Catedral de Barcelona

A catedral

A Catedral da Santa Cruz e Santa Eulalia (en catalán: Catedral de la Santa Creu i Santa Eulàlia) é a catedral gótica de Barcelona, sede do Arcebispado de Barcelona, en Cataluña, España.

A catedral actual construíuse durante os séculos XIII a XV sobre a antiga catedral románica, edificada á súa vez sobre unha igrexa da época visigoda á que precedeu unha basílica paleocristiana, cuxos restos poden verse no subsolo, no Museo de Historia da Cidade. A finalización da impoñente fachada no mesmo estilo, con todo, é moito máis moderna (século XIX). O edificio é Ben de Interese Cultural e, desde o 2 de novembro de 1929, Monumento Histórico-Artístico Nacional.

Está dedicada á Santa Cruz e a Santa Eulalia, patroa da cidade de Barcelona (actualmente é máis celebrada como tal a Virxe da Mercé que, estritamente, é patroa da diocese de Barcelona, pero non da cidade), unha nova doncela que, de acordo coa tradición católica, sufriu o martirio durante a época romana. Unha de tales historias conta que foi exposta espida no foro da cidade e que milagrosamente, a metade de primavera, caeu unha nevada que cubriu a súa *desnudez. As autoridades romanas metérona nun barril con vidros rotos, cravos e coitelos cravados nel e lanzaron costa abaixo o barril (de acordo coa tradición, trataríase da rúa Baixada de Santa Eulàlia). E así, ata trece martirios diferentes, un por cada ano de idade da santa. Finalmente, foi crucificada nunha cruz en forma de aspa, que é o emblema da catedral e a diocese, así como o atributo iconográfico da santa.

A catedral conta cun claustro gótico no que viven trece ocas brancas (cóntase que Eulalia tiña trece anos cando foi executada e que pastoreaba ocas no seu predio de Sarrià, preto da cidade).