Diego Abad de Santillán
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) Sinesio Baudilio García Fernández 20 de maio de 1897 Reyero, España |
| Morte | 18 de outubro de 1983 (86 anos) Barcelona, España |
 Regional Minister of the Government of Catalonia (en)  economía | |
| decembro de 1936 – abril de 1937 | |
| Datos persoais | |
| Residencia | Santa Fe, Arxentina Madrid Berlín Barcelona Montevideo |
| País de nacionalidade | España |
| Ideoloxía política | Anarquismo |
| Educación | Universidade Complutense de Madrid |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Xornalismo |
| Lugar de traballo | Barcelona |
| Ocupación | economista , escritor , político , anarcosindicalista , editor literario , tradutor , xornalista , historiador , sindicalista |
| Membro de | |
| Interesado en | Labour movement in Spain (en) |
| Lingua | Lingua castelá e lingua catalá |
| Obra | |
| Arquivos en | |
| Familia | |
| Cónxuxe | Elisa Kater (1922–) |
| Fillos | Diego Santillán (pt) |
Sinesio Vaudilio García Fernández, coñecido como Diego Abad de Santillán, nado en Reyero (provincia de León) o 20 de maio de 1897 e finado en Barcelona o 18 de outubro de 1983, foi un militante e teórico anarquista e escritor español.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Naceu nunha familia de campesiños pobres, aos oito anos de idade emigrou a Arxentina cos seus pais, Donato García Paniagua e Anxela Fernández. En 1913 volveu a España e comezou a estudar o bacharelato en León e marchou posteriormente a Madrid para estudar Filosofía e Letras. Nunha das súas primeiras obras, El derecho de España a la revolución (1916) adoptou o pseudónimo de Diego Abad de Santillán. Participou na folga xeral de 1917 e estivo na cadea ano e medio, alí fixo amizade con Salvador Seguí e comezou a militar no movemento anarquista. Logo de saír do cárcere e para evitar o servizo militar marchou a Arxentina e integrou a Federación Obrera Regional Argentina e dirixiu o seu órgano La Prostesta. Abad de Santillán foi clave para que esa central sindical non caese baixo o influxo das ideas marxistas que se espallaban con enorme forza logo da revolución rusa. En 1922 fuxindo da represión desatada tras a folga de Patagonia marchou para Berlín, estudou medicina e foi un dos fundadores da Asociación Internacional de Traballadores.
En 1927 regresou a Arxentina e en 1930 tras ser condenado a morte tras o golpe de estado de José Félix Uriburu fuxiu ao Uruguai onde permaneceu ata a proclamación da República en España. Dirixiu o órgano da FAI, Tierra y Libertad e a revista teórica Tiempos Nuevos. Residente en Barcelona cando se produciu o golpe de Estado do 18 de xullo de 1936, participou activamente contra os sublevados na cidade, contribuíndo a organizar o Comité de Milicias Antifascistas de Cataluña, foi conselleiro de Economía da Generalitat de Cataluña (decembro de 1936-marzo de 1937), crítico co goberno de Juan Negrín e coa actuación do PCE durante a guerra. Tras a derrota da República volveu a Arxentina, fundou varias editoriais, traduciu a Bakunin e editou a Gran Enciclopedia Argentina. En 1976 volveu a España pero decepcionado coa actuación da CNT volveu a Arxentina. Regresou a España en 1983, xa enfermo, morrendo aos poucos meses.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Diciopedia do século 21. Do Cumio, Galaxia e do Castro. 2006.
