Coregoninos
| Coregoninos Corégonos Coregoninae Rango fósil: mioceno - actualidade [1] | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Coregonus clupeaformis | |||||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Xéneros | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
A dos coregoninos (Coregoninae) é unha subfamilia de peixes osteíctios da familia dos salmónidos.[2]
A subfamilia comprende 3 xéneros cunhas 30 especies, a maioría delas pertencentes ao xénero Coregonus, e que son coñecidas co nome de corégonos.
Características[editar | editar a fonte]
O corpo dos corégonos ten a forma típica dos salmónidos, co corpo alongado, forte, algo comprimido lateralmente, hidrodinámico, coa cabeza pequena, afiada no fociño.
Ao igual que todos os salmónidos teñen unha aleta adiposa no lombo.
A súa coloración é gris clara, branca ou parda.
Teñen sempre menos de 110 escamas ao longo da liña lateral, que é claramente visíbel.
A aleta dorsal está sustentada polo menos por 16 raios; as aletas pelvianas están en posición anterior, e a aleta caudal é gallada ou sensibelmente fendida.[3]
Distribución[editar | editar a fonte]
Unhas poucas son autóctonas dos Alpes europeos (Coregonus albula, C. laveratus, C. fera e C. palea) e unha que foi introducida (C. peled). Pero a maioría habitan nas rexións árticas de Asia e Norteamérica.[4]
A súa orixe remóntase ao mioceno, e a súa dispersión produciuse a comezos do cuaternario. A súa diversidade actual é consecuencia do illamento das poboacións durante a última gran glaciación.[1]
Os corégonos son moi sensíbeis á contaminación e sobre todo á eutrofización. Para que unha reintroducción de corégonos teña posibilidade de éxito e de sostibilidade, cómpre que os lagos nos que se introduzan teñan unha superficie maior de 10 km² e que estea libre de eutrofización.
Bioloxía[editar | editar a fonte]
Algunhas especies son propias de augas doces e outras son anádromas, que viven nas costas, en zonas de augas salobres, e remontan os ríos. Todas necesitan augas moi oxixenadas e prefiren as augas frías.
Aliméntanse de plancto e invertebrados, e Stenodus leucichthys de peixes máis pequenos.
Xeralmente desovan en outono ou inverno. O desenvolvemento dos ovos dura de tres a catro meses polo xeral.[3]
Xéneros[editar | editar a fonte]
A subfamilia inclúe os seguintes tres xéneros:[2]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Sepkoski, Jack (2002). "A compendium of fossil marine animal genera". Bulletins of American Paleontology 364: 560. Arquivado dende o orixinal o 23-07-2011. Consultado o 10-09-2014.
- ↑ 2,0 2,1 Coregoninae no WoRMS.
- ↑ 3,0 3,1 Nelson (2006).
- ↑ Behnke, Robert J. (2010): Trout and Salmon of North America. New York: The Free Press, a division of Simon & Schuster Inc. ISBN 978-1-4516-0355-2, pp. 335–340.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Coregoninos  |
 |
Wikispecies posúe unha páxina sobre: Coregoninos |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Eschmeyer, W. N. (ed.) (2014): Catalog of fishes: Genera, Species, References. California Academy of Sciences, department Ichtyology.
- Froese, Rainer & Daniel Pauly, eds. (2008): Salmoniformes en FishBase.
- Nelson, Joseph S. (2006): Fishes of the World. Nova York: John Wiley & Sons, Inc. ISBN 0-471-25031-7, pp. 69–82.
- van der Land, J.; Costello, M. J.; Zavodnik, D.; Santos, R. S.; Porteiro, F. M.; Bailly, N.; Eschmeyer, W. N. & Froese, R. (2001): "Pisces", en: Costello, M. J. et al. (Eds.) (2001): European register of marine species: a check-list of the marine species in Europe and a bibliography of guides to their identification. París: Muséum national d'Histoire naturelle. Collection Patrimoines Naturels, 50: 357-374. ISBN 2-85653-538-0.
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Coregoninae no SIIT.
- Coregoninae Arquivado 06 de xaneiro de 2014 en Wayback Machine. en Encyclopedia of Life.
