D.C. United

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
D.C. United
NomeD.C. United
Alcume(s)DCU, Black-and-Red
Fundación1995
EstadioRFK Stadium,
Washington, D.C.
Estados Unidos
Inauguración1961
Capacidade45,596
PropietarioGareth Bale Levien
William H.C. Chang
PresidenteTom Hunt
AdestradorBen Olsen[1]
LigaMajor League Soccer
2014Este: 1º
Global: 3º
Playoffs: Semifinais de Conferencia
VestimentaAdidas
PatrocinadorLeidos
Na rede
http://www.dcunited.com/
Facebook: dcunited Twitter: dcunited Instagram: dcunited Editar o valor em Wikidata
Titular
Alternativo

O D.C. United é un club de fútbol que xoga na Major League Soccer. O equipo foi fundado en 1995 en Washington, D.C. polo que xoga na Conferencia Este da MLS. É o equipo máis laureado de todo Norteamérica, xa que conta nas súas vitrinas con máis de trinta títulos nacionais e internacionais. Foi o primeiro equipo en gañar a MSL Cup no ano 1996. O apelativo United foi elixido en honor aos clubs europeos que levan ese nome, como o Manchester United ou o Leeds United.

O seu máximo rival é o New York Red Bulls cos que disputan o derbi do Atlántico. Os xogadores máis importantes que militaron nas filas dos Black-and-Red son Jaime Moreno, Eddie Pope e Marco Etcheverry.

Historia[editar | editar a fonte]

O primeiro partido oficial do D.C. United disputouse un 6 de abril de 1996 contra o San Jose Clash. Os primeiros anos do DCU foron moi exitosos gañando a U.S. Open Cup no ano 1996, a MLS Cup nos anos 1996,1997 e 1999 e ademais conseguiu os seus primeiros títulos internacionais no ano 1998, a Liga de Campións da CONCACAF e a Copa Interamericana.

Tras varios anos de seca e coa incorporación do arxentino Christián Gómez conseguiron no ano 2004 a súa cuarta MLS Cup fronte o Kansas City Wizards. Nos anos 2006 e 2007 o D.C. United gañou a MLS Supporters' Shield, e foi o primeiro equipo en conseguir face-lo de maneira consecutiva. O equipo sufriu unha mala racha estando cinco anos sen clasificarse aos MLS Cup Playoff. No ano 2013 realizou a peor tempada da súa historia, onde só puideron lograr tres vitorias na fase regular, aínda que conseguiron gañar a U.S. Open Cup, título que non conseguían dende o 2008. O ano seguinte o equipo reaccionou quedando primeiros na Conferencia Leste, pero foron eliminados nas semifinais de Conferencia.[2]

Xogadores [3][editar | editar a fonte]

Posto País Xogador
2 DEF Taylor Kemp
4 MED Finlandia Markus Halsti
5 DEF Sean Franklin
6 DEF Kofi Opare
7 DEL Eddie Johnson
8 MED Davy Arnaud
9 DEL Álvaro Saborío
10 DEL Fabián Espíndola
12 MED Michael Farfan
13 MED Chris Pontius
14 MED Nick DeLeon
15 DEF Steven Birnbaum
17 MED Miguel Aguilar
18 DEL Chris Rolfe
Posto País Xogador
19 DEL Jairo Arrieta
20 DEF Jalen Robinson
21 MED Facundo Coria
22 DEF Chris Korb
23 MED Perry Kitchen
24 MED Jared Jeffrey
27 MED Collin Martin
28 POR Bill Hamid
30 DEL Conor Doyle
32 DEF Bobby Boswell
34 DEF Luke Mishu
36 DEF Oscar Sorto
48 POR Travis Worra
50 DEL Andrew Dykstra

MVP da tempada[editar | editar a fonte]

Datas Nome País
2004 Jaime Moreno Bolivia
2005 Christian Gómez Arxentina
2006 Christian Gómez Arxentina
2007 Luciano Emilio Brasil
2008 Jaime Moreno Bolivia
2009 Clyde Simms Estados Unidos de América Estados Unidos
2010 Andy Najar Honduras
2011 Dwayne De Rosario Canadá
2012 Chris Pontius Estados Unidos de América Estados Unidos
2013 Perry Kitchen Estados Unidos de América Estados Unidos
2014 Fabián Espíndola Arxentina

Títulos[editar | editar a fonte]

Nacionais[editar | editar a fonte]

Internacionais[editar | editar a fonte]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. http://www.dcunited.com/coaches
  2. "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 12 de outubro de 2015. Consultado o 07 de outubro de 2015. 
  3. http://www.dcunited.com/players