Charles Stark Draper

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaCharles Stark Draper
Biografía
Nacemento2 de outubro de 1901 Editar o valor em Wikidata
Windsor, Estados Unidos de América (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Morte25 de xullo de 1987 Editar o valor em Wikidata (85 anos)
Cambridge, Estados Unidos de América Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeEstados Unidos de América Editar o valor em Wikidata
EducaciónUniversidade Stanford
Universidade de Misuri
Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts Editar o valor em Wikidata
Director de tesePhilip McCord Morse (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Actividade
OcupaciónQ10497074 Traducir , informático teórico , profesor universitario , inventor , físico Editar o valor em Wikidata
EmpregadorInstituto de Tecnoloxía de Massachusetts Editar o valor em Wikidata
Membro de
AlumnosWalter McKay (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua inglesa Editar o valor em Wikidata
Obra
DoutorandoWalter Wrigley (en) Traducir e Yao-Tzu Li (en) Traducir Editar o valor em Wikidata

Charles Stark Draper, nado o 2 de outubro de 1901 en Windsor, Missouri, e finado o 1 de xullo de 1987, foi un enxeñeiro estadounidense que destacou no desenvolvemento de sistemas de navegación inerciais.[1][2]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Draper naceu o 2 de outubro de 1901 en Windsor, Missouri. Estudou ciencias e psicoloxía nas universidades de Missouri e Stanford, rematando cun doutoramento en física polo Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts (MIT) en 1938. Deu clases durante un ano para a continuación fundar o Laboratorio de Instrumentación do MIT en 1940, chegando a ser xefe do departamento de aeronáutica do MIT.[1][2]

O primeiro éxito do Laboratorio de Instrumentación foi o xiroscopio Mark 14 para os canóns antiaéreos da Armada. Durante os anos 1950 desenvolveu un péndulo de Foucault para corrixir automaticamente os erros dos xirocompases navais e aeronáuticos da época debido á rotación da Terra. Tamén desenvolveron pilotos automáticos en base ao péndulo e xirocompás, demostrándose a súa utilidade co primeiro voo automático transcontinental dun bombardeiro B-29 en 1953.[1][2]

Durante o programa Apollo o laboratorio de Draper gañou o contracto para desenvolver o sistema de control e navegación estelar e inercial que levarían a bordo as naves Apollo. Draper seguiría investigando no MIT ata xaneiro de 1970.[1][2]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 Mark Wade (2022). "Draper, Charles Stark" (en inglés). Consultado o 24 de xaneiro de 2023. 
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 Robert A. Duffy (1994). National Academy of Sciences, ed. "Charles Stark Draper" (PDF) (en inglés). Consultado o 24 de xaneiro de 2023. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]