Dinastía Guidoni

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Mapa do Imperio de Carlomagno, onde pode verse a situación da Marca Bretoa, orixe da familia.

A dinastía, tamén coñecida por Widonides en francés, Guideschi, Guidoni ou Vitone en italiano e Guidonen ou Widonen en alemán, comprende os membros dunha familia nobiliaria de orixe franca, que foron figuras destacadas na Italia do século IX.

O nome da dinastía débese a Guido de Nantes (falecido entre 802 e 814), conde e marqués de Nantes (na Marca Bretoa), cuxas orixes francas poden rastrexarse até o reino de Austrasia a finais do século VIII e principios do IX. A abundancia deste nome (Guy, Wido, Guido) entre os seus descendentes explica a designación de Guidoni para os membros da dinastía.

Foi unha dinastía agresiva que expandiu a súa base de poder en Italia, no Ducado de Spoleto, enfrontado cos Estados Pontificios, algunhas veces leal ao Sacro Imperio carolinxio e case sempre contra o papado. Durante todo o século IX competiron con outra familia dinástica italiana de orixe franca, os Supónidas, á que disputaban o Ducado de Spoleto e a preeminencia sobre Italia. Emparentaron cos emperadores carolinxios (ou de Occidente) por vía matrimonial, o que os fixo chegar a seren reis de Italia e emperadores do Sacro Imperio, así como a aspirar á sucesión do trono de Francia, empeño no que foron derrotados polos Robertinos.

Inicio da dinastía[editar | editar a fonte]

Os ducados longobardos de Spoleto e Benevento contra o século IX.
O Ducado de Speoleto e o Principado de Benevento contra o ano 1000.

O primeiro membro da familia que destacou na escena política europea foi o neto de Guido de Nantes, Guido I coñecido polo seu nome italiano Vito di Spoleto, segundo fillo de Lamberto I de Spoleto e da súa segunda esposa, Adelaida da Lombardía, que era filla de Pipino de Italia, rei de Italia e fillo máis vello de Carlomagno (co que conecta a súa dinastía coa carolinxia). Guido foi investido en 842 como duque de Spoleto polo emperador Lotario I, como oito anos antes (834) o fora seu pai Lamberto. Guido I foi moi activo en Lotarinxia e Italia, casando cunha nobre lombarda, Ita de Benevento, filla do príncipe de Benevento Sico I e cimentando así o seu poder nos territorios lombardos do sur de Italia, na chamada Lombardía menor (Longobardía Minor). Os descendentes de Guido I e Ita gobernaron o Ducado de Spoleto até o ano 897, cando un dos últimos representantes da dinastía, Guido IV de Spoleto, morreu asasinado polo seu sucesor no Ducado. Este Guido IV foi tamén o príncipe de Benevento, que logrou expulsar os bizantinos do seu principado no ano 895.

Lista de membros da dinastía[editar | editar a fonte]

Na Marca da Bretaña[editar | editar a fonte]

Duques de Spoleto[editar | editar a fonte]

Como se pode ver, os Guidoni máis notábeis foron Guido III de Spoleto e o seu fillo Lamberto II, pois ambos os dous chegaron a ser reis de Italia e emperadores carolinxios, o primeiro en febreiro do ano 889 en Pavía como rei de Italia e o 28 de febreiro de 891 como emperador do Sacro Imperio, e o segundo, á morte de seu pai en decembro de 894 (aínda que asociado a ambos os tronos, como correi de Italia en maio de 891 e como coemperador, probabelmente, o 23 de febreiro de 892).

Antes de ser rei de Italia, Guido de Spoleto, o terceiro do seu nome no Ducado de Spoleto, intentou converterse en rei da Francia Occidentalis coa axuda de seu primo o arcebispo de Reims Fulquerio o Venerábel, e aproveitando que os nobres francos da Francia Occidentalis depuxeran a Carlos III o Gordo como o seu rei (e como emperador do Sacro Imperio). Chegou a ser coroado en xaneiro de 888 como rei dos francos polo arcebispo de Langres, pero a coroación do conde de París, Eudes (da casa dos Robertinos), un mes despois en Compiègne e o apoio da nobreza francesa á súa causa, obrigárono a resignar o título e regresar a Italia, onde, coa axuda papal, conseguiu suceder a Carlos III o Gordo como rei de Italia e emperador carolinxio.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Christopher Wickham, Early Medieval Italy: Central Power and Local Society 400-1000, MacMillan Press, 1981.
  • Mario Caravale (ed.), Dizionario Biografico degli Italiani: Vol. LXI Guglielmo Gonzaga – Jacobini, Roma, 2003.
  • Mario Caravale (ed.), Dizionario Biografico degli Italiani: Vol. LXIII Labroca – Laterza, Roma, 2004.
  • Régine Le Jan, Famille et pouvoir dans le monde franc (VIIe-Xe siècle) p. 441, Tableau généalogique "Les Widonides". Publication de la Sorbonne (1995). ISBN 2859442685.

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]