Charles Stark Draper
| Charles Stark Draper | |
|---|---|
| Nacemento | 2 de outubro de 1901 |
| Lugar de nacemento | Windsor |
| Falecemento | 25 de xullo de 1987 |
| Lugar de falecemento | Cambridge |
| Nacionalidade | Estados Unidos de América |
| Alma máter | Universidade Stanford, Universidade do Missouri e Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts |
| Ocupación | enxeñeira aeroespacial, enxeñeiro, inventor, profesor universitario, informático teórico e físico |
| Premios | Medalla Nacional de Ciencia, Medalha Daniel Guggenheim, William Procter Prize for Scientific Achievement, Medalha Howard N. Potts, Nacional Aviación Hall of Fame, Salón da Fama dos Inventores Nacionais, Medalha Holley, Medalha de Ouro Langley, Prêmio Richard E. Bellman, Fellow of the American Physical Society, Prêmio Magalhães, Prêmio Charles Stark Draper, Medalha Lamme IEEE, Prêmio Japão, IEEE Fellow, Fellow of the American Society of Mechanical Engineers, Fellow of the American Academy of Arts and Sciences, Theodore von Kármán Award e Medalha Rufus Oldenburger |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Charles Stark Draper, nado o 2 de outubro de 1901 en Windsor, Missouri, e finado o 1 de xullo de 1987, foi un enxeñeiro estadounidense que destacou no desenvolvemento de sistemas de navegación inerciais.[1][2]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Draper naceu o 2 de outubro de 1901 en Windsor, Missouri. Estudou ciencias e psicoloxía nas universidades de Missouri e Stanford, rematando cun doutoramento en física polo Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts (MIT) en 1938. Deu clases durante un ano para a continuación fundar o Laboratorio de Instrumentación do MIT en 1940, chegando a ser xefe do departamento de aeronáutica do MIT.[1][2]
O primeiro éxito do Laboratorio de Instrumentación foi o xiroscopio Mark 14 para os canóns antiaéreos da Armada. Durante os anos 1950 desenvolveu un péndulo de Foucault para corrixir automaticamente os erros dos xirocompases navais e aeronáuticos da época debido á rotación da Terra. Tamén desenvolveron pilotos automáticos en base ao péndulo e xirocompás, demostrándose a súa utilidade co primeiro voo automático transcontinental dun bombardeiro B-29 en 1953.[1][2]
Durante o programa Apollo o laboratorio de Draper gañou o contracto para desenvolver o sistema de control e navegación estelar e inercial que levarían a bordo as naves Apollo. Draper seguiría investigando no MIT ata xaneiro de 1970.[1][2]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Mark Wade (2022). "Draper, Charles Stark" (en inglés). Consultado o 24 de xaneiro de 2023.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Robert A. Duffy (1994). National Academy of Sciences, ed. "Charles Stark Draper" (PDF) (en inglés). Consultado o 24 de xaneiro de 2023.
