 MVA. A velocidade nominal das turbinas é de 214 / min (ou 214,3). Os xeradores teñen unha tensión nominal de 18 kV. As dúas máquinas poden conectarse en liña dentro de 90 segundos. A central ten un Túnel de 4,88 km de longo conectado co encoro de Touvedo, que serve como cunca inferior para regular o caudal do Limia, cando está en funcionamento a central do Lindoso, e evitar os asolagamentos das aldeas da Ponte da Barca e outras próximas ao río.

A altura mínima de caída é de 227 m, o máximo 288 m. O caudal máximo é de 125 m³ / s.

Hai seis transformadores de potencia monofásicos no cadro que xeran a tensión de 18 kV a 400 kV. Unha liña de 400 kV leva á subestación en Riba de Ave e outra a España.

Datos sobre o encoro[editar | editar a fonte]

As dúas turbinas moven 250 m³/s.
Os túneles de alimentación das turbinas posúen 8,3m diámetro.
A produción media anual de 948 GWh supera en preto de 248 GWh, en relación á totalidade dos encoros do río Zêzere.
1.200.000 m³ de escavacións.
650.000 m³ de formigón.
3.000 t de aceiro.
Custou 74 millóns de contos (1990) [aproximadamente 369 millóns de euros].
O edificio de comandos da subestación de 18/400 kV liga á central por un ascensor con 350 m. de altura, o maior de Europa cando foi posto en funcionamento.
O ascensor tamén é o máis rápido de Europa, e segundo do mundo, superado só polo da CN Tower en Toronto, Canadá.
O encoro foi construído no antigo enceramento que alimentaba a vella Central de Lindoso, posta en funcionamento no ano 1922, esta foi a primeira gran central hidroeléctrica do país, e aínda continúa en funcionamento.
O punto máis baixo das turbinas está ao nivel do mar.