Compianto sul Cristo morto (Giotto)
Coordenadas: 45°24′42″N 11°52′46″L / 45.41167, -11.87944
| Compianto sul Cristo morto (en galego, Lamentación por Cristo morto) | |
|---|---|
 | |
| Artista | Giotto di Bondone |
| Data | 1303-1305 |
| Técnica | fresco |
| Movemento | Pintura gótica |
| Dimensións | 200 cm × 185 cm |
| Localización |  Cappella degli Scrovegni (Padua) |
Compianto sul Cristo morto (en galego, Lamentación por Cristo morto) é un fresco (200 x 185 cm) de Giotto, datado arredor de 1303-1305[1] e forma parte do conxunto de imaxes da Capella della Arena, coñecida como a Capela dos Scrovegni en Padua. Inclúese nas Historias da Paixón de Xesús no rexistro central inferior, na parede esquerda mirando cara ao altar.
Descrición[editar | editar a fonte]
A escena representa o momento en que, tras ser baixado da cruz, María dálle o derradeiro adeus ao seu fillo. Cristo aparece deitado cas no primeiro plano, circundado polas Tres Marías (María Salomé, María de Cleofás e María Magdalena) e por san Xoán (o evanxelista, un dos apóstolos preferidos de Cristo). Na esquerda, aparece un grupo de mulleres chorando e na parte superior un coro de anxos desesperados. Na dereita, tradicionalmente, se indica a presenza de Xosé de Arimatea e Nicodemo.
Xesús está deitado á esquerda, preto da súa nai que, con emoción, achega a súa cara á do fillo.
Á esquerda aparece un grupo doutras mulleres con bágoas, con posturas estudadas e dramáticas. Na parte superior, os anxos presentas posturas nas que se transmiten a desesperación, con gran variedade de poses, participando nunha especie de drama cósmico que tamén afecta á natureza: a árbore da parte superior dereita está seca, pero do mesmo xeito que a natureza parece morrer. o inverno e a primavera resucitarán, Cristo parece morto e despois de tres días resucitará.
Estilo[editar | editar a fonte]
A escena, a máis dramática de todo o ciclo pintado na capela e unha das máis famosas, presenta un marcado coñecemento das regras da pintura e da composición.
Predominan as cores pastel, extremadamente refinadas, que aparecen nas roupaxes con tons diferentes a partir da diferente incidencia luminosa que, mesmo, chega a mudar as súas cores.
As figuras de Giotto, amosan un intenso dramatismo e transmiten o sentimento e a dor conseguido mediante os xestos, como no caso de san Xoán que abre e estirando esaxeradamente os brazos pretendendo amosar dor pola morte de Cristo. A escena, quizais deriva da presente no Sarcófago di Meleagro que se atopaba en Padua. Outras figuras presentan unha expresión máis contida como María Magdalena collendo os pés de Cristo, ou a Virxe María, que achega a cara á do seu fillo. Dúas figuras descoñecidas, de costas ao espectador, sosteñen a cabeza e a man de Cristo.[2]
A paisaxe árida representada, semella participar da tristura dos personaxes, cunha montaña rochosa pelada, cunha composición en diagonal, e que ten unha única árbore seca no alto.
Libre da rixidez bizantina, a escena foi tomada como modelo por xeracións enteiras de artistas posteriores. Anteriormente, xa Giotto, de mozo, pintara unha Deposición na Basílica Superior de Asís.
Valoración[editar | editar a fonte]
A obra é unha das incluídas por Michel Butor no seu museo imaxinario.[3]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Erlande-Brandenburg, Alain (1992). El arte gótico (en castelán). Madrid: Akal. p. 470. ISBN 84-460-0044-X.
- ↑ Hartt, Frederick (1989). Arte. Historia de la pintura-escultura y de la arquitectura. Colección Arte y Estética (en castelán). Madrid: Akal. p. 548. ISBN 84-7600-411-7.
- ↑ Butor (2019), pp. 18-21
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Compianto sul Cristo morto  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Butor, Michel (2019). Le Musée imaginaire de Michel Butor : 105 œuvres décisives de la peinture occidentale (en francés). París: Flammarion. ISBN 9782081450752.
- Olivar, M. (1971). Cien obras maestras de la pintura. Colección Biblioteca Básica Salvat. Barcelona: Salvat. ISBN 84-345-7215-X.