Pecado orixinal antixénico
O pecado orixinal antixénico, tamén coñecido como efecto Hoskins,[1] é a propensión do sistema inmunitario do corpo a utilizar preferentemente a memoria inmunolóxica baseada en infeccións previas cando se encontra cunha segunda versión lixeiramente diferente da entidade allea (por exemplo, un virus ou bacteria). Isto deixa o sistema inmunitario "atrapado" pola primeira resposta que desenvolveu contra cada antíxeno e non pode orixinar respostas potencialmente máis efectivas durante as seguintes infeccións. O fenómeno do pecado orixinal antixénico describiuse en relación con virus como o da gripe, dengue, virus da inmunodeficiencia humana (VIH) entre outros.[2]
Este fenómeno describiuse primeiramente en 1960 por Thomas Francis, Jr. no artigo "On the Doctrine of Original Antigenic Sin" (Sobre a doutrina do pecado orixinal antixénico).[3][4] Foi nomeado por analoxía co concepto teolóxico do pecado orixinal. Segundo Thomas Francis, que describiu orixinalmente a idea,[3] e citado por Richard Krause:[4]
"O anticorpo da nenez é en grande medida unha resposta ao antíxeno dominante do virus causante da primeira infección de gripe tipo A da vida. [...] A impronta establecida pola infección polo virus orixinal goberna a resposta de anticorpos de aí en adiante. A isto chamámoslle a doutrina do pecado orixinal antixénico."
En células B[editar | editar a fonte]
Durante unha infección primaria, xéranse células B de memoria de longa vida, que permanecen no corpo e proporcionan protección ante posteriores infeccións. Estas células B de memoria responden a epítopos específicos da superficie de proteínas virais para producir anticorpos específicos de antíxeno, e poden responder á infección moito máis rapidamente do que o fan as células B ante novos antíxenos. Este efecto acurta a cantidade de tempo necesario para eliminar posteriores infeccións.
Entre as infeccións primaria e secundaria, ou despois da vacinación, un virus pode sufrir deriva antixénica, na cal as proteínas da superficie viral (os epítopos) son alterados por medio de mutacións naturais, o que permite que o virus escape á acción do sistema inmunitario. Cando isto acontece, o virus alterado reactiva preferentemente células B de memoria de alta afinidade previamente activadas e acelera a produción de anticorpos. Porén, os anticorpos producidos por estas células B xeralmente únense de forma non efectiva aos epítopos alterados. Ademais, estes anticorpos inhiben a activación de célula B virxe de maior afinidade que poderían producir anticorpos máis efectivos contra o segundo virus. Isto orixina unha resposta inmunitaria menos efectiva e as infeccións recorrentes poden tardar máis tempo en ser neutralizadas.[5]
O pecado orixinal antixénico é de especial importancia na aplicación de vacinas.[6] No dengue, o efecto do pecado orixinal ten importantes implicacións para o desenvolvemento de vacinas. Unha vez que se establece unha resposta contra un serotipo do virus do dengue, é improbable que a vacinación contra un segundo serotipo sexa efectiva, o que implica que deben establecerse respostas equilibradas contra todos os serotipos do virus (hai catro) coa primeira dose de vacina.[7] Porén, en 2015, illouse unha nova clase de anticorpos neutralizantes moi potentes que é efectiva contra todos os serotipos do virus, o que trouxo novas esperanzas de conseguir desenvolver unha vacina universal para o dengue.[8]
A especificidade e a calidade da resposta inmune contra novas cepas do virus da gripe a miúdo está diminuída en individuos que son vacinados repetidamente (por vacinación ou por infeccións recorrentes).[9] Porén, o impacto do pecado antixénico sobre a protección non foi aínda ben establecido e parece diferir con cada vacina de axente infeccioso, localización xeográfica e idade.[5] Atopáronse respostas a anticorpos reducidas á vacina do virus da gripe pandémico H1N1 de 2009 en individuos, que foran vacinados contra o virus estacional A/Brisbane/59/2007 (H1N1) nos tres meses previos.[6]
En células T citotóxicas[editar | editar a fonte]
Describiuse un fenómeno similar nas células T citotóxicas (CTL).[10] Foi demostrado que durante a infección secundaria por diferentes cepas do virus do dengue, os CTL prefiren liberar citocinas en vez de causar a lise da célula. Como resultado, a produción destas citocinas pénsase que incrementa a permeabilidade vascular e exacerba os danos nas células endoteliais.[11]
Varios grupos de investigadores intentaron deseñar vacinas para o VIH e o virus da hepatite C baseándose na indución de respostas citotóxicas (CTL). O descubrimento de que os CTL poden quedar nesgados polo pecado antixénico orixinal, pode axudar a explicar a efectividade limitada destas vacinas. Os virus como o VIH son moi variables e sofren mutacións frecuentemente, e así, debido ao pecado antixénico orixinal, a infección por VIH inducida por virus que expresan epítopos lixeiramente diferentes (dos da vacina viral) non poderán ser controlados pola vacina. De feito, a vacina podería facer que a infección fose aínda peor, ao "atrapar" a resposta inmune na primeira resposta non efectiva que desenvolveu contra o virus.[10]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ FDA Center for Biologics Evaluation and Research Vaccines and Related Biological Products: Advisory Committee(RTF)
- ↑ Deem, Michael W.The Adaptive Immune Response Arquivado 04 de xullo de 2008 en Wayback Machine. Rice University
- ↑ 3,0 3,1 Thomas Francis Jr (1960). "On the doctrine of original antigenic sin". Proceedings of the American Philosophical Society 104 (6): 572–578. JSTOR 985534.
- ↑ 4,0 4,1 Krause R (2006). "The swine flu episode and the fog of epidemics". Emerg Infect Dis 12 (1): 40–43. PMC 3291407. PMID 16494715. doi:10.3201/eid1201.051132.
- ↑ 5,0 5,1 Lambert PH, Liu M, Siegrist CA (2005). "Can successful vaccines teach us how to induce efficient protective immune responses?". Nat Med 11(4 Suppl): S54-62,doi 10.1038/nm1216 PMID 15812491
- ↑ 6,0 6,1 Choi, Yoon Seok; Baek, Yun Hee; Kang, Wonseok; et al. (September 2011). "Reduced Antibody Responses to the Pandemic (H1N1) 2009 Vaccine after Recent Seasonal Influenza Vaccination". Clinical and Vaccine Immunology 18 (9): 1519–1523. PMC 3165229. PMID 21813667. doi:10.1128/CVI.05053-11.
- ↑ Midgley, Claire M.; Bajwa-Joseph, Martha; Vasanawathana, Sirijitt; et al. (January 2011). "An In-Depth Analysis of Original Antigenic Sin in Dengue Virus Infection". Journal of Virology 85 (1): 410–421. PMC 3014204. PMID 20980526. doi:10.1128/JVI.01826-10.
- ↑ Wanwisa Dejnirattisai; Juthathip Mongkolsapaya; Wiyada Wongwiwat; Sunpetchuda Supasa; Xiaokang Zhang; Xinghong Dai; Alexander Rouvinski; Amonrat Jumnainsong; Carolyn Edwards; Nguyen Than Ha Quyen; Thaneeya Duangchinda; Jonathan M Grimes; Wen-Yang Tsai; Chih-Yun Lai; Wei-Kung Wang; Prida Malasit; Jeremy Farrar; Cameron P Simmons; Z Hong Zhou; Felix A Rey; Gavin R Screaton (2015). "A new class of highly potent, broadly neutralizing antibodies isolated from viremic patients infected with dengue virus". Nature Immunology 16 (2): 170–177. PMC 4445969. doi:10.1038/ni.3058.
- ↑ Kim, J.H.; Skountzou, I.; Compans, R.; Jacob, J. (1 September 2009). "Original antigenic sin responses to influenza viruses.". Journal of Immunology 183 (5): 3294–301. PMC 4460008. PMID 19648276. doi:10.4049/jimmunol.0900398.
- ↑ 10,0 10,1 McMichael AJ (1998). "The original sin of killer T cells". Nature 394 (6692): 421–422. PMID 9697760. doi:10.1038/28738.
- ↑ Juthathip Mongkolsapaya (2006). "T Cell Responses in Dengue Hemorrhagic Fever: Are Cross-Reactive T Cells Suboptimal?". J. Immunol. 176 (6): 3821–3829. doi:10.4049/jimmunol.176.6.3821.
