Dafnis e Cloe
| Dafnis e Cloe | |
|---|---|
 | |
| Autor/a | Longo |
| Orixe | Grecia |
| Lingua | Grego antigo |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Dafnis e Cloe (grego: Δάφνις καὶ Χλόη, Daphnis kai Chloē) é unha novela escrita en grego antigo no Imperio Romano, a única obra coñecida de Longus.[1]
Definición e estilo[editar | editar a fonte]
Está ambientada na illa grega de Lesbos, onde se supón que viviu o autor. O seu estilo é retórico e bucólico; os pastores e pastoras son moi convencionais, pero o autor transmite interese humano a ese mundo idealizado. Dafnis e Cloe parécese máis a unha novela moderna que o seu principal rival entre os romances eróticos gregos, Aethiopica de Heliodoro, que destaca máis pola súa trama que pola súa caracterización.
Resumo[editar | editar a fonte]
É a historia do neno Dafnis e a nena Cloe, ambos abandonados ao nacer xunto a uns símbolos identificativos. O cabreiro Lamon descobre a Dafnis e un pastor chamado Dryas atopa a Cloe. Cada un decide criar o fillo que atopa como propio. Dafnis e Cloe crecen xuntos, pastoreando os rabaños para os seus pais adoptivos. Namóranse pero, sendo inxenuos, non entenden o que lles pasa. Filetas, un vello e sabio pastor de vacas, explícalles o que é o amor e dilles que a única cura é o bico.[2] Eles fan iso. Finalmente, Lycaenion, unha muller da cidade, educa a Dafnis no amor. Daphnis, con todo, decide non probar a súa habilidade recentemente adquirida en Cloe, porque Lycaenion dille a Dafnis que Cloe "berrará e chorará e mentirá sangrando [como se fose asasinada]". Ao longo do libro, Cloe é cortexada por pretendentes, dous dos cales (Dorcon e Lampis) tentan secuestrala con éxito dispar. Tamén é levada por asaltantes dunha cidade próxima e salvada pola intervención do deus Pan. Mentres tanto, Dafnis cae nun pozo, é golpeada e secuestrada por piratas e case é violada. Ao final, Dafnis e Cloe son recoñecidos polos seus pais biolóxicos, casan e viven a súa vida no país.[3]
Personaxes[editar | editar a fonte]
Os personaxes da novela inclúen:
- Astilo – Fillo de Dionisofanes
- Cloe – a heroína
- Dafnis – o heroe
- Dionisofanes – Mestre e pai de Dafnis
- Dorcon – Suposto pretendente de Cloe
- Drias – Pai adoptivo de Cloe
- Eros – deus do amor
- Eudromo – un mensaxeiro
- Filetas – vello compatriota que asesora os heroes sobre o amor; probabelmente nomeado após Filetas de Cos[4]
- Gnathon – Supostos pretendente de Dafnis
- Lamon – Pai adoptivo de Dafnis
- Lampis – Vaqueiro
- Licaenion – Muller que educa Dafnis en facer o amor
- Megacles – Pai de Cloe
- Mirtale – Nai adoptiva de Dafnis
- Nape – Nai adoptiva de Cloe
- Pan – Deus dos bosques e dos pastores.
- Rhode – Nai de Cloe
Tradición textual[editar | editar a fonte]
Até principios do século XIX, faltaba preto dunha páxina de texto; cando Paul Louis Courier, mentor de Stendhal, foi a Italia, en tempos de Napoleón, atopou a que faltaba nun dos plutei (mesa de lectura romana ou lugar para gardar manuscritos) da Biblioteca Laurenziana de Florencia. Porén, tan pronto como copiou o texto, trastornou o tinteiro e derramou tinta por todo o manuscrito. Os filólogos italianos ficaron indignados, especialmente aqueles que estudaran o pluteo dando "unha descrición máis exacta" (un'esattissima notizia) dela, e acusárono de telo feito iso a propósito. Courier escribiu un libelo para se defender, e mesmo chegou a dicir que tal libelo foi o que o fixo atopar o seu verdadeiro estilo dicindo logo que atopara o seu estilo nunha mancha.[5]
Influencias e adaptacións[editar | editar a fonte]
A primeira edición vernácula de Daphnis e Chloe foi a versión francesa de Jacques Amyot, publicada en 1559. Xunto á Diana de Jorge de Montemayor (publicada nese mesmo ano), contribuíron a inaugurar unha moda europea da ficción pastoral nos séculos XVI e XVII. Daphnis e Chloe foi o modelo de La Sireine de Honoré d'Urfé, a Aminta de Torquato Tasso e O xentil pastor de Allan Ramsay . A novela Paul et Virginie de Jacques-Henri Bernardin de Saint-Pierre faise eco da mesma historia.
A historia presentouse en numerosas edicións ilustradas, incluíndo unha edición limitada de 1937 con xilografías de Aristide Maillol e unha edición ilustrada por Marc Chagall. Foi traducida ao galego por Mª Teresa Amado e revisada por Juan José Moralejo [6], publicado pola editorial Galaxia en 1994.
A obra de 1952 Shiosai (O son das ondas ), escrita polo xaponés Yukio Mishima tras unha visita a Grecia, considérase inspirada neste mito. Outra obra baseada nela é a novela de 1923 Le Blé en herbe de Colette.[7]
O filme de 1987 The Princess Bride contén semellanzas con Dafnis e Cloe.[8]
Ópera[editar | editar a fonte]
- Jacques Offenbach escribiu un acto opereta baseado na historia en 1860.
- José Bodin de Boismortier escribiu un Daphnis et Chloé pastorale en 3 actos en 1747.
- Jean-Jacques Rousseau escribiu un pastorale heroïque chamado Daphnis et Chloè entre 1774 e de 1776. O traballo nunca foi terminado, debido á súa morte en 1778.
Ballet[editar | editar a fonte]
- Maurice Ravel escribiu en 1912 o ballet Daphnis et Chloé para os Ballets Russes de Sergei Diaghilev, coa coreografía de Michel Fokine.[9]
- A música de Ravel tamén se utilizou no ballet homónimo de Frederick Ashton, interpretado por primeira vez polo Sadler's Wells Ballet (agora The Royal Ballet) en Covent Garden o 5 de abril de 1951, con Margot Fonteyn como Cloe e Michael Somes como Dafnis. A decoración foi de John Craxton.[10]
- John Neumeier coreografiou o ballet Daphnis and Chloe para a súa compañía Frankfurt Ballet.[11]
- Jean-Christophe Maillot creou unha coreografía contemporánea e sensual para Les Ballets de Monte-Carlo. Esta coreografía máis curta de 35 minutos tamén utiliza a música de Maurice Ravel, pero non todo o ballet orixinal. Conta con Jeroen Verbruggen como Daphnis, Anjara Ballesteros-Cilla como Chloe, Bernice Coppieters como Lycenion e Chris Roelandt como Dorcon, e foi dirixida por Denis Caïozzi e producida por Telmondis, Les Ballets de Monte-Carlo e Mezzo. O ballet estreouse o 1 de abril de 2010 no Grimaldi Forum de Mónaco e desde entón foi retransmitido varias veces en televisión a nivel internacional.[12]
Arte[editar | editar a fonte]
_in_nymph_costume_as_Chloe_with_leopard_skin,_berry_branches_in_hair,_and_shepherd%27s_crook_LCCN95511045.jpg)
- Marc Chagall produciu unha serie de 42 litografías a cor baseadas na historia de Dafnis e Cloe.
Cine[editar | editar a fonte]
- A obra foi adaptada a unha película muda de 64 minutos por Orestis Laskos en 1931, un dos primeiros clásicos do cine grego . A película foi considerada orixinalmente impactante debido á nudez nalgunhas das escenas.
- A historia foi a base para a película de 1963 Μικρές Αφροδίτες ( Mikres Afrodites), ou Young Aphrodites, do cineasta grego Nikos Koundouros, baseada nun guión de Vassilis Vassilikos.
Radio[editar | editar a fonte]
A obra foi adaptada a unha obra de radio de 45 minutos en 2006 por Hattie Naylor.
Edicións[editar | editar a fonte]
- A primeira edición impresa.
- Courier, Paul Louis (1810). Contiña unha pasaxe previamente descoñecida, tras o descubrimento dun novo manuscrito.
- Tradución ao inglés revisada a partir da de George Thornley.0-674-99076-5
- O texto de Reeve está reimpreso coa tradución e os comentarios de Morgan (véxase máis abaixo).
- Edición na colección Clásicos en galego.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Suxeriuse que o nome "Longus" é só unha interpretación errónea da última palabra do título Λεσβιακῶν ἐρωτικῶν λόγοι δ no manuscrito florentino; Seiler tamén observa que o manuscrito comeza e remata con λόγου (non λόγγου) ποιμενικῶν.
- ↑ Longus (2009). Daphnis and Chloe. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-99633-5.
- ↑ "Ancient novel; Longus". people.uncw.edu. Arquivado dende o orixinal o 29 de marzo de 2009. Consultado o 2011-03-01.
- ↑ Schmeling, Gareth L. (1996). Novel ancient world. pp. 361–86. ISBN 90-04-09630-2.
- ↑ burntoast4460, Auteur (2018-01-17). "Louis-Paul Courier : Daphnis et Chloe / Louis-Paul Courier : Daphnis and Chloe". Littérature, Histoire, Religion, Sciences, Arts et presque rien (en francés). Consultado o 2022-03-04.
- ↑ "Dafnis e Cloe" (PDF). webcache.googleusercontent.com. Consultado o 2022-03-04.
- ↑ Fischler, Alexander (1969). ""Unity in Colette's Le Blé en Herbe".". Modern Language Quarterly 30: 248–264. doi:10.1215/00267929-30-2-248.
- ↑ "Galaxy". berkeley.edu. 4 de marzo de 2009. Consultado o 2011.
- ↑ "Ravel - Dafnis e Cloe Suite No. 2". Consultado o 2022-03-04.
- ↑ Arnold Haskell (ed.) 'Gala Performance' (Collins 1955) p226.
- ↑ "Neumeier". Hamburg Ballet. Arquivado dende o orixinal o 25 de xuño de 2011. Consultado o 2011-03-01.
- ↑ "Fiche repertoire". balletsdemontecarlo.com. Arquivado dende o orixinal o 24 de xaneiro de 2013. Consultado o 2013.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Dafnis e Cloe  |
Outros artigos[editar | editar a fonte]
- Caritón : Os amores de Quereas e Callirhoe
- Xenofonte de Éfeso : The Ephesian Tale
- Aquiles Tacio : Leucippe e Clitofonte
- Heliodoro de Émesa : Aethiopica
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Edicións do texto grego
- Longi Pastoralium de Daphnide et Chloe Libri IV Graece et Latine Ed. Cristo. Guil. Mitscherlich, Biponti (Zweibrücken), 1794.
- Longi Pastoralia Primeiro texto grego completo de Daphnis e Chloe, editado por P.-L. Courier, cunha tradución ao latín de GR Lud. de Sinner. París, 1829.
- Longi Pastoralia Texto grego de Dafnis e Chloe cunha tradución ao latín, ed. Seiler, Schaefer, Boissonade & Brunck. Leipzig, 1843.
- Erotici Scriptores Paris, 1856. Longi Pastoralia, texto grego con tradución latina, editado por GA Hirschig, pp. 174–222.
- Daphnis e Chloe A edición 2006/07 da Bibliotheca Classica Selecta do texto grego coa tradución ao francés de Jacques Amyot revisada, corrixida e completada por P.-L. Correo.
- Sinopse, análises e outros estudos
- Daphnis e Chloe : A súa influencia na arte e o seu impacto en Goethe Unha entrada na Enciclopedia da Biografía Mundial na que tamén se sinala o traballo realizado por William E. McCulloh, profesor emérito de Clásicos no Kenyon College, Ohio, na cita con Daphnis e Chloe.
- Longus: Vida, Influencia e Bibliografía Unha entrada na Enciclopedia do Mundo Antigo .
- JC Dunlop's History of Fiction Londres, 1888, vol. 1, pp. 45–57.
