Edith M. Flanigen
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 28 de xaneiro de 1929 (95 anos) Buffalo, Estados Unidos de América |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Estados Unidos de América |
| Educación | Universidade de Syracuse |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Química |
| Ocupación | química |
| Empregador | D'Youville University (en)  Honeywell UOP (pt) Union Carbide (pt) |
| Membro de | |
| Interesado en | Química inorgánica |
| Lingua | Lingua inglesa |
Premios
| |
Edith Marie Flanigen, nada en Buffalo, Nova York, o 28 de xaneiro de 1929 [1] [2] é unha química estadounidense, coñecida polos seus traballos na síntese de esmeraldas, e posteriormente traballos con ceolitas para peneiras moleculares na empresa da Unión Carbides . Foi a primeira muller en recibir a Medalla Perkin en 1992. Flanigen obtivo un máster en química inorgánica e física pola Universidade de Syracuse en 1952.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Edith Marie e as súas dúas irmás, Joan e Jane, foron introducidas na química pola súa profesora de secundaria, a irmá Mary. Os tres pasaron a estudar química no D'Youville College baixo a dirección de Dorothea Fitzgerald, que era responsable de todos os cursos de química.[3] Flanigen graduouse como a mellor estudante.[4]
Joan e Edith obtiveron un máster en química na Universidade de Syracuse. Flanigen recibiu un máster en química física inorgánica en 1952.
Carreira[editar | editar a fonte]
En 1952 incorporouse á empresa Union Carbide. O seu traballo nun principio foi a identificación, purificación e extracción de diferentes polímeros de silicona. En 1956, pasou ao grupo que estudaba as peneiras moleculares. En 1973, foi a primeira muller de Union Carbide en ser nomeada Investigadora Asociada, e en 1986, Investigadora sénior. Trasladouse a UOP (unha joint venture entre Union Carbide e Allied Signal) en 1988, onde foi nomeado investigador principal. Flanigen foi ascendido a UOP Partner en 1991 e retirouse en 1994.
Despois da súa carreira na UOP, e polo menos ata 2004, Flanigen permaneceu activa profesionalmente, incluíndo traballo como consultora para UOP. Nos seus 42 anos de carreira como asociada en Union Carbide, inventou máis de 200 substancias sintéticas diferentes, foi autora ou coautora de máis de 36 publicacións e presentou polo menos 109 patentes.[5]
Química[editar | editar a fonte]
En 1956 comezou a traballar en peneiras moleculares. As peneiras moleculares son compostos cristalinos con poros de tamaño molecular que poden filtrar ou separar substancias moi complexas. Flanigen fixo contribucións substanciais ao desenvolvemento de produtos de ceolita Y ( faujasite ), unha peneira molecular específica para refinar o petróleo de forma eficiente. A ceolita Y foi substituída máis tarde pola ceolita X. Cando refinas o "petróleo bruto", tes que separalo en diferentes partes ou fraccións. A gasolina é unha das moitas fraccións que proceden do refino de petróleo. As ceolitas de flaníxeno úsanse como catalizador, unha substancia que potencia as reaccións químicas. A ceolita Y é un catalizador que aumenta a cantidade de fracción de gasolina do petróleo, facendo que o refino de petróleo sexa máis seguro e produtivo.[6]
Ademais do seu traballo sobre peneiras moleculares, Flanigen tamén co-inventou unha esmeralda sintética, que Union Carbide produciu e vendeu durante moitos anos.
Premios e recoñecementos[editar | editar a fonte]
Flanigen recibiu numerosos premios e distincións. Foi, por exemplo, a primeira muller en recibir a Medalla Perkin en 1992. Tamén foi incorporada ao National Inventors Hall of Fame en 2004. [2]
En 2014, o Centro de Investigación Cooperativa da Universidade Humboldt de Berlín creou o Premio Edith Flanigen. O premio outórgase anualmente a unha científica destacada na primeira etapa da súa carreira. O primeiro premio foi concedido a Natacha Krins polo seu traballo na Universidade de París, en 2015 o galardón foi para Céline Chizalle, e en 2016 gañouno Julia Stähler, do Instituto Fritz Haber da Sociedade Max Planck de Berlín .[7]
O 20 de novembro de 2014, o presidente Barack Obama concedeulle a Flanigen a Medalla Nacional de Tecnoloxía e Innovación polas súas contribucións á ciencia. [8]
Premios[editar | editar a fonte]
- 1991 Chemical Pioneer Award do American Institute of Chemists.[9]
- 1992 Medalla Perkin - Edith M. Flanigen é a primeira muller en recibir o Premio Perkin.
- 1993 Medalla Garvan-Olin .
- 2004 National Inventors Hall of Fame (NIHF). [2]
- Premio MIT Lemelson 2004 . [10]
- 2014 Medalla Nacional de Tecnoloxía e Innovación . [8]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ American Inventors, Entrepreneurs, and Business Visionaries. Nueva York: Infobase Pub. 2002. ISBN 0816068836. Consultado o 4 de febrero de 2015.
|first1=sen|last1=in Authors list (Axuda) - ↑ 2,0 2,1 2,2 "Edith Flanigen". National Inventors Hall of Fame. Arquivado dende o orixinal o 29 de noviembre de 2014. Consultado o 4 de febrero de 2015.
- ↑ "ACS HIST Bulletin 2009, Vol. 34, No.1". Consultado o 17 de abril de 2019.
- ↑ "Edith Flanigen > ENGINEERING.com". Consultado o 17 de abril de 2019.
- ↑ "Syracuse University to present honorary degrees to nine individuals of exceptional achievement at Commencement May 11" (en inglés). Consultado o 17 de abril de 2019.
- ↑ "Honeywell’s UOP honors Avelino Corma at Edith M. Flanigen Honeywell invitational lecture in material science series | Honeywell UOP". Consultado o 17 de abril de 2019.
- ↑ Herwig, Christian. "FlanigenAnouncement — SFB 1109" (en alemán). Consultado o 28 de abril de 2017.
- ↑ 8,0 8,1 The White House, ed. (20 de noviembre de 2014). "President Obama Presents the National Medals of Science & National Medals of Technology and Innovation". Consultado o 4 de febrero de 2015.
- ↑ "Chemical Pioneer Award". American Institute of Chemists. Consultado o 30 de noviembre de 2015.
- ↑ Lemelson-MIT 2004.
