Saltar ao contido

Ecuación de Arrhenius

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Na química física, a ecuación de Arrhenius é unha fórmula que ten como propósito orixinario describir a dependencia da temperatura na taxa de reacción dunha reacción química. A ecuación foi proposta por Svante Arrhenius en 1889, baseandose no traballo do farmacéutico holandés Jacobus Henricus van 't Hoff quen descubre no 1884 que a ecuación de Van't Hoff para a dependencia coa temperatura das constantes de equilibrio propón unha fórmula para as taxas de reacción.

Esta ecuación ten unha vasta e importante aplicación para determinar a enerxía de activación e a taxa de reacción dunha reacción química. Arrhenius proporcionou unha xustificación física e interpretación da fórmula.[1][2] Actualmente, é mais frecuente entender a fórmula coma unha relación empírica entre a temperatura e taxa de reacción dunha reacción química, e a enerxía de activación de devandita reacción.[3]: :188

A ecuación de Arrhenius tamén se pode empregar para modelar matematicamente a variación coa temperatura de coeficientes de difusión, cinéticos, ou propiedades materiais coma a resistividade ou condutividade dun metal.

A ecuación de Eyring, desenvolvida no ano 1935, tamén expresa a relación entre taxa e enerxía de activación dunha reacción química, máis en lugar de partir dunha relación empírica dedúcese de principios da mecánica estatística.

Formulación

[editar | editar a fonte]

A ecuación de Arrhenius describe a dependencia exponencial da taxa de reacción dunha reacción química da temperatura absoluta coma

onde

De xeito alternativo, a ecuación pode ser expresada coma

sendo


Gráfico de Arrhenius

[editar | editar a fonte]
Gráfico de Arrhenius lineal: ln k contra 1/T.

Tomando o logaritmo natural da ecuación de Arrhenius, e aplicando as propiedades básicas dos logaritmos obtemos:

Podemos reescribir a relación anterior coma a ecuación dunha recta:


Polo tanto, podemos empregar o gráfico de contra para calcular a enerxía de activación e o factor preexponencial coma a pendente e intercepto da recta respectivamente. Este é un procedemento moi empregado en cinética química. Concretamente, a enerxía de activación pódese calcular coma:

Vexase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  •  Pauling, L. C. (1988). General Chemistry. Dover Publications. 
  •  Laidler, K. J. (1987). Chemical Kinetics (3rd ed.). Harper & Row. 
  •  Laidler, K. J. (1993). The World of Physical Chemistry. Oxford University Press.