Saltar ao contido

Declaración de Independencia de Estonia

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Declaración de Independencia de Estonia
Tipodeclaración de independencia Editar o valor en Wikidata
Publicación
[ Wikidata ] [ C:Commons ]

A Declaración de Independencia de Estonia, formalmente titulada Manifesto aos Pobos de Estonia (en estoniano: Manifest Eestimaa rahvastele), é o documento fundacional que estableceu a República democrática independente de Estonia en 1918. Emitida a raíz do colapso do Imperio Ruso na Revolución de 1917, a I Guerra Mundial, a ocupación bolxevique de Estonia e a declaración do golpe de estado alemán durante a I Guerra Mundial. A soberanía nacional de Estonia e o compromiso coa gobernanza democrática. A declaración anunciaba e explicaba a separación de Estonia do antigo Imperio Ruso, e declarou a república, recentemente creada, como un país neutral naquela en curso da Primeira Guerra Mundial.

A Declaración foi redactada baixo a supervisión do Comité de Salvación de Estonia e adoptada o 21 de febreiro de 1918 por unanimidade polo Consello de Anciáns da Asemblea Provincial de Estonia. Foi lida publicamente por primeira vez o 23 de febreiro de 1918, ás 20.00 horas, dende o balcón do teatro Endla de Pärnu por Hugo Kuusner, delegado da Asemblea Provincial. Este acto marcou a primeira proclamación formal da independencia de Estonia. A proclamación en Pärnu precedeu á declaración oficial en Tallin o 24 de febreiro de 1918, cando o Goberno provisional de Estonia asumiu o control.

A Declaración de Independencia de Estonia proclamou formalmente a Estonia como república democrática soberana, delimitada dentro das súas fronteiras históricas e etnográficas. Arraigado en reivindicacións históricas, culturais e étnicas, o manifesto foi á vez unha declaración política e un acto simbólico de autodeterminación nacional. Esbozou os principios dun estado libre e democrático, garantiu as liberdades civís e estableceu o camiño para a construción das institucións nacionais de Estonia. A declaración serviu como pedra angular para a República de Estonia, influíndo no seu marco legal e político e inspirando a loita pola independencia da nación ao longo do século XX.

Desde entón, o 24 de febreiro celébrase o Día da Independencia de Estonia, o día nacional de Estonia.

Contexto histórico

[editar | editar a fonte]

Primeiras propostas para a independencia de Estonia

[editar | editar a fonte]

Dende que Estonia pasou a formar parte do Imperio Ruso, despois da Gran Guerra do Norte, o espertar nacional estonio, no século XIX, reafirmou a identidade étnica estonia e abriu o camiño para as aspiracións nacionalistas cara á independencia do país. Un aspecto significativo do movemento foi a recollida e preservación do folclore de Estonia, incluídos os mitos e tradicións precristiás, que fomentaron un sentimento de orgullo nunha era imaxinada ou histórica de liberdade anterior ás Cruzadas do Norte. Este espertar cultural levou á publicación da épica nacional de Estonia, Kalevipoeg, de Friedrich Reinhold Kreutzwald en 1857. A épica, escrita en verso rúnico, fala dun reino mítico estonio precristián e inclúe unha coñecida profecía sobre o regreso do rei Kalev.[1]

No seu discurso moi publicitado de 1868, Carl Robert Jakobson avanzou aínda máis os ideais nacionalistas, idealizando a antiga liberdade dos estonianos como un "tempo de luz", contrastándoo co "período de escuridade" que trouxo a dominación cristiá, e imaxinando un "amencer" de renovación. Expresou a súa esperanza en reformas que ofrezan máis dereitos e mellores condicións aos estonianos, especialmente aos agricultores, o que indica o optimismo para un futuro máis brillante.[2]

A idea dunha Estonia republicana foi mencionada por primeira vez por escrito por Andres Dido, unha figura do movemento nacional de Estonia. En 1882, o poema de Dido, Eesti sõalaul ("Canción de guerra de Estonia") incluía a liña "e sobre a República de Estonia", marcando a referencia máis antiga coñecida a unha República de Estonia. Dido imaxinaba Estonia como unha república e defendía a igualdade e a solidariedade entre as nacións.[3] O concepto dunha Estonia independente vai ser expresado por Juhan Liiv no seu coñecido poema Kas vašad? ("Ensinarásme?"), onde escribiu: "Algún día, haberá un Estado Estonio". Aínda que o poema non ten data, o crítico literario Friedebert Tuglas suxeriu que probablemente se inspirase nos acontecementos revolucionarios de 1905. Malia que, daquela, Juhan Liiv, estaba nun manicomio e pensar nu estado estoniano independente semellaba utópico, esas palabras convertéronse nun poderoso símbolo das aspiracións de Estonia pola soberanía e a identidade nacional.[4]

Durante a Revolución de 1905, fundáronse os primeiros partidos políticos estonios legais. Convocouse un congreso nacional de Estonia, que reclamaba a unificación das áreas de Estonia nun único territorio autónomo e o fin da rusificación. Os disturbios foron acompañados por manifestacións políticas pacíficas e disturbios violentos con saqueos no distrito comercial de Talín e en varias mansións de ricos terratenentes da zona rural de Estonia.[5] A bandeira de Estonia, adoptada pola Sociedade de Estudantes de Estonia desde 1881, tivo un papel destacado durante estas manifestacións. En decembro de 1905, o primeiro intento de declarar a Estonia como país independente tivo lugar na aldea de Vaali, Järvamaa.[6] O goberno tsarista respondeu cunha represión brutal; unhas 500 persoas foron executadas e centos máis encarceradas ou deportadas a Siberia.[7]

A Primeira Guerra Mundial e a Revolución de Febreiro

[editar | editar a fonte]
Congreso de soldados estonianos que servían no exército ruso, celebrado en Talín os días 18 e 21 de xuño de 1917.

Durante a Primeira Guerra Mundial, máis de 100.000 homes estonianos foron recrutados no Exército Imperial Ruso, con aproximadamente 8.000 a 10.000 mortos[8] e un de cada cinco feridos. No medio das dificultades e escaseza causadas pola guerra, as ideas de formar un exército nacional de Estonia comezaron a gañar relevancia. Os disturbios civís na fronte interior alimentaron aínda máis as demandas de maior autonomía, especialmente cando os estonianos e outros grupos minoritarios buscaron alivio do control imperial. En maio de 1916, o político Jüri Vilms renovou o chamamento á autonomía nacional, aliñándose coas aspiracións anteriores de unificar Estonia e partes de Livonia nunha única entidade administrativa.[9]

A Revolución de Febreiro de 1917 trouxo un importante trastorno a Estonia. O 15 de marzo, unha folga en Talín converteuse en protestas, con manifestantes atacando institucións gobernamentais, liberando presos e desmantelando as estruturas administrativas do Goberno provincial. Isto coincidiu coa abdicación do tsar Nicolao II, marcando o fin do goberno autocrático en Rusia. Cando as institucións estatais se disolveron, Estonia comezou a avanzar cara ao autogoberno. As eleccións para o Consello de Deputados dos Traballadores e Soldados de Talín tiveron lugar, e o consello reuniuse por primeira vez o 16 de marzo, sinalando o inicio dunha gobernanza local máis organizada.[10] Dos 198 delegados elixidos, 58 eran bolxeviques, 87 socialrevolucionarios, 29 menxeviques e 22 apartidistas.[11]

O 19 de marzo, Jaan Poska foi nomeado como o primeiro gobernador estoniano da gobernación de Estonia polo Goberno provisional ruso. Isto marcou o inicio da autoridade administrativa do Goberno provisional na rexión. Pouco despois, do 24 ao 27 de marzo, representantes de cidades e municipios de Estonia reuníronse en Tartu para discutir un novo sistema de goberno para substituír o control da nobreza báltica. Aínda que se considerou o modelo electoral de Finlandia, escolleuse un sistema máis sinxelo de eleccións xerais e indirectas como medida temporal, o que supuxo un paso fundamental cara ao autogoberno. O 31 de marzo presentouse ao Goberno Provisional o proxecto de Lei de Goberno Local, que sinala unha crecente determinación entre os líderes de Estonia para formalizar a autonomía.[12]

O 8 de abril, preto de 40.000 estonianos, incluíndo ata 15.000 soldados, marcharon en Petrogrado (actual San Petersburgo), a entón capital de Rusia, para reclamar autonomía para a súa terra natal. Portando bandeiras de Estonia e cantando cancións patrióticas, os manifestantes entregaron a súa petición ao Goberno Provisional Ruso no Palacio de Tauride.[12] Os seus esforzos deron os seus froitos poucos días despois, cando o 12 de abril o Goberno Provisional ditou a Lei de Autogoberno Temporal de Estonia. Este decreto concedeu unha autonomía significativa, unindo a gobernación do norte de Estonia coas rexións de lingua estonia de Livonia para formar unha entidade autónoma.[13] Este logro, nacido dos esforzos coordinados dos líderes estonios en Tartu, Petrogrado e Talín, enfrontouse á resistencia das faccións bolxeviques e imperialistas. Non obstante, estableceu unha base para o avance das aspiracións nacionais de Estonia, evolucionando desde as demandas de autonomía ata as aspiracións de igual posición nunha Rusia federativa.[12]

O ano 1917, tamén viu cambios críticos na organización militar de Estonia. Baixo o liderado de Konstantin Päts, estableceuse a Oficina Militar de Estonia, e o coronel Siegfried Pinding foi nomeado para formar un rexemento de Estonia. En xullo de 1917, o Primeiro Congreso de Soldados Estonios elixiu un Alto Mando Militar Estoniano, de novo baixo o liderado de Päts, consolidando aínda máis o exército como unha forza clave na loita de Estonia pola autodeterminación. Estes esforzos políticos e militares combinados sentaron as bases para a eventual declaración de independencia de Estonia.

Asemblea Provincial de Estonia

[editar | editar a fonte]

O Goberno Provisional Ruso decretou que a asemblea provincial se crearía con membros elixidos por sufraxio universal indirecto. As eleccións para os 62 deputados da Asemblea Provincial de Estonia celebráronse por etapas, cos representantes da comunidade rural elixidos en maio-xuño e os representantes das cidades elixidos en xullo-agosto. As eleccións impulsaron o establecemento e a reorganización dos partidos nacionais estonianos, con seis partidos representados na asemblea xunto con tres deputados independentes e representantes das minorías de fala alemá e sueca. As eleccións foron tomadas en serio polas faccións políticas estonianas, incluídos os nacionalistas e os bolxeviques. Non obstante, a nobreza báltica boicoteou en gran medida o proceso e moitos alemáns consideraron a asemblea ilexítima. Ademais, os soldados e mariñeiros rusos, unha forza revolucionaria significativa en Estonia, estiveron notablemente ausentes da Asemblea Provincial, o que reflictía a crecente división entre os nacionalistas estonianos e o movemento revolucionario.[14]

Celebración da proclamación da independencia de Estonia en Pärnu, o 24 de febreiro de 1918.

A primeira sesión da Asemblea Provincial celebrouse o 1 de xullo de 1917 no Castelo de Toompea. No seu discurso de apertura, o gobernador comisario Jaan Poska proclamou simbolicamente unha nova era para que os estonianos gobernasen a súa terra. As decisións iniciais da asemblea incluíron o establecemento do estoniano como a súa lingua oficial de traballo e a elección de Artur Vallner como o seu presidente temporal.[15] A Asemblea Provincial tamén nomeou o Goberno Provincial Estoniano. En medio da crecente inestabilidade en Rusia, a asemblea asumiu gradualmente poderes máis aló dos que normalmente se lles outorgan aos órganos de goberno provinciais, evolucionando ata se converter, de facto, nunha lexislatura nacional de facto. Como manifestación evidente deste papel ampliado, entrou en uso o termo Maapäev ("Dieta da Terra").[16] En xullo, a asemblea estableceu un consello de anciáns, composto polos seus líderes e representantes de tódolo partidos políticos, que desempeñou un papel fundamental na orientación do movemento independentista durante os períodos nos que a asemblea completa non podía reunirse.[17]

A captura de Riga polas forzas alemás o 3 de setembro e o posterior avance alemán en Estonia influíron profundamente nas accións da asemblea.[18] Nunha sesión extraordinaria, a asemblea debateu a formación dunha unión coas nacións bálticas e escandinavas e comezou a sentar as bases para a representación estranxeira.[19] O 26 de setembro, en resposta ás esixencias bolxeviques de disolución, a asemblea declarouse representante legal do pobo estoniano e formou unha comisión para redactar unha proposta para o futuro goberno de Estonia, facendo fincapé en que o propio pobo estoniano determinaría a súa constitución, posiblemente mediante un referendo. Aínda que a asemblea inicialmente afirmou o lugar de Estonia dentro dunha Rusia federativa e democrática, reservouse o dereito de buscar a independencia se tales condicións non se materializasen. No outono de 1917, o caos da guerra, incluída a ocupación alemá do arquipélago de Estonia Occidental durante a Operación Albión e a retirada das forzas rusas, estimulou unha maior unidade entre os nacionalistas estonianos.[20] Aínda que, inicialmente, moitos consideraban pouco práctica a independencia total, os partidos políticos estonianos apoiaron cada vez máis a idea de que o futuro do país sería decidido pola súa futura Asemblea Constituínte, o que sinalaba un cambio significativo cara á soberanía.[21]

Golpe bolxevique

[editar | editar a fonte]

Tralo golpe bolxevique que, en Petrogrado, derrocara o Goberno Provisional Ruso o 7 de novembro, o Comité Revolucionario de Guerra de Estonia declarouse a máxima autoridade de Estonia. Ao día seguinte, Viktor Kingissepp, vicepresidente do comité, asumiu a administración de Jaan Poska, emitindo ordes para a transferencia de poder. Os bolxeviques estableceron unha ditadura dun só partido, prohibindo todos os demais partidos políticos e introducindo regulacións temporais para os consellos das aldeas rurais. A influencia da ideoloxía bolxevique, particularmente entre os soldados e mariñeiros rusos estacionados en Estonia, permitiulles consolidar o poder en Talín, o que supuxo un serio desafío para os movementos nacionalistas estonianos.[21]

O golpe de estado de Petrogrado e os acontecementos posteriores en Estonia provocaron debates urxentes entre os líderes nacionalistas estonianos. Na noite do 26 de outubro, cando a noticia do golpe chegou a Talín, membros do goberno provincial, incluído Jaan Poska, discutiron a posibilidade de declarar a independencia de Estonia. Os debates centráronse entón nos métodos polos que se podería acada-la independencia, con debates continuos sobre as accións a realizar.[21] As faccións de dereitas da Asemblea Provincial defendían unha postura nacionalista decisiva, impulsando a autonomía e a independencia, mentres que os partidos de esquerdas dubidaban pois tiñan esperanzas sobre unha posible cooperación cos bolxeviques. Non obstante, houbo excepcións notables dentro de ámbolos dous bandos.[22] A pesar do dominio bolxevique en Talín, a Asemblea Provincial negouse a recoñecer a súa autoridade, marcando o comezo dun período de dobre goberno en Estonia.[23]

En novembro de 1917, os bolxeviques disolveron formalmente a Asemblea Provincial, pero o seu control sobre Estonia seguía estando incompleto. Xurdiu unha dobre autoridade, coa administración bolxevique competindo contra as institucións nacionalistas. O movemento nacionalista obtivo un apoio significativo das forzas nacionais estonianas, especialmente do 1º Rexemento Estoniano, que gañara protagonismo defendendo Muhu durante a ofensiva alemá. O 8 de novembro, a asemblea xeral do rexemento instou á Asemblea Provincial a asumir a plena autoridade, suxerindo que se reunise en Haapsalu baixo a súa protección. O compromiso do rexemento cos ideais nacionalistas e o seu papel no mantemento da orde no oeste de Estonia foron fundamentais na resistencia ao dominio bolxevique.[24] Os nacionalistas estonianos tamén recibiron o apoio dos soldados ucraínos estacionados en Estonia, que estaban menos influenciados polo bolxevismo.[25]

Declaración de soberanía pola Asemblea Provincial

[editar | editar a fonte]

O 1 de novembro de 1917, durante unha reunión do Consello de Anciáns da Asemblea Provincial, fíxose evidente a necesidade de que Estonia atopase o seu propio camiño. Por suxestión de Jüri Vilms, o Consello aprobou unha resolución condenando a toma do poder polos bolxeviques en Petrogrado, considerándoa unha ameaza para a liberdade de todos os pobos de Rusia. A isto seguiulle unha decisión o 7 de novembro de convocar unha sesión da Asemblea Provincial e preparar eleccións para establecer unha Asemblea Constituínte estoniana.[26] As negociacións iniciais con Jaan Anvelt, o líder bolxevique local, fracasaron, xa que rexeitou a idea do federalismo e advertiu á Asemblea que se disolvese, ameazando coa disolución se continuaba reuníndose.[27] O Consello de Anciáns negouse a cooperar e, o 12 de novembro, os bolxeviques ordenaron a disolución da Asemblea mentres programaban eleccións para unha Asemblea Constituínte en xaneiro. A pesar disto, o Consello resolveu convocar a Asemblea o 28 de novembro desafiando a autoridade bolxevique.[28]

O 28 de novembro de 1917, nunha sesión extraordinaria, presidida por Otto Strandman, a Asemblea Provincial adoptou tres resolucións históricas preparadas polo Consello de Anciáns. Estas decisións incluían plans para convocar unha Asemblea Constituínte estoniana, unha declaración que afirmaba a Asemblea Provincial como a autoridade suprema de Estonia ata que se convocase a Asemblea Constituínte e a concesión de poder lexislativo ao Consello de Anciáns e ao Goberno Provincial durante os períodos de recesión.[29] Ao reclamar a autoridade suprema, a Asemblea Provincial separou legalmente a Estonia do estado ruso, afirmando o dereito dos estonianos a determinar o seu propio destino. Este acto sentou as bases para o establecemento dun estado estoniano independente, mesmo cando os lazos teóricos cunha federación rusa reformada aínda eran unha posibilidade.[30]

A negativa da Asemblea a cumpri-las ordes bolxeviques de disolverse foi unánime, marcando unha postura desafiante a prol da autodeterminación.[31] Aos poucos minutos de comezar a sesión, manifestantes bolxeviques irromperon na cámara, axitando bandeiras vermellas e declarando disolta a Asemblea Provincial. Simultaneamente, estalaron disturbios fóra do Castelo de Toompea, e varios membros da Asemblea sufriron agresións físicas.[32] Estes acontecementos fixeron imposible que a Asemblea se reunise durante o día seguinte obrigando aos principais políticos nacionalistas a se agocharen. A pesar desta represión, nas eleccións de principios de 1918 organizadas polos bolxeviques, dous terzos dos votantes apoiaron os partidos que defendían a independencia nacional.

A principios de febreiro, os bolxeviques anularon as eleccións en curso e comezaron unha represión xeneralizada. Os nacionalistas estonianos, ante a represión bolxevique, cambiaron a súa estratexia. As reunións nos modestos salóns do Club de Intelectuais Estonianos no Teatro Estoniano de Talín convertéronse no epicentro do movemento independentista. Durante unha destas reunións, decidiuse buscar a independencia por "medios revolucionarios". Isto requiría redactar unha Declaración de Independencia dirixida ao pobo estoniano e proclamala publicamente na primeira oportunidade axeitada,[33] concretamente nun lugar onde se puidese arrebatar o control aos bolxeviques. Isto marcou un cambio decisivo na estratexia para acadar a soberanía estoniana, preparando o escenario para o anuncio público da independencia a finais dese mes.

Ofensiva alemá e o Comité de Salvación

[editar | editar a fonte]

No outono de 1917, formouse o Consello de Fideicomiso Báltico (Balti Usaldusnõukogu), reflectindo as aspiracións dos alemáns bálticos de independencia de Rusia. En outubro, Eduard von Dellingshausen, xefe da Cabalaría Estoniana, informou ao goberno alemán de que os alemáns bálticos cortaran efectivamente os lazos con Rusia. O xeneral Erich Ludendorff, a principios de novembro, salientou a necesidade de apoio dos estonianos e letóns durante as negociacións de paz de Brest-Litovsk, defendendo declaracións de secesión baseadas no principio de autodeterminación aprobado polos soviéticos. O 13 de decembro, a Cabalaría Estoniana declarou a independencia de Rusia e solicitou a ocupación militar alemá. A Cabalería Livonia fixo unha declaración similar o 30 de decembro.[34]

En medio destes acontecementos, os líderes nacionalistas estonianos opuxéronse ao aliñamento coa ocupación alemá, propoñendo no seu lugar resistir declarando a independencia de Estonia para elevar a súa soberanía internacionalmente.[34] Nunha reunión crítica do Consello de Anciáns o 6 de xaneiro, Gustav Suits, un destacado intelectual estoniano, defendeu a acción inmediata, salientando a importancia estratéxica dunha declaración de independencia tanto a nivel nacional como internacional, especialmente para os círculos democráticos de Alemaña. Unha declaración de independencia, argumentou, posicionaría a Estonia como unha entidade soberana no escenario internacional, contrarrestando a ameaza inminente de anexión por parte de Alemaña. Isto marcou un punto de inflexión, xa que os nacionalistas estonianos buscaron capitalizar a inestabilidade xeopolítica para afirmar o seu dereito á autodeterminación e sentar as bases para o recoñecemento internacional.[35]

A urxencia deste esforzo medrou cando as forzas alemás lanzaron a Operación Faustschlag o 18 de febreiro, tras a retirada de Lev Trotski das negociacións de Brest-Litovsk. As tropas alemás desembarcaron preto de Virtsu o 20 de febreiro e avanzaron cara a Talín. O 21 de febreiro, entregaron un ultimato ao goberno soviético esixindo a retirada rusa de Estonia, Finlandia, Letonia e Ucraína. As forzas alemás capturaron Haapsalu ese mesmo día e Valga o 22 de febreiro.[36] A retirada das forzas bolxeviques soviéticas deixou un baleiro de poder, que os líderes nacionalistas estonianos viron como unha oportunidade fugaz. O 19 de febreiro, formouse o Comité de Salvación de Estonia baixo a autoridade da Asemblea Provincial, composto por Konstantin Päts, Jüri Vilms e Konstantin Konik. Este comité liderou a redacción da Declaración de Independencia de Estonia, que pronto se proclamaría para consolidar a reivindicación de soberanía de Estonia en medio da caótica paisaxe xeopolítica.[37]

Redacción e adopción

[editar | editar a fonte]

A principios de 1918, baixo as restricións da ditadura bolxevique, era imposible establecer un estado estoniano independente por medios legais. Os nacionalistas estonianos decidiron proclamar a independencia publicamente mediante unha declaración. O 18 de febreiro, celebrouse unha reunión crucial no Club de Intelectuais Estonianos para deliberar sobre o borrador da Declaración de Independencia de Estonia. Os principios fundamentais da Declaración recibiron aprobación unánime e formouse rapidamente unha comisión para finalizar o texto. A comisión, formada por Karl Ast, Jüri Jaakson, Juhan Kukk e Jüri Vilms, todos membros da Asemblea Provincial,[38] recibiu instrucións para completar o seu traballo ao día seguinte, reflectindo a urxencia da rápida evolución da situación política.

A Kukk encargóuselle a preparación do borrador inicial, traballando clandestinamente debido aos riscos das incursións bolxeviques. Cada frase foi redactada coidadosamente, con múltiples revisións para garantir a claridade e a precisión. Kukk escribiu o manifesto en follas soltas de papel de caderno, mantendo cada folla separada como precaución contra a posibilidade de que todo o documento caese en mans bolxeviques durante posibles redadas ou rexistros.

O 20 de febreiro, o xornalista Johan Juhtund chegou a Talín cunha proposta da dirección do 1.º Rexemento Estoniano para declarar a independencia baixo a protección do rexemento en Haapsalu. Despois de percorrer a cidade e atopar moitas figuras destacadas ausentes dos seus lugares habituais, Juhtund finalmente chegou ao Club dos Intelectuais, onde presentou a súa misión. Sorprendentemente, os líderes informárono de que a viaxe a Haapsalu non podía continuar de inmediato debido a que o manifesto aínda non fora completamente editado. A reunión concluíu cun acordo para reunirse de novo á mañá seguinte no mesmo lugar para finalizar e aprobar a declaración.[34]

Esa noite, os líderes nacionalistas reuníronse no Club dos Intelectuais para discutir o borrador do manifesto. O enxeñeiro Ferdinand Peterson criticou o texto por ser demasiado xeral e semellante a un "folleto de propaganda", o que provocou revisións adicionais. Formouse un comité editorial de tres membros, composto por Juhan Kukk, Ferdinand Peterson e Jüri Jaakson, para refinar o texto. Non obstante, Jaakson abandonou a reunión antes de tempo, deixando a Peterson e Kukk para completar as revisións no apartamento de Kukk.[39] "Sopesaron coidadosamente as palabras e frases para garantir que o manifesto expresase as aspiracións do pobo estoniano, aliñado coas opinións da maioría dos representantes, e que os pensamentos e expresións fosen claros e evitasen calquera futura malinterpretación".

O autor principal do manifesto, Juhan Kukk, traballou en estreita colaboración con Ferdinand Peterson para finalizar o texto. Kukk, operando baixo a ameaza constante das autoridades bolxeviques, redactou o manifesto en anacos de papel e revisouno en reunións. O 20 de febreiro, o borrador presentouse nunha reunión conxunta do Consello de Anciáns, o Goberno Provincial Provisional e representantes dos partidos políticos no Club de Intelectuais de Talín. Reunidos arredor de mesas de xadrez, os asistentes discutiron e aprobaron o borrador con pequenos cambios. Un comité de edición final, incluídos Jaan Poska, Konstantin Päts e Juhan Kukk, completou o documento, garantindo que cumprise cos máis altos estándares de claridade e propósito.[40][41]

A súa aprobación final tivo lugar ao día seguinte, na mañá do 21 de febreiro de 1918. A Declaración de Independencia completouse na mañá do 21 de febreiro. Unhas horas despois, durante outra reunión no Club dos Intelectuais, foi aprobada oficialmente polo Consello de Anciáns da Asemblea Provincial. Segundo Ferdinand Peterson, el e Juhan Kukk non incluíran esta sinatura antes, asumindo que os asinantes serían membros do Comité de Salvación. O manifesto publicouse, con data do 21 de febreiro, titulado "Manifesto a tódolos pobos de Estonia" e proclamaba a Estonia como unha república democrática independente.[42]

Proclamación pública

[editar | editar a fonte]

Plans iniciais

[editar | editar a fonte]

Unha vez completada, a distribución e duplicación da Declaración de Independencia de Estonia enfrontouse a importantes desafíos. Naquel momento, o control bolxevique sobre todas as imprentas de Talín facía imposible producir o manifesto abertamente. Facer copias a man para a súa distribución conlevaba riscos considerables, xa que a súa captura polas autoridades bolxeviques podía levar ao arresto de membros da Asemblea Provincial e do goberno. A pesar destes perigos, preparáronse varias copias manuscritas do manifesto e introducíronse de contrabando en cidades clave como Pärnu, Haapsalu e Tartu, ocultadas creativamente en forros de roupa ou botas. A copia orixinal foi protexida por un oficial estoniano, que a escondeu nun sobre impermeable ata a proclamación oficial.[40][41]

Aínda que a proclamación estaba prevista inicialmente para o 21 de febreiro, problemas loxísticos e de seguridade atrasárona. Inicialmente, escolleuse Haapsalu como lugar de celebración debido á presenza do 1.º Rexemento Estoniano, que se opoñía á influencia bolxevique. Non obstante, os informes sobre o avance dunha ofensiva alemá provocaron unha acción urxente. O coronel Ernst Põdder, do rexemento, solicitou que un líder nacional viaxase a Haapsalu para declarar a independencia polo que varios membros do Comité de Salvación e outros oficiais intentaron chegar a Haapsalu,[43] pero víronse obrigados a regresar cando souberon que as tropas alemás xa entraran na cidade. A súa viaxe de regreso a Talín estivo chea de perigos, incluídos enfrontamentos coas forzas bolxeviques mais conseguiron escapar ilesos.[43] Porén, pode afirmarse que a proclamación de independencia se levou a cabo o 21 de febreiro, por E. Pödder quen, unha vez que marcharon os enviados nacionalistas, na noite do 20 de febreiro, dirixiu a oficiais e soldados nacionalistas e arrestaron os líderes bolxeviques locais e desarmaron os equipos das baterías de artillería suecas de Noa e do Batallón da Morte Vormsi que chegaran á cidade. Cando chegaron as tropas alemás nunha reunión co oficial ao mando, Pödder declarou que Estonia era un estado independente e se consideraba neutral na guerra ruso-alemá en curso.[44]

Con Haapsalu baixo control alemán, Tartu xurdiu como unha localización alternativa para a proclamación. Como centro intelectual e nacionalista de Estonia, Tartu ofrecía un valor simbólico e o apoio potencial do Batallón de Reserva Estoniano estacionado alí. Non obstante, o 23 de febreiro, os avances alemáns cortaran as conexións ferroviarias coa cidade. Os esforzos para enviar representantes con copias da Declaración a Tartu víronse frustrados, o que obrigou aos líderes nacionalistas a reorientar os seus plans. Finalmente, Pärnu foi elixido como o lugar para a primeira proclamación pública, xa que ofrecía un ambiente máis favorable para afirmar a independencia estoniana evitando a interferencia bolxevique.[44]

Proclamación en Pärnu

[editar | editar a fonte]

Na reunión do 20 de febreiro no Club de Intelectuais de Talín, August Jürman propuxo Pärnu como un lugar alternativo para proclamar a independencia se outros plans fracasaban. Pärnu, cunha presenza bolxevique máis débil, considerouse unha alternativa máis segura. Antes da viaxe planeada a Haapsalu, Konstantin Päts instruíu a Hugo Kuusner para que procedese coa proclamación en Pärnu se fose necesario. Sen que os de Tallin o soubesen, produciuse un cambio significativo de poder en Pärnu o 20 de febreiro. A noticia do avance das forzas alemás fixo fuxir ás autoridades bolxeviques e, ao día seguinte, et, comandante do Batallón Estoniano en Pärnu, anunciou que o batallón tomara o control. Esa noite, unha reunión pública confirmou a declaración de independencia, simbolizando o apoio do pobo á causa nacionalista.

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Oinas (1979)
  2. ↑ Jakobson (1991)
  3. ↑ Runnel, Hando (5 de setembro de 2005). "Andres Dido ja tema tähendus Eesti-mõtte loos". ekspress.delfi.ee (en estoniano). Consultado o 24 de abril de 2025. 
  4. ↑ Vadi, Urmas (9 de xaneiro de 2018). "Sada Eesti mõtet. Juhan Liiv: ükskord on Eesti riik". kultuur.err.ee (en estoniano). Consultado o 24 de abril de 2025. 
  5. ↑ Smith (2013), p. 10
  6. ↑ Trubetsky, Tõnu (9 de setembro de 2023). "AJALUGU. Eesti Vabariik sündis Vaali külas: 1905. aasta revolutsioonikatse". arvamus.postimees.ee (en estoniano). Consultado o 24 de abril de 2025. 
  7. ↑ Raukas (2002), p. 292
  8. ↑ Miljan (2004), p. 15
  9. ↑ Erelt, Pekka (10 de xaneiro de 2007). "Jüri Vilmsi teine hukkamine". ekspress.delfi.ee (en estoniano). Consultado o 27 de abril de 2025. 
  10. ↑ Борисов, Николай Александрович (2006). "КРЫМ В 1917 ГОДУ: ОТ ЭЙФОРИИ МАРТА К КОНФРОНТАЦИИ ОКТЯБРЯ". a-pesni.org (en ruso). Revista: Историческое наследие Крыма ("Patrimonio Histórico de Crimea"). Consultado o 27 de abril de 2025. 
  11. ↑ "Революция и Гражданская война". rusrevolution.info (en ruso). 3 de decembro de 2011. Archived from the original on 03 de decembro de 2011. Consultado o 27 de abril de 2025. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Pajur, Ago (2014). "Meie riigipoliitiliseks paleuseks on autonoomia: 30. märtsi 1917. aasta määrus Eestimaa ajutise valitsemiskorra kohta". Acta et commentationes Archivi Historici Estoniae (en estoniano) 22 (29): 217−269. 
  13. ↑ Calvert (1987), p. 67
  14. ↑ Valge (2019), p. 53
  15. ↑ Valge (2019), p. 54
  16. ↑ Valge (2019), p. 56
  17. ↑ Valge (2019), pp. 56–57
  18. ↑ "'Russian Retirement and Its Sequel'". greatwardifferent.com (en inglés). 18 de xuño de 2011. Archived from the original on 18 de xuño de 2011. Consultado o 28 de abril de 2025. 
  19. ↑ Valge (2019), p. 58
  20. ↑ Valge (2019), p. 60
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 Valge (2019), p. 62
  22. ↑ Valge (2019), p. 71
  23. ↑ Arens, Olavi (2007). "RIIK, VÕIM JA LEGITIIMSUS EESTIS AASTAIL 1917 1920" (PDF). Acta Historica Tallinnensia (en estoniano) (11): 71–79. ISSN 1406-2925. doi:10.3176/hist.2007.1.04. 
  24. ↑ Valge (2019), p. 64
  25. ↑ Valge (2019), pp. 62 e 78
  26. ↑ Valge 2019, p. 68
  27. ↑ Valge 2019, pp. 65–66
  28. ↑ Valge 2019, p. 68
  29. ↑ Tannberg, Mäesalu, Lukas, Lauer e Pajur (2002)
  30. ↑ Truuväli (2008), pp. 27, 50
  31. ↑ Valge (2019), p. 75
  32. ↑ Valge (2019), pp. 76–77.
  33. ↑ Pajur (2003), p. 27-28
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 Valge (2019), p. 82
  35. ↑ Valge (2019), p. 83
  36. ↑ Valge (2019), p. 86
  37. ↑ Petersen, Ferdinand (2001). Mälestusi ja tähelepanekuid (en estoniano). Talín: Tallinna Tehnikaülikooli kirjastus. ISBN 9789985591963. OL 8964390A. 
  38. ↑ Pajur (2003), p. 28
  39. ↑ Pajur (2003), p. 30
  40. ↑ 40,0 40,1 Kukk, Juhan (24 de febreiro de 1919). Kuidas Eesti iseseisvuse manifest sündis [Como naceu o Manifesto da Independencia de Estonia] (en estoniano). Vaba Maa. 
  41. ↑ 41,0 41,1 Runner (1998), pp. 382–385
  42. ↑ Põder, Tiit (18 de febreiro de 2021). "Eesti iseseivusmanifest". evvl.ee (en estoniano). Consultado o 19 de xuño de 2025. 
  43. ↑ 43,0 43,1 Pajur (2003), p. 31
  44. ↑ 44,0 44,1 Pajur (2003), p. 32

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Calvert, Peter (1987). The Process of Political Succession (en inglés). Nova York: Palgrave Macmillan. ISBN 9781349089789. doi:10.1007/978-1-349-08978-9. 
  • Jakobson, Carl Robert (1991). Kolm isamaa kõnet (en estoniano). Talín: Eesti Raamat. ISBN 5450014880. LCCN 92221268. OL 1337583M. 
  • Kuldkepp, Mart (2017). Association for the Advancement of Baltic Studies, ed. "Liisi Esse, Eesti sõdurid Esimeses maailmasõjas: Sõjakogemus ja selle sõjajärgne tähendus". Journal of Baltic Studies (en inglés) 48 (1): 99–101. ISSN 1751-7877. doi:10.1080/01629778.2016.1251068. 
  • Miljan, Toivo (2004). Historical Dictionary of Estonia (en inglés). Oxford: Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-4904-4. 
  • Oinas, Felix (1979). Kalevipoeg kütkeis ja muid esseid rahvaluulest, mütoloogiast ja kirjandusest. Serie: Studia Estonica, Fennica, Baltica (vol. I) (en estoniano). Toronto: Oma Press. 
  • Pajur, Ago (2003). "Iseseisvusmanifesti sünd" [O nacemento do Manifesto da Independencia]. Tuna (en estoniano) (2): 27–43. ISSN 1406-4030. 
  • Поспелов (Pospelov), Е. М. (Ye) (1993). Имена городов: вчера и сегодня (1917–1992). Топонимический словарь [Nomes de cidades: onte e hoxe (1917–1992). Diccionario toponímico] (en ruso). Moscova: Русские словари. 
  • Raukas, Anto. Eesti entsüklopeedia 11: Eesti üld [Enciclopedia estoniana] (en estoniano). Eesti Entsüklopeediakirjastus. ISBN 9985701151. 
  • Runnel, Hando, ed. (1998). Jüri Vilms mälestustes [Jüri Vilms nas súas memorias] (en estoniano). Tartu. 
  • Smith, David (2013). Estonia: Independence and European Integration (en inglés). Londres: Routledge. ISBN 9781136452130. 
  • Tannberg, Tõnu; Maesalu, Ain; Lukas, Tõnis; Laur, Mati; Pajur, Ago (2002). History of Estonia (en inglés). Talín: Avita. ISBN 9985-2-0606-1. 
  • Truuväli, Eerik-Juhan (2008). Põhiseaduse teel [Pola Constitución] (en estoniano). Talaín: Ilo. ISBN 9789916102633. 
  • Valge, Jaak (2019). Eesti parlament 1917–1940: poliitiline ajalugu (en estoniano). Talín: Eesti Rahvusraamatukogu. 
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Declaración_de_Independencia_de_Estonia&oldid=7099968»