Edmund Burke
Edmund Burke, nado en Dublín o 12 de xaneiro de 1729 e finado en Beaconsfield o 9 de xullo de 1797) foi un escritor, filósofo e político irlandés, membro do partido whig, apoiou a causa dos revolucionarios americanos e opúxose á Revolución Francesa, figura central da facción conservadora dos whigs, está considerado creador dos alicerces filosóficos do conservadorismo moderno.[1] Considerado o pai do liberal-conservadorismo británico ou old whigs (vellos liberais), en contraposición aos new whigs (novos liberais ou liberal-progresismo) que a diferenza dos primeiros apoiaban a Revolución francesa.
Formación[editar | editar a fonte]
Fillo de pai anglicano e nai de orixe católica convertida ao anglicanismo; educouse desde 1743 no Trinity College de Dublín. Serio, estudoso e ambicioso, como testemuñan as cartas ao seu primeiro mestre, coñecía os autores gregos e latinos, interesándose pola política, filosofía, ética e mais a estética. Graduouse en 1748 e dous anos despois marchou a Londres para cursar dereito.
Primeiras obras[editar | editar a fonte]
En 1756 escribiu A Philosophical Enquiry into the Origin of our Ideas of the Sublime and Beautiful, onde esboza unhas teorías estéticas claramente neoclásicas, edificando o obxecto sublime arredor da estética do terror e gardando unha relación directa co poder, ao xeito absolutista do seu tempo. Tamén formula o exercicio estético do sublime preciso para exercer as emocións da ataraxia propia da condición de vida da burguesía; O libro atraeu a atención de pensadores continentais como Denis Diderot e Inmanuel Kant. En 1757 deu ao prelo a primeira parte de Abridgement of the History of England, e en 1759 comezou a publicar o Annual Register.
Activismo político[editar | editar a fonte]
Foi secretario privado de William Gerard Hamilton, o secretario xefe do Lord Tenente de Irlanda e desde 1765 do primeiro ministro inglés Charles Watson-Wentworth. En 1766 entrou na Cámara dos Comúns, onde salientou polas facultades oratorias e a fondura do seu pensamento, defendendo posturas de cariz liberal, como as reinvindicacións das colonias americanas, a liberdade de comercio ou a oposición á persecución dos católicos.
Ocupouse das cuestións coloniais norteamericanas nas obras American Taxation (1774) e Conciliation with the Colonies (1775). Entre 1762 e 1765 interesouse pola cuestión da India.
En 1773 foi a París, onde coñeceu a María Antonieta e na tertulia de Julie de Lespinasse, aos enciclopedistas. Esta viaxe acentuou as súas ideas conservadoras, que se decantaron polo consuetudinarismo, converténdose no máis moderado dos liberais. Foi Paymaster en 1783 no goberno Portland e ao ano seguinte tras a vitoria de Pitt, reduciu as súas actividades políticas.
Reflexións sobre a Revolución francesa[editar | editar a fonte]
En 1787 presentouse na cámara a acusación contra Hastings, e deu inicio o proceso contra el. Por entón aumentaron as súas diverxencias con Charles James Fox, acentuadas en febreiro de 1790 ao publicar Reflections on the Revolution in France (1790). Burke, tenaz opositor desa revolución, discordaba profundamente con Fox e nesa obra na que inaugura a súa denomidada 'epistemoloxía da política', un modelo de empirismo político, rexeitaba o escaso respecto pola tradición legal consuetudinarista dos novos principios legais emanados da Revolución Francesa, que lle semellaban abstractos de máis e desconsiderados cós casos individuais.
Polémica cos naturalistas[editar | editar a fonte]
Os teóricos da revolución democrática reaccionaron contra esta obra, e o 6 de maio de 1791 tivo lugar a ruptura definitiva. Burke saíu do partido whig, pero a declaración de guerra a Francia en 1792 afortalou a súa postura. En xullo de 1794 retirouse do parlamento e en 1796 redactaba On a Regicide Peace en protesta contra os rumores sobre negociacións de paz con Francia.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Andrew Heywood (2003) Political Ideologies: An Introduction. Third Edition Palgrave Macmillan, p. 74
| Control de autoridades |
|
|---|
