David Comneno

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaDavid Comneno
Biografía
Nacementoc. 1184 (Gregoriano) Editar o valor em Wikidata
Constantinopla Editar o valor em Wikidata
Morte13 de decembro de 1212 (Gregoriano) Editar o valor em Wikidata (27/28 anos)
Mosteiro de Vatopedi, Grecia (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Emperor of Trebizond (en) Traducir
25 de abril de 1204 – 13 de decembro de 1212
← sen valor – Andrónico I de Trebisonda → Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeImperio de Trebisonda
Imperio Bizantino Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónmonarca Editar o valor em Wikidata
Período de actividade1204 (Gregoriano) Editar o valor em Wikidata -
Carreira militar
LealdadeImperio de Trebisonda Editar o valor em Wikidata
Familia
PaisManuel Comneno (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata  e Rusudan, daughter of George III of Georgia (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
IrmánsAleixo I de Trebisonda Editar o valor em Wikidata

David Comneno (en grego: Δαβίδ Κομνηνός, trans. Dabid Komnēnos), nado en Constantinopla, aprox. en 1184 e finado en Sinope o 12 de decembro de 1212, foi un membro da dinastía Comneno e cofundador do Imperio de Trebisonda. David Comneno naceu aproximadamente en 1184 en Constantinopla. Foi o fillo máis novo do sebastocrátor Manuel Comneno, fillo do emperador bizantino Andrónico I Comneno e da princesa Rusudan, filla do rei Xurxo III de Xeorxia, e irmán de Aleixo Comneno, o primeiro emperador de Trebisonda[1]. En 1185, despois da rebelión do 12 de setembro contra Andrónico I, Aleixo e David fuxiron a Iberia (Xeorxia), á corte de Tamar, a súa parente de sangue materno da casa dos Bagrátidas[2][1]. Case nada se sabe da vida e actividades de David e Aleixo en Xeorxia[3].

David e Aleixo Comneno reapareceron en 1204, cando a finais de marzo ou principios de abril dirixiron o exército xeorxiano, que lles deu Tamar, para ocupar Trebisonda[4][3]. Fundaron un imperio co nome da cidade e Aleixo foi proclamado emperador[5]. David como xeneral concentrouse en expandir as fronteiras do novo imperio cara ao oeste[6]. O exército trapisondés dirixido por David invadiu Paflagonia, que foi tamén reclamado polo Imperio de Nicea[7]. Isto deu lugar a un inmediato e longo conflito co emperador de Nicea Teodoro I Láscaris; a súa duración, con pausas certas, foi até 1207 ou 1208[8]. Despois que Láscaris conseguise ocupar Paflagonia, David retirouse a Sinope, onde se converteu en monxe e pasou a chamarse Daniel[9]. Morreu o 12 de decembro de 1212[9].

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Moeda do avó de David, Andrónico I Comneno.

David naceu en Constantinopla en aprox. 1184 durante o reinado do seu avó, Andrónico I Comneno[10]. O reinado do seu avó estivo marcado por un réxime tiránico e brutal e terminou co seu asasinato en 1185 polos seus súbditos[11]. A multitude tamén atacou ao pai de David, Manuel, quen se converteu no herdeiro ao trono[1]. Manuel foi cegado e logo, moi probabelmente asasinado (ou morreu das infeccións das súas feridas)[1]. A súa esposa Rusudan, fuxiu asustada ao reino de Xeorxia cos seus fillos, David e Aleixo[10]. Probabelmente en 1200 David co seu irmán Aleixo, estiveron en contacto con Xoán Comneno o Gordo, para derrocar a Aleixo III Anxo do trono do basileus, pero o golpe de estado fracasou[12].

Fundación do Imperio de Trebisonda[editar | editar a fonte]

O Imperio de Trebisonda (violeta).

En abril de 1204, mentres Constantinopla estaba asediada polos cruzados, David e Aleixo, que eran membros da corte da súa tía Tamar de Xeorxia, preguntaron se ela podería darlles un exército para conquistar os territorios turcos, co fin de crear un estado e así continuar coa dinastía dos Comnenos[13][10]. A raíña accedeu á petición dos seus sobriños, e proporcionoulles as tropas necesarias, coas cales podían conquistar as cidades de Oinaion, Trebisonda e Sinope, os territorios orixinais da familia que gobernara o seu avó até 1182 e que se atopaban na parte norte de Asia Menor, até os pasos da cadea do Ponto e que os turcos conquistaran[4]. Os dous irmáns decidiron que Aleixo gobernase sobre estes territorios, mentres que David e o exército seguirían coas conquistas cara ao oeste[14]. Mentres os dous irmáns conquistaban os territorios orixinais da súa familia, o 13 de abril de 1204 Constantinopla caeu ante os cruzados[15]. Entre tanto David avanzou cara ao oeste co exército xeorxiano, incrementando as súas filas con mercenarios locais, e con este exército conquistou o Ponto e Paflagonia, territorio onde estaba Kastamonu, o ancestral castelo da familia dos Comnenos[16]. David conquistou os territorios no oeste, incluíndo a cidade de Heraclea Póntica e aspiraba a conquistar Constantinopla[16].

Despois de crear este novo estado os dous irmáns, ambos os emperadores, dividiron as ganancias á metade: no Leste gobernaba Aleixo e no Oeste o belicoso David[17]. David e Aleixo, como herdeiros de Andrónico I, reclamaron o título de lexítimos sucesores do Imperio bizantino, nomeándose como os emperadores romanos, ou Grandes Comnenos[8].

Expansión e resistencia do Imperio[editar | editar a fonte]

Bandeira do exército do Gran Comneno, creada por Aleixo I Comneno e David Comneno, estaría en uso até a caída do Imperio de Trebisonda.

Aleixo deixou sen obxección o mando do exército imperial en mans de David, que era un gran estratego e era moi valente en batalla[18]. O exército de David loitou contra os nicenos, dirixidos por Teodoro I Láscaris, en Bitinia en 1205, pero foron derrotados, polo que o avance foi detido na cidade trapisondesa de Heraclea Póntica[19]. Os trapisondeses non puideron reorganizarse como querían os soberanos, xa que os selxúcidas comezaron a atacar as súas fronteiras[19]. En 1205 Trebisonda foi cercada polos selxúcidas, dirixidos polo sultán Kaikosru I, pero o irmán de David foi quen de resistir e en 1206 os selxúcidas retiráronse[19].

Escapando do perigo de caer a capital, os trapisondeses puideron reorganizarse de novo para continuar a guerra contra os nicenos[18]. David comezou o seu avance en Bitinia e enviou ao xove xeneral Sinadeno para ocupar a cidade nicena de Nicomedia[16]. Sinadeno, sen ter en conta o perigo que corría ante o emperador Teodoro I Láscaris, atravesou unha pasaxe no que era fácil esperar unha emboscada, e de feito varios homes de Teodoro arroxáronse contra os de Sinadeno, atacáronos e tomárono como prisioneiro[16].. Coa derrota trapisondesa, David viuse obrigado a recoñecer a fronteira co Imperio de Nicea na cidade de Heraclea Póntica, aínda que os nicenos tamén reclamaron a cidade para eles[16]Mentres David estaba a loitar contra os nicenos, Aleixo fixo da costa de Crimea un vasalo do Imperio de Trebisonda[20].

Entre tanto David, que non quería renderse ante os nicenos, conseguiu unha alianza co emperador latino Henrique de Flandres contra o Imperio de Nicea[21]. Dado que a belicosidade de David non diminuíu, Teodoro decidiu invadir o Imperio de Trebisonda organizando un exército baseado principalmente en arqueiros[22]. Estas tropas tiñan unha moral moi alta e rapidamente conquistaron o distrito de Plusias[22]. O exército niceno tamén puxo sitio a Heraclea Póntica cando regresou, xa que os latinos baixo o mando de Thierry de Loos capturaran Nicomedia[23].

Pero pouco despois os latinos tiveron que abandonar a cidade, xa que foron chamados a Tracia, onde o Imperio Latino estaba a ser invadido polos búlgaros. David pediu ao emperador latino incluílo nas negociacións cos nicenos e, a cambio, converteríase no seu vasalo[24]. David usou este movemento pois sabía que non podía resistir só contra o exército niceno, e preferiu ser nominalmente un súbdito latino, en lugar de perder o seu territorio ante os nicenos[25]. O emperador latino aceptou a proposta de David, e inmediatamente enviou á fronteira entre Nicea e Trebisonda 300 auxiliares francos, que cruzaron o río Sangarios e durante a viaxe devastaron as aldeas nicenas da comarca e recuperaron o distrito de Plusias[16]. David retirouse, pero os francos, con imprudencia temeraria, avanzaron ás montañas e foron atacados por sorpresa por Andrónico Guido, un xeneral niceno, nun paso abrupto, preto de Nicomedia[16]Todos os francos foron masacrados, excepto un, que se salvou co fin de dicirlle ao seu emperador o que sucedera[16].

Últimos anos e morte[editar | editar a fonte]

Tras a derrota dos francos, Teodoro I Láscaris aproveitou a oportunidade para atacar os territorios controlados por David, quen non puido resistir dado os poucos homes que tiña, así que todos os seus territorios reducíronse, fóra dalgunhas pequenas aldeas[26]. A situación fíxose aínda máis catastrófica cando os selxúcidas dirixidos polo sultán Kaikaus I, ao ver débil o Imperio de Trebisonda, decidiron atacalo, pondo así en asedio a Sinope en 1212[9][21]. A cidade foi defendida por David e Aleixo, quen chegou para axudar ao seu irmán, pero David morreu durante o asedio o 12 de decembro de 1212[21]. A cidade caeu en mans dos selxúcidas e Aleixo foi capturado[24].

Devanceiros[editar | editar a fonte]

Devanceiros de David Comneno

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 (Finlay 2009, p. 367)
  2. ↑ (Finlay 2009, p. 365)
  3. ↑ 3,0 3,1 (Finlay 2009, p. 368)
  4. ↑ 4,0 4,1 (Vasiliev 1936)
  5. ↑ (Finlay 2009)
  6. ↑ (Angold 1975, p. 98)
  7. ↑ (Finlay 2009, p. 372)
  8. ↑ 8,0 8,1 (Finlay 2009, p. 370)
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 (Miller 1926, p. 18)
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 (Norwich 2000, p. 338)
  11. ↑ (Ravegnani 2008)
  12. ↑ (Angold 2005, p. 60)
  13. ↑ (Finlay 2009, p. 371)
  14. ↑ (Ostrogorsky 1968, p. 391)
  15. ↑ (Cesaretti 2006, p. 293)
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 16,5 16,6 16,7 (Finlay 2009, p. 373)
  17. ↑ (Ravegnani 2006, p. 116)
  18. ↑ 18,0 18,1 (Finlay 2009)
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 (Lilie 2005, p. 437)
  20. ↑ (Finlay 2009, p. 381)
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 (Ostrogorsky 1968, p. 395)
  22. ↑ 22,0 22,1 (Savvidēs 1981, p. 68)
  23. ↑ (Savvidēs 1981, p. 69)
  24. ↑ 24,0 24,1 (Finlay 2009, p. 378)
  25. ↑ (Finlay 2009, p. 377)
  26. ↑ (Finlay 2009)

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Angold. "Byzantine politics vis-à-vis the Fourth Crusade". Urbs capta: the Fourth Crusade and its consequences. Lethielleux. ISBN 9782283604649. 
  • Angold (2002). A Byzantine Government in Exile. Government and Society under the Laskarids of Nicaea, 1204-1261 (en inglés). Oxford University Press. 
  • Booth. Theodore Laskaris and Paphlagonia, 1204-1214; towards a chronological description (en inglés). Archeion Pontou. 
  • Cesaretti (2006). L'impero perduto. Vita di Anna di Bisanzio, una sovrana tra Oriente e Occidente (en italiano). Milano: Mondadori. ISBN 88-04-52672-6. 
  • Coniata. Grandezza e catastrofe di Bisanzio (en italiano). Milano: Mondadori. ISBN 88-04-37948-0. 
  • Finlay. The history of Greece from its conquest by the Crusaders to its conquest by the Turks, and of the empire of Trebizond, 1204-1461 (en inglés). University of Michigan Press. ISBN 1150606843. 
  • Lilie. Bisanzio la seconda Roma (en italiano). Roma: Newton & Compton. ISBN 88-541-0286-5. 
  • Miller. Trebizond: The Last Greek Empire of the Byzantine Era (en inglés). Chicago. 
  • Norwich. Bisanzio (en italiano). Milano: Mondadori. ISBN 88-04-48185-4. 
  • Ostrogorsky. Storia dell'Impero bizantino (en italiano). Milano: Einaudi. ISBN 88-06-17362-6. 
  • Ravegnani. Bisanzio e Venezia (en italiano). Bologna: Il Mulino. ISBN 8815109269. 
  • Ravegnani. Introduzione alla storia bizantina (en italiano). Bologna: Il Mulino. ISBN 8815126791. 
  • Savvidēs. Byzantium in the Near East: its relations with the Seljuk sultanate of Rum in Asia Minor, the Armenians of Cilicia and the Mongols, A.D. c. 1192-1237 (en inglés). Kentron Vyzantinōn Ereunōn. 
  • Vasiliev. The Foundation of the Empire of Trebizond 1204-1222 (en inglés). Speculum 11. 

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=David_Comneno&oldid=6226203»