Saltar ao contido

Dafnis e Cloe

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Dafnis e Cloe
Autor/aLongo
OrixeGrecia
LinguaGrego antigo
Na rede
BNE: XX3385184
editar datos en Wikidata ]

Dafnis e Cloe (grego: Δάφνις καὶ Χλόη, Daphnis kai Chloē) é unha novela escrita en grego antigo no Imperio Romano, a única obra coñecida de Longus.[1]

Definición e estilo

[editar | editar a fonte]

Está ambientada na illa grega de Lesbos, onde se supón que viviu o autor. O seu estilo é retórico e bucólico; os pastores e pastoras son moi convencionais, pero o autor transmite interese humano a ese mundo idealizado. Dafnis e Cloe parécese máis a unha novela moderna que o seu principal rival entre os romances eróticos gregos, Aethiopica de Heliodoro, que destaca máis pola súa trama que pola súa caracterización.

Daphnis et Chloe, óleo sobre lenzo Louise Marie-Jeanne Hersent-Mauduit

É a historia do neno Dafnis e a nena Cloe, ambos abandonados ao nacer xunto a uns símbolos identificativos. O cabreiro Lamon descobre a Dafnis e un pastor chamado Dryas atopa a Cloe. Cada un decide criar o fillo que atopa como propio. Dafnis e Cloe crecen xuntos, pastoreando os rabaños para os seus pais adoptivos. Namóranse pero, sendo inxenuos, non entenden o que lles pasa. Filetas, un vello e sabio pastor de vacas, explícalles o que é o amor e dilles que a única cura é o bico.[2] Eles fan iso. Finalmente, Lycaenion, unha muller da cidade, educa a Dafnis no amor. Daphnis, con todo, decide non probar a súa habilidade recentemente adquirida en Cloe, porque Lycaenion dille a Dafnis que Cloe "berrará e chorará e mentirá sangrando [como se fose asasinada]". Ao longo do libro, Cloe é cortexada por pretendentes, dous dos cales (Dorcon e Lampis) tentan secuestrala con éxito dispar. Tamén é levada por asaltantes dunha cidade próxima e salvada pola intervención do deus Pan. Mentres tanto, Dafnis cae nun pozo, é golpeada e secuestrada por piratas e case é violada. Ao final, Dafnis e Cloe son recoñecidos polos seus pais biolóxicos, casan e viven a súa vida no país.[3]

Personaxes

[editar | editar a fonte]

Os personaxes da novela inclúen:

Clásicos en Galego 11: Dafnis e Cloe.
  • Astilo – Fillo de Dionisofanes
  • Cloe – a heroína
  • Dafnis – o heroe
  • Dionisofanes – Mestre e pai de Dafnis
  • Dorcon – Suposto pretendente de Cloe
  • Drias – Pai adoptivo de Cloe
  • Eros – deus do amor
  • Eudromo – un mensaxeiro
  • Filetas – vello compatriota que asesora os heroes sobre o amor; probabelmente nomeado após Filetas de Cos[4]
  • Gnathon – Supostos pretendente de Dafnis
  • Lamon – Pai adoptivo de Dafnis
  • Lampis – Vaqueiro
  • Licaenion – Muller que educa Dafnis en facer o amor
  • Megacles – Pai de Cloe
  • Mirtale – Nai adoptiva de Dafnis
  • Nape – Nai adoptiva de Cloe
  • Pan – Deus dos bosques e dos pastores.
  • Rhode – Nai de Cloe

Tradición textual

[editar | editar a fonte]

Até principios do século XIX, faltaba preto dunha páxina de texto; cando Paul Louis Courier, mentor de Stendhal, foi a Italia, en tempos de Napoleón, atopou a que faltaba nun dos plutei (mesa de lectura romana ou lugar para gardar manuscritos) da Biblioteca Laurenziana de Florencia. Porén, tan pronto como copiou o texto, trastornou o tinteiro e derramou tinta por todo o manuscrito. Os filólogos italianos ficaron indignados, especialmente aqueles que estudaran o pluteo dando "unha descrición máis exacta" (un'esattissima notizia) dela, e acusárono de telo feito iso a propósito. Courier escribiu un libelo para se defender, e mesmo chegou a dicir que tal libelo foi o que o fixo atopar o seu verdadeiro estilo dicindo logo que atopara o seu estilo nunha mancha.[5]

Influencias e adaptacións

[editar | editar a fonte]
Pintura do século xix polo pintor suízo-francés Marc Gabriel Carlos Gleyre que describe unha escena de Dafnis e Cloe

A primeira edición vernácula de Daphnis e Chloe foi a versión francesa de Jacques Amyot, publicada en 1559. Xunto á Diana de Jorge de Montemayor (publicada nese mesmo ano), contribuíron a inaugurar unha moda europea da ficción pastoral nos séculos XVI e XVII. Daphnis e Chloe foi o modelo de La Sireine de Honoré d'Urfé, a Aminta de Torquato Tasso e O xentil pastor de Allan Ramsay . A novela Paul et Virginie de Jacques-Henri Bernardin de Saint-Pierre faise eco da mesma historia.

A historia presentouse en numerosas edicións ilustradas, incluíndo unha edición limitada de 1937 con xilografías de Aristide Maillol e unha edición ilustrada por Marc Chagall. Foi traducida ao galego por Mª Teresa Amado e revisada por Juan José Moralejo [6], publicado pola editorial Galaxia en 1994.

A obra de 1952 Shiosai (O son das ondas ), escrita polo xaponés Yukio Mishima tras unha visita a Grecia, considérase inspirada neste mito. Outra obra baseada nela é a novela de 1923 Le Blé en herbe de Colette.[7]

O filme de 1987 The Princess Bride contén semellanzas con Dafnis e Cloe.[8]

  • Jacques Offenbach escribiu un acto opereta baseado na historia en 1860.
  • José Bodin de Boismortier escribiu un Daphnis et Chloé pastorale en 3 actos en 1747.
  • Jean-Jacques Rousseau escribiu un pastorale heroïque chamado Daphnis et Chloè entre 1774 e de 1776. O traballo nunca foi terminado, debido á súa morte en 1778.
  • Maurice Ravel escribiu en 1912 o ballet Daphnis et Chloé para os Ballets Russes de Sergei Diaghilev, coa coreografía de Michel Fokine.[9]
  • A música de Ravel tamén se utilizou no ballet homónimo de Frederick Ashton, interpretado por primeira vez polo Sadler's Wells Ballet (agora The Royal Ballet) en Covent Garden o 5 de abril de 1951, con Margot Fonteyn como Cloe e Michael Somes como Dafnis. A decoración foi de John Craxton.[10]
  • John Neumeier coreografiou o ballet Daphnis and Chloe para a súa compañía Frankfurt Ballet.[11]
  • Jean-Christophe Maillot creou unha coreografía contemporánea e sensual para Les Ballets de Monte-Carlo. Esta coreografía máis curta de 35 minutos tamén utiliza a música de Maurice Ravel, pero non todo o ballet orixinal. Conta con Jeroen Verbruggen como Daphnis, Anjara Ballesteros-Cilla como Chloe, Bernice Coppieters como Lycenion e Chris Roelandt como Dorcon, e foi dirixida por Denis Caïozzi e producida por Telmondis, Les Ballets de Monte-Carlo e Mezzo. O ballet estreouse o 1 de abril de 2010 no Grimaldi Forum de Mónaco e desde entón foi retransmitido varias veces en televisión a nivel internacional.[12]
Impresión fotográfica por Fred Holland Day de Ethel Reed caracterizada de Cloe (c. 1895-98).
  • A obra foi adaptada a unha película muda de 64 minutos por Orestis Laskos en 1931, un dos primeiros clásicos do cine grego . A película foi considerada orixinalmente impactante debido á nudez nalgunhas das escenas.
  • A historia foi a base para a película de 1963 Μικρές Αφροδίτες ( Mikres Afrodites), ou Young Aphrodites, do cineasta grego Nikos Koundouros, baseada nun guión de Vassilis Vassilikos.

A obra foi adaptada a unha obra de radio de 45 minutos en 2006 por Hattie Naylor.

Edicións

[editar | editar a fonte]
  1. Suxeriuse que o nome "Longus" é só unha interpretación errónea da última palabra do título Λεσβιακῶν ἐρωτικῶν λόγοι δ no manuscrito florentino; Seiler tamén observa que o manuscrito comeza e remata con λόγου (non λόγγου) ποιμενικῶν.
  2. Longus (2009). Daphnis and Chloe. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-99633-5. 
  3. "Ancient novel; Longus". people.uncw.edu. Arquivado dende o orixinal o 29 de marzo de 2009. Consultado o 2011-03-01. 
  4. Schmeling, Gareth L. (1996). Novel ancient world. pp. 361–86. ISBN 90-04-09630-2. 
  5. burntoast4460, Auteur (2018-01-17). "Louis-Paul Courier : Daphnis et Chloe / Louis-Paul Courier : Daphnis and Chloe". Littérature, Histoire, Religion, Sciences, Arts et presque rien (en francés). Consultado o 2022-03-04. 
  6. "Dafnis e Cloe" (PDF). webcache.googleusercontent.com. Consultado o 2022-03-04. 
  7. Fischler, Alexander (1969). ""Unity in Colette's Le Blé en Herbe".". Modern Language Quarterly 30: 248–264. doi:10.1215/00267929-30-2-248. 
  8. "Galaxy". berkeley.edu. 4 de marzo de 2009. Consultado o 2011. 
  9. "Ravel - Dafnis e Cloe Suite No. 2". Consultado o 2022-03-04. 
  10. Arnold Haskell (ed.) 'Gala Performance' (Collins 1955) p226.
  11. "Neumeier". Hamburg Ballet. Arquivado dende o orixinal o 25 de xuño de 2011. Consultado o 2011-03-01. 
  12. "Fiche repertoire". balletsdemontecarlo.com. Arquivado dende o orixinal o 24 de xaneiro de 2013. Consultado o 2013. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Edicións do texto grego
Sinopse, análises e outros estudos