Demetrio Constantinovich de Rusia

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Demetrio Constantinovich
Gran Duque de Rusia
GrandDukeDmitryKonstantinovich.jpg

Nacemento13 de xuño de 1860
Strelna, Imperio Ruso
Falecemento28 de xaneiro de 1919 (58 anos)
San Petersburgo, República Socialista Federativa Soviética de Rusia
ProxenitoresConstantino Nikolaevich de Rusia
Alexandra de Saxonia-Altenburgo

Na rede
WikiTree: Романов-27

Demetrio Constantinovich, (en ruso : Димитрий Константинович), nado o 13 de xuño de 1860 en San Petersburgo, e asasinado na mesma cidade polos Bolxeviques o 28 de xaneiro de 1919.

Fillo do gran duque Constantino Nikolaevich de Rusia e da súa esposa, a princesa Alexandra de Saxonia-Altenburgo.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Primeiros anos[editar | editar a fonte]

Demetrio co seu irmán Constantino.

Á idade de sete anos foi confiado a Aleksei Zelenoi, oficial que servira ás ordes do seu pai na Mariña imperial. Como os demais homes da familia, foi destinado á carreira militar.

Contaba con catorce anos cando o seu irmán máis vello Nicolao Constantinovich foi protagonista un escándalo polo roubo dun diamante á súa propia nai para gastar os beneficios na vida disipada que levaba. Este incidente fixo que os seus pais fosen moi severos coa súa educación e a dos seus irmáns.

Aos quince anos ingresou na mariña, que abandonou en 1879, causando así unha gran decepción no seu pai que abrigaba a esperanza de ter algún fillo que seguise as mesmas armas que el.

Ao alcanzar a idade de pensionado do exército imperial dedicouse á súa paixón, o cabalo e a levar unha vida tranquila en Crimea. Cando estalou a primeira guerra mundial a súa extremadamente deficiente vista impediulle enrolarse de novo no exército.

Durante a revolución[editar | editar a fonte]

Ao estoupar a Revolución de Outubro de 1917, a Cheka publicou un decreto que obrigaba a rexistrarse a todos os homes da casa imperial. Grigori Zinóviev e Moiséi Uritski, dirixentes do Soviet de Petrogrado, decidiron enviar ao desterro aos homes Romanov. Ante o perigo de ocupación alemá ofrecéuselle o lugar ao que quería ir detido entre: Vologda, Olonets ou Vyatka, escolleu Vologda, cidade máis próxima da capital. O 18 de abril de 1918, acompañado da súa sobriña Tatiana Constantinovna de Rusia, de dous fillos desta e de axudante coronel Aleksandr Korochentzov abandonaron Petrogrado cara o exilio. En Vologda, Demetrio Constantinovich e os outros detidos ocuparon dúas habitacións na casa dun comerciante local.

Pouco despois da chegada a Vologda, coñeceron o arresto dos seus curmáns, os Grandes duques Xurxo Mikhailovich e Nicolao Mikhailovich, fillos do gran duque Miguel Nikolaevich, e o príncipe Gabriel Constantinovich.

En maio de 1918, o coronel Alexander von Leiming, un dos axudantes do gran duque Demetrio chegou a Vologda, para axudarlle a escapar a Finlandia, pero o Gran duque negouse a abandonar o país.

O 14 de xullo de 1918, foi transportado, só, a un pequeno pobo onde o poderían vixiar máis facilmente. Alí foron levados tamén os grandes duques Xurxo Mikhailovich e durante o seu cativerio foron informados do asasinato do emperador Nicolao II e a súa familia o 17 de xullo de 1918.

Retorno a Petrogrado[editar | editar a fonte]

O 21 de xullo de 1918, Demetrio e os outros grandes duques foron trasladados a Petrogrado. Alí foron encarcerados con outro seis detidos, na mesma cela situada na sede da Cheka. Dixéronlles que os detiveron para salvalos do linchamento popular. Daquela foron trasladados á prisión de Kresty e máis adiante á prisión de Shpalernaya, onde foron tratados con certa "consideración", principalmente deixábanlles facer camiñadas cotiás e permitíronlles enviar correspondencia.

Grazas á intervención de coñecidos como Maksim Gorki, tentouse conseguir de Lenin a liberación do príncipe Gabriel Constantinovich.[1] A finais de 1918, o príncipe enfermou, foi finalmente liberado e permitíuselle abandonar Rusia a través de Finlandia.[1][2]

Asasinato[editar | editar a fonte]

Do seu asasinato non existe ningunha testemuña directa. Todas as informacións están baseadas en rumores, testemuños de segunda man que varían nalgúns puntos.[3] Pero no seu conxunto sábese como se desenvolveron as súas últimas horas. Ao once e media da noite do 27 de xaneiro de 1919, os gardas espertaron aos grandes duques Demetrio, Nicolao e Xurxo e informáronlles que serían trasladados. Demetrio e Nicolao pensaron que lles levaban a outro sitio ou que os liberarían, Xurxo, en cambio, sospeitou o fusilamento.

Foron subidos ao camión con algúns delincuentes comúns e seis gardas vermellos. Á unha e 20 da mañá do 28 de xaneiro de 1919, saíron da prisión. O camión andou cara ao río atravesando os Campos de Marte, nun certo punto detívose por avaría. Nese momento un dos detidos tentou fuxirse e foi detido por un disparo nas costas. Finalmente volveron arrincar e foron levados á Fortaleza de San Pedro e San Paulo. Baixando do vehículo, dirixíronos ao chamado bastión Trubertskói. Cando lles ordenaron quitarse as camisas viron que a execución era inminente e déronse un último abrazo fraternal.[4]

Nese momento, os soldados trouxeron a outra persoa, Demetrio recoñeceu ao seu primo o gran duque Paulo Romanov. Daquela foron levados a unha trincheira. Foron aliñados ante a fosa onde se atopaban xa trece corpos. Nicolás chegara ao lugar da execución co seu gato, que confiou a un soldado pedíndolle que coidase o animal. O gran duque Jorge rezou unhas oracións e Demetrio exclamou as palabras do Evanxeo: "Perdóaos, Señor, porque non saben o que fan".[5] O gran duque Paulo, moi enfermo, foi executado na padiola na que o transportaron.[5]

Ao terminar os asasinatos dos grandes duques, os seus corpos foron guindados á fosa. Os corpos de Nicolao Mikhailovich, Paulo Romanov e Xurxo Mikhailovich nunca foron atopados, pois a fosa foi cuberta por un ferro de cemento dun metro e medio de espesor. Con todo, o corpo de Demetrio foi recuperado ao día seguinte por Alexander von Leiming; que o envolveu nunha alfombra e levouno para ser inhumado de forma secreta no xardín dunha casa de Petrogrado onde aínda repousa.[6]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. 1,0 1,1 King & Wilson , Gilded Prism, p. 183
  2. King & Wilson , Gilded Prism, p. 188
  3. Cockfield, White Crow, p. 244
  4. “White Crow”: Cockfield, Jamie H, p. 245.
  5. 5,0 5,1 The Grand Dukes: Chavchavadze, p. 154.
  6. King & Wilson, Gilded Prism, p. 184

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Alexander, Grand Duke of Russia, Once a Grand Duke, Cassell, Londres, 1932.
  • Chavchavadze, David, The Grand Dukes, Atlantic, 1989, ISBN 0-938311-11-5
  • Cockfield, Jamie H, White Crow, Praeger, 2002, ISBN 0-275-97778-1
  • King, Greg & Wilson, Penny, Gilded Prism, Eurohistory, 2006, ISBN 0-9771961-4-3
  • Van der Kiste, John, The Romanovs 1818-1959, Sutton Publishing, 1999, ISBN 0-7509-2275-3.
  • Zeepvat, Charlotte, Romanov Autumn , Sutton Publishing, 2000, ISBN 0-7509-2739-9

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]