Chantal Akerman

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Chantal Akerman
Chantal Akerman - video still (cropped).jpg
Nacemento6 de xuño de 1950
Lugar de nacementoEtterbeek
Falecemento5 de outubro de 2015
Lugar de falecemento20.º arrondissement de Paris
SoterradaCemiterio do Père-Lachaise
NacionalidadeBélxica
EtniaBelgian Jews
Alma máterINSAS
Ocupacióndirectora de cine, actriz, guionista, produtora, profesora universitaria, artista visual, fotógrafa, autora, intérprete, director de fotografía, video installation artist e artista
CónxuxeSonia Wieder-Atherton
Coñecida porJeanne Dielman
PremiosCommander of the Order of Leopold
Na rede
IMDB: nm0001901 Allocine: 3826 Allmovie: p79189 TCM: 662957
Musicbrainz: a765fb94-353c-4417-ad6a-059bf0280d86 Discogs: 3077585 Find a Grave: 153347440 Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]

Chantal Akerman, nada en Bruxelas o 6 de xuño de 1950 e finada en París o 5 de outubro de 2015,[1] foi unha directora de cinema e artista belga, profesora de cinema na European Graduate School.[2] Os seus filmes están baseados en observacións sobre a vida cotiá, a necesidade de comer, a sexualidade, o illamento e a política de exclusión no século XX. Deuse a coñecer ao gran público co filme Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles (1975), onde exemplifica o seu modo de evadir a narrativa convencional mediante a elipse. Nos últimos anos destacou así mesmo na literatura.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Akerman naceu no seo dunha familia xudía practicante en Bruxelas. Os seus avós e a súa nai foron enviados a Auschwitz e só se salvou a súa nai. A ansiedade materna e o exilio foron temas recorrentes na súa filmografía.

Akerman sinalou que tras ver aos quince anos Pierrot le Fou (1965) de Jean-Luc Godard, decidiu rodar ela mesma. Aos dezaoito entrou no Institut National Supérieur des Arts du Spectacle et des Techniques de Diffusion, centro de ensino de cinematografía belga. Axiña o abandonou e realizou unha curtametraxe en 35 mm en branco e negro cos seus aforros, Saute ma ville (1968), que dura trece minutos e ten como protagonista unha moza (ela mesma como actriz) e a súa relación conflitiva coas cousas cotiás. En 1971, foi premiada no festival de Oberhausen.[3] Ese mesmo ano trasladouse a Nova York, onde estivo ata 1972. Alí viu cinema independente, especialmente de Stan Brakhage, Jonas Mekas, Andy Warhol e Michael Snow. Obras de 1972, como Hotel Monterey e curtametraxes como La Chambre 1 e La Chambre 2, revelan a súa nova aprendizaxe. Iniciou entón unha colaboración coa cineasta Babette Mangolte.

En 1973, Akerman regresou a Bélxica. En 1974, foi recoñecida pola crítica con Je tu il elle, filme experimental sobre a agresión. O seu manifesto é un clásico moderno. Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles (1975), eloxiado por The New York Times como "a primeira obra mestra do feminino na historia do cinema", trata dunha eficiente ama de casa que se ve obrigada a prostituírse para poder vivir co seu fillo. Axiña, en 1978, concluíu Les Rendez-vous d'Anna, un filme que destacou pola súa beleza e precisión.

En 1991, presentou a súa longametraxe Nuit et jour, onde inverte o dúo día e noite, é a historia dun trío amoroso, con dous mozos e unha moza, que viven nas súas relacións de paixón separadas en dúas metades do día, case sen durmir. O filme, como dixo Akerman, non ten nada que ver co modo de facer de Truffaut, mais hai unha homenaxe indirecta á materia de Jules et Jim e outro expreso cun libro que leva un protagonista cun relato de Truffaut. Ese mesmo ano foi membro do xurado do 41.º Festival de Cinema de Berlín.[4]

Akerman sempre rexeitou, a pesar do carácter escollido da súa obra, que o seu cinema se agoche en guetos. En 2011 presentou a súa versión da novela de Joseph Conrad, Almayer's Folly.

Akerman faleceu o 5 de outubro de 2015 en París; Le Monde informou de que se suicidou.[5] Tiña 65 anos.[6][7][8] O seu último filme foi o documental No Home Movie, unha serie de conversas coa súa nai pouco antes da morte desta. Do filme, Akerman dixo: "penso que se eu soubese que ía facer con isto, non me atrevería a facelo".[9] Segundo a irmá de Akerman, fora hospitalizada pouco antes por depresión e volvera a París dez días antes da súa morte.[6]

Filmografía[editar | editar a fonte]

Ano Título Lonxitude Notas
1968 Saute ma Ville 13 minutos
1971 L'enfant aimé ou Je joue à être une femme mariée 35 minutos
1972 La Chambre 1 11 minutos Akerman foi tamén montadora
1972 La Chambre 2 11 minutos Akerman foi tamén montadora
1972 Hotel Monterey 62 minutos
1973 Le 15/8 42 minutos codirixido con Samy Szlingerbaum
Akerman tamén foi directora de fotografía e montadora
1973 Hanging Out Yonkers 90 minutos incompleto
1974 Je Tu Il Elle 90 minutes
1975 Jeanne Dielman, 23 Quai du Commerce, 1080 Bruxelles 201 minutos
1976 News from Home 85 minutos
1978 Les Rendez-vous d'Anna 127 minutos
1980 Dis-moi 127 minutos
1982 Toute une nuit 89 minutos
1983 Les Années 80 82 minutos
1983 Un jour Pina à demandé 57 minutos
1983 L'homme à la valise 60 minutos
1984 J'ai faim, j'ai froid 12 minutos segmento de Paris vu par, 20 ans après
1984 New York, New York bis 8 minutos perdido
1984 Lettre d'un cinéaste 8 minutos
1986 Golden Eighties 96 minutos
1986 La paresse 14 minutos segmento de Seven Women, Seven Sins
1986 Le marteau 4 minutos
1986 Letters Home 104 minutos
1986 Mallet-Stevens 7 minutos
1989 Histoires d'Amérique 92 minutos Participou no 39.º Festival de Cinema de Berlín[10]
1989 Les trois dernières sonates de Franz Schubert 49 minutos
1989 Trois strophes sur le nom de Sacher 12 minutos
1991 Nuit et jour 90 minutos Participou no 48.º Festival de Cinema de Venecia
1992 Le déménagement 42 minutos
1992 Contre l'oubli 110 minutos Akerman dirixiu un segmento curto
1993 D'Est 107 minutos
1993 Portrait d'une jeune fille de la fin des années 60 à Bruxelles 60 minutos
1996 Un divan à New York 108 minutos
1997 Chantal Akerman par Chantal Akerman 64 minutos
1999 Sud 71 minutos
2000 La Captive 118 minutos Colaboración con Eric de Kuyper
2002 De l'autre côté 103 minutos Akerman foi tamén unha dos tres directores de fotografía
2004 Demain on déménage 110 minutos Colaboración con Eric de Kuyper
2006 Là-bas 78 minutos Akerman foi tamén directora de fotografía con Robert Fenz
2007 Tombée de nuit sur Shanghaï 60 minutos segmento de O Estado do Mundo
2011 La Folie Almayer 127 minutos
2015 No Home Movie 115 minutos Akerman foi tamén directora de fotografía

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "Muere la cineasta belga Chantal Akerman a los 65 años". El País (en castelán). 6 de outubro de 2015. Consultado o 6 de outubro de 2015. 
  2. Chantal Akerman Faculty Page Arquivado 23 de outubro de 2015 en Wayback Machine. at European Graduate School
  3. Margulies, Ivone (1996). Nothing happens : Chantal Akerman's hyperrealist everyday. Durham: Duke University Press. p. 2. ISBN 978-0-8223-1723-4. OCLC 32699931. 
  4. "Berlinale: 1991 Juries". berlinale.de. Arquivado dende o orixinal o 08 de maio de 2005. Consultado o 21 de marzo de 2011. 
  5. Isabelle Regnier (6 de outubro de 2015). "La cinéaste Chantal Akerman est morte". Le Monde. Consultado o 6 de outubro de 2015. 
  6. 6,0 6,1 Donadio, Rachel; Buckley, Clara (6 de outubro de 2015). "Chantal Akerman, Pioneering Belgian Filmmaker, Dies at 65". The New York Times. Consultado o 6 de outubro de 2015. 
  7. Gester, Julien (6 de outubro de 2015). "Mort de la cinéaste Chantal Akerman". Libération. Arquivado dende o orixinal o 06 de outubro de 2015. Consultado o 6 de outubro de 2015. 
  8. Catherine Shoard (6 de outubro de 2015). "Chantal Akerman, pioneering Belgian film director and theorist, dies aged 65". The Guardian. Consultado o 6 de outubro de 2015. 
  9. Rapold, Nicolas (5 de agosto de 2015). "Chantal Akerman Takes Emotional Path in Film About 'Maman'". The New York Times. Consultado o 24 de novembro de 2015. 
  10. "Berlinale: 1989 Programme". berlinale.de. Arquivado dende o orixinal o 18 de agosto de 2012. Consultado o 11 de marzo de 2011. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]