Ealdwulf de Anglia Oriental
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | século VII  |
| Morte | 713 |
King of East Anglia (en)  | |
| 665 – 713 ← Aethelwald de Anglia Oriental – Aelfwald de Anglia Oriental → | |
| Actividade | |
| Ocupación | monarca |
| Familia | |
| Familia | Wuffingas |
| Fillos | Aelfwald de Anglia Oriental |
| Pais | Æthelric (en) e Hereswith (en) |
Ealdwulf (ou Aldwulf) foi rei de Anglia Oriental entre 663 e 713. Os seus corenta e nove anos de reinado son unha marca en lonxevidade, só comparábeis aos reinados de Æthelbald de Mercia e Offa de Mercia. O seu extenso reinado reflicte o éxito das alianzas formadas nas décadas anteriores á súa ascenso ao trono. Durante o seu reinado, Anglia Oriental experimentou un longo período de estabilidade e crecemento, do mesmo xeito que o seu principal centro comercial de Gipeswic (a actual Ipswich).
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Orixes e infancia[editar | editar a fonte]
Ealdwulf foi fillo de Æthilric e neto de Eni. Pertencía á dinastía dos Wuffingas que gobernaron Anglia Oriental, un reino anglosaxón independente que comprendía os actuais condados ingleses de Norfolk e Suffolk e parte dos Fens[1][2]. O seu pai Æthilric pode ser a mesma persoa que Ecgric, rei de Anglia Oriental falecido en batalla ao redor 636[3][4]. A súa nai Hereswith, era filla de Hereric e Breguswith (sobriño de Edwin de Northumbria), pertencía á familia real Northumbriana. Pouco despois de converterse en rei en 616, Edwin matou a Ceretic de Elmet, despois do asasinato do pai exiliado de Hereswith. Hereswith puido ser bautizada por Paulino de York en 626, xunto coa súa irmá Hilda, Edwin e outros membros da súa familia. O matrimonio de Æthilric e Hereswith tivo lugar entre 626 e 633, antes de que Edwin fose asasinado por Cadwallon ap Cadfan, e creou a expectativa de que Æthilric sería un marido cristián e probabelmente rei de Anglia Oriental. Este matrimonio selou o pacto familiar entre Æthilric e Edwin.
Durante a nenez de Ealdwulf, Félix de Borgoña e Furseo predicaban activamente en Anglia Oriental[5]. De neno, dise que Ealdwulf viu para si o templo que contiña os altares cristiáns e pagáns que Rædwald de Anglia Oriental mantivera, aínda que este testemuño puido ser obra de Beda. Æthilric morreu antes de 647, tras o cal a súa viúva partiu cara á Galia para seguir a vida relixiosa. Non sabemos se Ealdwulf acompañou a súa nai, ou se permaneceu en Anglia Oriental durante os movidos reinados do seu tres tíos — Anna, Aethelhere e Æthelwold. Probabelmente quedase e actuase como ealdorman, xa que contaba con 20 anos nesa época.
Reinado[editar | editar a fonte]
Ealdwulf, que subiu ao trono en 663, foi o último rei de Anglia Oriental do que Beda soubo algo[6]. Ao comezo do seu reinado, unha gran peste varreu os reinos anglosaxóns. Nalgún momento, Bonifacio de Dommoc foi o único bispo inglés consagrado desde Canterbury.
En 669, o papa Vitaliano enviou a Teodoro de Tarso e o seu axudante Hadrian a Canterbury, onde Ecgberht, fillo de Eorcemberht de Kent, era rei. Teodoro creou unha grande escola e comezou a reformar a Igrexa de Inglaterra. Bisi foi nomeado bispo de Dommoc. En York creou bispo de Northumbria a Wilfrid e enviou ao titular, Chad, primeiro a Lastingham como abade e logo como bispo a Lichfield en Mercia. Oswiu de Northumbria morreu en 670 e foi enterrado preto de Edwin en Whitby: a súa viúva Eanfled tamén se retirou para vivir xunto a Hilda, tía materna de Ealdwulf. Oswiu foi sucedido por Ecgfrith, cuxa muller Eteldreda quedou virxe.
Padroado monástico e división da diocese[editar | editar a fonte]
En 672, Eteldreda tomou os seus votos coa axuda de Wilfrid, a quen cedeu unha propiedade en Hexham, e despois dun ano escapou ás súas propiedades de Ely en Anglia Oriental, onde fundou un mosteiro dobre, a orixe da grande abadía medieval. Namentres, en Kent, o seu sobriño Ecgberht estableceu o mosteiro de Minster-in-Thanet, gobernado pola súa curmá Eormenburga, esposa de Merewalh. En 673, Ecgberht foi sucedido polo seu irmán Hlothhere e a súa nai Seaxburh, irmá de Eteldreda, estableceuse no mosteiro de Minster-en-Sheppey na Illa de Sheppey.
O goberno de Ely e Sheppey por dúas raíñas nadas en Anglia Oriental creou un eixo de influencia. Teodoro notificou a Ecgfrith que non podía volver casar dentro da Igrexa mentres Eteldreda vivise, negándolle un herdeiro lexítimo. Pouco despois, co bispo Bisi enfermo, dividiu o bispado de Dommoc, creando unha segunda sede. O bispo Æcci foi nomeado para Dommoc e Baduwine para Helmham. O abade Botolph morreu en 674 en Iken e foi sucedido por Æthelheah.
Influencia en Lindsey[editar | editar a fonte]
O nome e dinastía da raíña de Ealdwulf é descoñecida. Tiveron polo menos dous nenos, o seu herdeiro Ælfwald e Ecgburga, que sería abadesa. Á morte de Wulfhere de Mercia cara a 675, a súa viúva Eormenhild uniuse á súa nai en Minster-in-Sheppey e o seu irmán Aethelred, cuxa muller Osthryth era filla de Oswald de Bernicia, sucedeuno no trono. Desde a época de Raedwald o goberno de Lindsey estivera disputado entre Mercia e Northumbria, pero despois dunha batalla en 679 Mercia impúxose. Anglia Oriental recoñeceu a influencia crecente de Mercia.
Conflito con Wessex[editar | editar a fonte]
En 685 dous acontecementos fortaleceron o poder de Mercia: Kent viuse mergullado nunha guerra civil na que Hlothhere pereceu, e Ecgfrith de Northumbria morreu nunha expedición contra os pictos. Ealdwulf foi un do tres reis anglos, xunto con Æthelred de Mercia e Aldfrith, aos que o papa Serxio dirixiu unha carta en 692 instando a aceptación de Berhtwald de Reculver como sucesor de Teodoro en Canterbury. Pouco despois, Kent foi invadido por Caedwalla de Wessex: durante unha primeira invasión, o seu irmán Mul foi capturado e queimado xunto co seu gardacostas. Despois, Caedwalla abdicou para ingresar na vida relixiosa. Mentres que Wihtred, fillo de Ecgberht, tomaba posesión de Kent, Ine comezaba o seu reinado en Wessex. É posíbel que Ealdwulf axudase a Kent contra Wessex. En 693-694 Ine obrigou a Kent a pagar unha compensación pola morte de Mul, pero tamén, segundo Guillerme de Malmesbury, expulsou á nobreza de Anglia Oriental e fíxoos fuxir. Isto quizais ocorreu en Kent, dado que Ealdwulf non foi derrocado.
Relacións con Mercia[editar | editar a fonte]
As posesións de Anglia Oriental ampliáronse en Ely en 696, cando Seaxburh trasladou os restos incorruptos de Eteldreda á igrexa de mosteiro. Seaxburh morreu en 699 e foi sucedida en Ely por Eormenhilda. O poder de Mercia en Lindsey foi reforzado no mosteiro real de Bardney, xunto a Lincoln: a raíña Osthryth depositou as reliquias do seu pai Oswald alí, pero foi asasinada por mercianos en 697. Æthelred abdicou e retirouse a Bardney en 704, sendo sucedido polo seu sobriño, Coenred, fillo de Wulfhere e Eormenhilda. A súa filla Werburga entrou na familia real de Mercia ao casar con Æthelred, fillo de Ceolred. A dependencia de Essex con respecto a Mercia queda demostrada polos diplomas de Coenred, e atopamos un acordo amigábel cando Coenred e Offa de Essex abdican xuntos para iren a Roma en peregrinación en 709. A posición de Ealdwulf quedou protexida polo investimento completo da súa familia nas dinastías circundantes e o seu padroado de casas relixiosas principais.
Os últimos anos do reinado de Ealdwulf estiveron marcados polo insatisfactorio goberno de Ceolred, que esgotou os recursos monásticos para manter o seu estilo de goberno. Neste tempo o ermitán Guthlac vivía en Crowland[7]. O seu retiro converteuse en refuxio para Æthelbald, un pretendente ao trono de Mercia, que parece recibir ánimos e protección por parte da nobreza de Anglia Oriental. Aínda así este desenvolvemento, extremadamente importante no seu resultado, aínda non chegara ao seu fin á morte de Ealdwulf en 713, deixando ao seu fillo Ælfwald como herdeiro.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑
- Este artigo contén textos da edición de 1911 da Encyclopædia Britannica, dispoñible sen restricións coñecidas de dereito de autor.
- ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, p. 68
- ↑ Hoggett, The Archaeology of the East Anglian Conversion, p. 25.
- ↑ Kirby, The Earliest English Kings, p. 74.
- ↑ Warner, Origins, pp. 109, 111-112.
- ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, p. 63.
- ↑ Pestell, Landscapes of Monastic Foundation, pp. 54-55.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Blake, E.O. (Ed.), Liber Eliensis, Camden 3rd Ser. 92 (Londres 1962).
- J. Campbell (Ed.), The Anglo-Saxons (Oxford 1982).
- B. Colgrave (Ed.), Felix's Life of Guthlac (Cambridge 1956).
- Kirby, D. P. (2000). The Earliest English Kings. London and New York: Routledge. ISBN 0-4152-4211-8.
- Hoggett, Richard (2010). The Archaeology of the East Anglian Conversion. Woodbridge, UK: The Boydell Press. p. 28. ISBN 978-1-84383-595-0.
- D. P. Kirby (2000). The Earliest English Kings. London and New York: Routledge. ISBN 0-415-24211-8.
- D. M. Metcalf, Thrymsas and Sceattas in the Ashmolean Museum, Oxford (3 Vols.) (Londres 1993).
- D. M. Metcalf, 2000, 'Determining the mint-attribution of East Anglian Sceattas through regression analysis', Brit. Numismatic Journal 70, 1-11.
- Pestell, Tim (2004). Landscapes of Monastic Foundation: The Establishment of Religious Houses in East Anglia, c.650-1200. Woodbridge: Boydell Press. ISBN 1-84383-062-0.
- C. Plummer (Ed.), Venerabilis Bedae Historia Ecclesiastica... una cum Historia Abbatum Auctore Anonymo, 2 Vols. (Oxford 1896).
- Plunkett, Steven (2005). Suffolk in Anglo-Saxon Times. Stroud: Tempus. ISBN 0-7524-3139-0.
- D.W. Rollason, The Mildrith Legend - A Study in Early Mediaeval Hagiography in England (Leicester 1982)
- N. Scarfe, Suffolk in the Middle Ages, 2nd Edn. (Woodbridge 2004).
- K. Wade, 2001, 'Gipeswic - East Anglia's nome economic capital', in N. Salmon e R. Malster (Eds.), Ipswich from the nome to the third Millennium (Ipswich), 1-6.
- Warner, Peter (1996). The Origins of Suffolk. Manchester and New York: Manchester University Press. ISBN 0-7190-3817-0.
- S.E. West, N. Scarfe, e R.J. Cramp, 1984, 'Iken, St Botolph, and the Coming of East Anglian Christianity', Proc. Suffolk Inst. Archaeol. 35 Pt. 4, 279-301.
- D. Whitelock, 1972, 'The Pre-Viking Age Church in East Anglia', Anglo-Saxon England 1, 1-22.
- Yorke, Barbara (2002). Kings and Kingdoms of Early Anglo-Saxon England. London and New York: Routledge. ISBN 0-415-16639-X.
