Condado de Reims
O condado de Reims foi unha xurisdición feudal do Reino de Francia, constatada baixo os carolinxios, centrada en Reims. Cara ao 816 era conde Eberardo, fillo de Begón de Tolosa e irmán de Leutgardo, conde de París. No século seguinte aparece como conde e arcebispo Hugo de Reims, fillo de Heriberto II de Vermandois, nomeado sobre o 925 con só cinco anos, pero cando tiña uns 11 anos, o rei Raúl de Francia depúxoo e substituíuno por Artaldo irmán de Dodón de Omont, emparentado cos condes de Rethel (Omont e Rethel) e de Porcien. En 940, o conde de Vermandois, aliado a Otón I do Sacro Imperio Romano e Hugo o Grande (robertiano), expulsou a Artaldo e restableceu a Hugo que tiña arredor de vinte anos. O 946 Hugo foi finalmente deposto por Lois IV de Francia (morreu en 962) e Artaldo foi restaurado. Foi este bispo quen confiou o poder do condado a Renaldo de Roucy. Á morte de Arnaldo, no 961, Hugo presentouse como candidato pero foi descartado a favor de Olderico e Renaldo conservou o condado que trapasou ao seu fillo Xisleberto de Roucy. Eudes I de Blois, Chartres e Châteaudun ocupou Provins e Reims e foi proclamado conde, pero Xisleberto conservou Reims co máis modesto título de vizconde. Eudes I morreu en 996 e o seu fillo Teobaldo II sucedeuno ata o 1004; sucedeuno Eudes II quen por matrimonio adquiriu o condado de Meaux; En 1033, o arcebispo de Reims, Ebles I de Roucy, da casa vizcondal, finalmente obtivo as funcións condais.