de Havilland Dove

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

de Havilland Dove
Tipoavión de pasaxeiros
Fabricantede Havilland
Primeiro voo25 de setembro de 1945
Produción1946 - 1967
Unidades construídas544

O de Havilland DH.104 Dove é un avión de pasaxeiros británico de curto alcance desenvolvido e fabricado por de Havilland. O deseño, un monoplano sucesor do biplano de preguerra Dragon Rapide, xurdiu do informe do Comité Brabazon que, entre outros tipos de avións, solicitaba un deseño británico para un alimentador de curto alcance.[1]

O Dove foi un avión popular e está considerado un dos deseños civís británicos de posguerra máis exitosos, sendo fabricados máis de 500 aparellos entre 1946 e 1967. Operáronse varias versións militares, como o Devon da Royal Air Force e o Sea Devon da Royal Navy, e o tipo tamén operou en forzas militares de varios países.

O Heron foi un desenvolvemento catrimotor do Dove destinado para ser usado en áreas menos desenvolvidas do mundo. En Australia realizouse un redeseño considerable do Devon para desenvolver o trimotor de Havilland Australia DHA-3 Drover.

Desenvolvemento e deseño[editar | editar a fonte]

O equipo de desenvolvemento do Dove estivo liderado por Ronald Bishop,[1] o creador do de Havilland Mosquito, un cazabombardeiro da segunda guerra mundial, e do de Havilland Comet, o primeiro reactor comercial da historia. Foi desenvolvido para satisfacer o requirimento Type VB publicado polo Comité Brabazon.[2] Conceptualmente o Dove deseñouse para substituír o Dragon Rapide.[1] Tamén debería ser competitivo entre a gran cantidade de transportes militares excedentes da guerra, como o Douglas DC-3.[3] A diferenza do Dragon Rapide, a estrutura do Dove era totalmente metálica[4][5] e contaba con innovacións como hélices de velocidade constante, flaps e un tren de aterraxe en triciclo retractable.[6][1]

En 1946 a revista Flight loou as cualidades do novo Dove, destacando a súa "modernidade", ademais da súa capacidade de carga, o seu rendemento seguro en caso de fallo dun motor, e as súas boas características de mantemento.[2] Prestouse moita atención a aspectos como que fose doado de manter e moitos dos seu compoñentes foron deseñados para que fosen intercambiables e doados de retirar e substituír, como a deriva, o elevador e as unidades de potencia. Outras áreas eran a montaxe do motor en catro puntos de liberación rápida, o enrutado de cables e tubaxes, e as ás e cono de cola desmontables.[2] O extensivo uso de adhesivo especial Redux para unir metais reduciu a necesidade de remachar durante a fabricación, reducindo o peso total e a resistencia do aire.[2]

Aínda que as versións de pasaxeiros estándar d Dove podían levar entre 8 e 11 pasaxeiros, a cabina deseñouse para permitir operacións con maior ou menor densidade de pasaxe.[2] Podíase retirar un baño e un compartimento de equipaxe en popa para engadir máis asentos.[3] Fabricáronse varios modelos especializados para outros roles, como recoñecemento aéreo, ambulancia e aula de voo.[7] Usouse unha estrutura reforzada do chan da cabina para permitir que o avión puidese transportar cargas concentradas.[2] O Dove podía servir tamén como transporte executivo cunha configuración para cinco pasaxeiros; o modelo executivo demostrou ser moi popular con varios clientes en países estranxeiros, sobre todo nos Estados Unidos.[5]

A tripulación normalmente estaba formada por un piloto e por un operador de radio, aínda que se podían instalar rapidamente controis de voo duais para un segundo piloto.[2] Unha combinación de grandes fiestras e un teito de metacrilato transparente proporcionaban un alto novel de visibilidade dende a cabina de mando.[2][8] Dende a perspectiva da pilotaxe, observouse que o Dove era doado de voar.[8] O avión tiña dispoñible un sistema anti conxelamento TKS cunha xelatina a base de alcohol que se distribuía a través de tiras de metal porosas polo bordo de ataque das ás e da cola.[8]

Servizo operacional[editar | editar a fonte]

O Dove voou por vez primeira o día 25 de setembro de 1945,[9] e en decembro de 1946 entrou en servizo con Central African Airways.[4] Inicialmente o Dove fabricouse na fábrica de de Havilland en Hatfield, pero a partir de 1951 o avión construíuse nas súas instalacións de Broughton, preto de Chester.[10] A derradeira unidade do tipo entregouse no ano 1967. A produción do Dove e as súas variantes foi de 544 avións,[11] incluídos dous prototipos, 127 Devon e 13 Sea Devon militares.

Dende 1946 vendéronse grandes números a aeroliñas regulares e chárter de todo o mundo, substituíndo e complementando ao deseño de preguerra de Havilland Dragon Rapide e a outros avións máis vellos. O pedido máis grande do Dove realizouse na Arxentina, onde operaron 70 aparellos,[12] a meirande parte deles usados pola Forza Aérea Arxentina. LAN Chile operou 12 exemplares a partir de 1949 que nos anos 50 serían vendidos a pequenas aeroliñas rexionais estadounidenses.[13]

O distribuidor Jack Riley vendeu máis de 50 Dove a varios operadores dos Estados Unidos. Posteriormente de Havilland asumiu o control directo das vendas nese país, pero non conseguiu o mesmo éxito que acadara Riley inicialmente.[14]

Un grupo de 30 Devon entregouse ao principio á Royal Air Force[15] e foron usados como transportes VIP e lixeiros durante máis de 30 anos. A Royal New Zealand Air Force mercou 30 Devon entre 1948 e 1954 que permaneceron en servizo como transporte VIP,adestradores de tripulacións e transportes lixeiros ata a década dos 70.[13]

A Forza Aérea de Biafra operou un único Dove durante a guerra civil de Nixeria; o avión perdeuse e foi atopado en 1970 nas instalacións dunha escola en Uli.[16] Un segundo Riley Dove, con rexistro estadounidense N477PM, entregado en 1967 a Port Harcourt dende Suíza nunca chegou a Biafra porque foi retido polas autoridades alxerianas.[16]

Un feixe de Doves e Devon civís seguían en uso no ano 2011 no Reino Unido, Canadá e Alemaña en mans de pequenas firmas e pilotos privados.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Jackson 1987, p. 443
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 "de Havilland Dove". Flight International, 30 de maio de 1946
  3. ↑ 3,0 3,1 "The de Havilland Dove". Flight International, 12 de abril de 1945
  4. ↑ 4,0 4,1 "Hawker Siddeley Aviation." Flight International, 26 de novembro de 1964. p. 919
  5. ↑ 5,0 5,1 Jerram, Mike (setembro de 1993). "The Last Havilland". Flying Magazine 120 (9): 40–43. ISSN 0015-4806. 
  6. ↑ "de Havilland Heron." Flight International, 22 de xaneiro de 1954. p. 97
  7. ↑ "Commercial Aircraft 1953." Flight International, 6 de marzo de 1953. p. 304
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Schlaeger, Gerald J. (setembro de 1961). "de Havilland Dove Custom 800". Flying Magazine 69 (3). ISSN 0015-4806. 
  9. ↑ Jackson 1987, p. 443
  10. ↑ Jackson 1987, p. 444
  11. ↑ "De Havilland DH104 Dove & Devon". BAE Systems (en inglés). Consultado o 2020-12-04. 
  12. ↑ Jackson 1987, p. 445
  13. ↑ 13,0 13,1 Sykes 1972
  14. ↑ Collins, Richard L. (abril de 1975). "The life of Riley". Flying Magazine 96 (4). ISSN 0015-4806. 
  15. ↑ Jackson 1987, p. 446
  16. ↑ 16,0 16,1 Baxter, Peter, 1962-. Biafra : the Nigerian Civil War, 1967-1970. Solihull, West Midlands, England. ISBN 9781909982369. OCLC 865495195. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Jackson, A.J. de Havilland Aircraft since 1909. Londres: Putnam, terceira edición, 1987. ISBN 0-85177-802-X.
  • Sykes, T. (editor) The DH104 Dove and DH114 Heron. Tonbridge, Kent, UK: Air-Britain (Historians) Ltd, 1973.
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=De_Havilland_Dove&oldid=6062794»