Emmanuel Carrère

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaEmmanuel Carrère

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento9 de decembro de 1957 Editar o valor em Wikidata (66 anos)
16º distrito de París, Francia Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeFrancia Editar o valor em Wikidata
EducaciónInstituto de Estudos Políticos de París Editar o valor em Wikidata
Actividade
Lugar de traballo París Editar o valor em Wikidata
Ocupaciónescritor , director de cinema , guionista , autor Editar o valor em Wikidata
Xénero artísticoNovela Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua francesa Editar o valor em Wikidata
Obra
Obras destacables
Familia
CónxuxeHélène Devynck (pt) Traducir (2011–2020) Editar o valor em Wikidata
PaisLouis Carrère d'Encausse (en) Traducir Editar o valor em Wikidata  e Hélène Carrère d'Encausse Editar o valor em Wikidata
IrmánsMarina Carrère d'Encausse (pt) Traducir e Nathalie Carrère (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Premios
IMDB: nm0141127 Allocine: 46323 Allmovie: p239718
Musicbrainz: 5d2228d5-adce-4308-ad44-fc2bacc4b9fc Editar o valor em Wikidata

Emmanuel Carrère, nado en París o 9 de decembro de 1957, é un escritor, guionista e realizador francés, diplomado polo Instituto de Estudos Políticos de París.[1]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Fillo de Louis Édouard Carrère e da sovietóloga da Academia francesa Hélène Carrère d'Encausse. Ten dúas irmás: Nathalie Carrère e Mariña Carrère d'Encausse. Os seus avós maternos foron inmigrantes xeorxianos. É o pai de Jeanne, unha filla que tivo coa xornalista Hélène Devynck, coa que estivo casado dende 2011 ata marzo de 2020. Desde a publicación da súa novela Ioga, a súa exmuller négase a identificarse nas novelas que publica sen dar o seu consentimento previo.[2]

Licenciado no Instituto de Estudos Políticos de París, estivo dous anos en Surabaia (Indonesia) para o seu servizo nacional de cooperación, principalmente ensinando francés.

A maioría das súas obras destacan pola mestura de ficción e non ficción e nelas verte a súa propia experiencia co desenvolvemento da historia que conta. Tamén aborda cuestións sobre a identidade ou o desenvolvemento da ilusión. Algúns dos seus libros foron levados ao cine e el mesmo dirixiu a adaptación da súa novela A Moustache.

Foi membro do xurado internacional do Festival de Cannes 2010, do xurado do Cinéfoundation e da sección de curtas do Festival de Cannes 2012.[3] Foi tamén membro do xurado do Festival Internacional de Cine de Venecia de 2015.

Gañou en 2017 o Premio FIL de Literatura en Linguas Romances (antigo Premio Juan Rulfo), que outorga a Feira Internacional do Libro de Guadalaxara.

 O 9 de xuño de 2021, confirmouse gañador do Premio Princesa de Asturias das Letras 2021.[4]

Publicacións[editar | editar a fonte]

Narrativa[editar | editar a fonte]

Novelas[editar | editar a fonte]

  • L'Amie du jaguar (1983). Flammarion, 1983.
  • Bravoure (1984). POL. Prix Passion 1984, Prix da Vocation 1985. En español: Anagrama, 2016.
  • A Moustache (1986). POL. En español: Anagrama 2015.
  • Hors d'atteinte (1988). POL. Prix Kléber Haedens 1988.
  • A Classe de neige (1995). POL. Prix Femina 1995. En español: Anagrama, 2014.

Historias[editar | editar a fonte]

  • L'Adversaire (2000). POL. En español: Anagrama, 2000.
  • Un roman russe (2007). POL. En español: Anagrama, 2008.
  • D'autres vies que a mienne (2009). POL. En español: Anagrama, 2011.
  • Limónov (2011). POL. En español: Anagrama, 2012.
  • Le Royaume (2014). POL. En español: Anagrama, 2015.
  • Yoga (2020). POL. En español: Anagrama, 2021. Narra o inferno da súa caída na depresión.[5]

Ensaios, artigos[editar | editar a fonte]

  • Werner Herzog (1982). París: Edilig. ISBN 2-85601-017-2. Monografía sobre o realizador.
  • Le Détroit de Behring: Introduction à l'uchronie (1986). POL. Grand Prix da science-fiction 1987.
  • Je suis vivant et vous êtes morts (1993). Le Seuil. Biografía novelada de Philip K. Dick. En español: Minotauro, 2007, ISBN 978-84-450-7636-1; Anagrama, 2018. ISBN 978-84-339-0808-7.
  • Il est avantageux d'avoir où aller (2016). POL. (ISBN 978-2-8180-3876-5)

Libros de fotos[editar | editar a fonte]

  • Hobbledehoy (2013). Ed Alcock (fotos), Emmanuel Carrère (historia), Éditions Terre Bleue. (ISBN 978-2-909953-30-4)
  • Family Love (2014). Darcy Padilla (fotos), Emmanuel Carrère (historia), La Martinière. (ISBN 978-2-7324-6498-5)

Filmografía[editar | editar a fonte]

Cinema[editar | editar a fonte]

  • 1998: La Classe de neige de Claude Miller, adaptado da novela homónima – Prix spécial du jury au Festival de Cannes 1998.
  • 2002: L'Adversaire de Nicole Garcia con Daniel Auteuil.
  • 2003: Le Soldat perdu, reportaxe parar Envoyé spécial en France 2.
  • 2003: Retour à Kotelnitch, documental, 2003, realizador.
  • 2005: La Moustache, realizador e et coguionista conc Jérôme Beaujour sobre a novela homónima con Emmanuelle Devos e Vincent Lindon.
  • 2020: Le Quai de Ouistreham, realiacor da adaptación da historia homónima de Florence Aubenas, con Juliette Binoche.

Televisión[editar | editar a fonte]

  • 1991: Léon Morin, prêtre, sobre a novela de Béatrix Beck, realizado por Pierre Boutron, con Nicole Garcia, Robin Renucci.
  • 1993: Monsieur Ripois, sobre a novela de Louis Hémon, realizado por Luc Béraud, con Laurent Malet, Isabelle Renauld, Bernadette Lafont.
  • 1995: Le Blanc à lunettes, sobre a novela de Georges Simenon, realizado por Édouard Niermans, con Laurent Grévill, Bernard Verley.
  • 1996: Les Clients d'Avrenos, sobre a novela de Georges Simenon, realizado por Philippe Venault, con Jacques Gamblin.
  • 1996: Pêcheur d'Islande, sobre a novela de Pierre Loti, realizado por Daniel Vigne, con Anthony Delon, Mathilde Seigner, Stéphane Freiss.
  • 1998: Denis, coescrito e realizado por Catherine Corsini, con Dominique Reymond.
  • 2005: Désiré Landru, coescrito con Jérôme Beaujour e realizado por Pierre Boutron, con Patrick Timsit, Julie Delarme.
  • 2008: Sous les vents de Neptune de Josée Dayan, guionista, sobre a novela de Fred Vargas.
  • 2009: L'Homme aux cercles bleus de Josée Dayan, co-coguionista con Gabriel Carrère, sobre a novela de Fred Vargas.
  • 2009: L'Homme à l'envers de Josée Dayan, guionista, sobre a novela de Fred Vargas.
  • 2010: Un lieu incertain de Josée Dayan, guionista, sobre a novela de Fred Vargas.
  • 2010: Fracture de Alain Tasma, guionista, sobre a novela de Thierry Jonquet, Ils sont votre épouvante et vous êtes leur crainte.
  • 2012: Les Revenants (série TV), coguionista.

Premios literarios[editar | editar a fonte]

  • 1984: Premio Passion por Bravoure
  • 1985: Premio de vocación literaria por Bravoure
  • 1987: Grande Premio do imaxinario por Le Détroit de Behring
  • 1988: Premio Kléber-Haedens por Hors d'atteinte ?
  • 1988: Premio da fundación Charles Oulmont por Hors d'atteinte?
  • 1995: Premio Femina por La Classe de neige.
  • 2007: Premio Duménil por Un roman russe.
  • 2009: Premio Marie-Claire de novela emocional, premio dos lectores de L'Express et premio Crésus por D'autres vies que la mienne.
  • 2010: Globe de Cristal por D'autres vies que la mienne.
  • 2010: Grande Premio de literatura Henri-Gal polo conxunto da súa obra.
  • 2011: Premio da lingua francesa.
  • 2011: Premio Renaudot por Limonov.
  • 2014: Premio literario de Le Monde, « Meilleur livre de l'année » da revista Lire, laureado no 2014 en Le Point, por Le Royaume.
  • 2017: Premio FIL de literatura en linguas romances na Feira de Gualaxara, México.
  • 2018: Premio da Biblioteca nacional de Francia.
  • 2019: Premio Hemingway[6]
  • 2021: Premio Princesa de Asturias das Letras.[4]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ lecturalia.com. "Emmanuel Carrère: libros y biografía autor". Lecturalia (en castelán). Consultado o 2021-06-09. 
  2. ↑ "Emmanuel Carrère" (en francés). 2021-06-09. 
  3. ↑ "CARRERE Emmanuel - Festival de Cannes (Festival International de Cine)". web.archive.org. 2016-10-10. Archived from the original on 10 de outubro de 2016. Consultado o 2021-06-09. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Camero, Francisco (9 de xuño de 2021). "Emmanuel Carrère, la gran estrella europea de la no-ficción, gana el Princesa de Asturias". diariodesevilla.es (en castelán). Consultado o 9 de xuño de 2021. 
  5. ↑ Bassets, Marc (2021-06-09). "Emmanuel Carrère gana el Premio Princesa de Asturias de las Letras 2021". EL PAÍS (en castelán). Consultado o 2021-06-09. 
  6. ↑ "Emmanuel Carrère" (en inglés). 2021-06-09. 
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Emmanuel_Carrère&oldid=6151882»