Castelo de Doiras

Castelo de Doiras
Concello	Cervantes
Provincia	Lugo
Comunidade; autónoma	Galicia
Coordenadas	42°46′58″N 6°59′06″O / 42.78277778, -6.985Coordenadas: 42°46′58″N 6°59′06″O / 42.78277778, -6.985
Estilo arquitectónico
Estilo orixinal	? (s. XV)
Estilo actual	? (s.XV)
Estado actual	Bo estado de conservación das estruturas visibles, pero moi mal restauradas e en estado de lamentable abandono
Véxase tamén
	Castelos de Galicia
	[ editar datos en Wikidata ]

O castelo de Doiras, tamén coñecido como Castelo da Ferrería, é unha fortificación medieval. Sitúase no alto dun risco á beira do río Cancelada, no lugar de Doiras, na parroquia de Vilarello, do concello lugués de Cervantes, preto da Ferrería de Fonquente.

Historia[editar | editar a fonte]

O castelo construíuse no século XV co obxectivo de defender a entrada en Galiza do Camiño de Santiago e foi fundado por Paio Guindós. Foi propiedade do conde Grajal de Campos, señor de Cervantes, título que posuíu até 1909 o Duque de Sexto.

Descrición[editar | editar a fonte]

Está situado a 700 metros de altitude dominando o río Cervantes, na desembocadura do Doiras, e é posiblemente o monumento máis coñecido e característico da serra dos Ancares. Estrutúrase nun polígono rectangular de 25 por 21 metros de ancho elaborado con muros de metro e medio de espesor e oito metros de altura. O altor é desigual, debido ós desniveis do terreo. A torre da homenaxe acada os 14 metros de altura, e ten planta rectangular (10 metros por 8) con muros de 2 metros de espesor. Segundo Ángel del Castillo semella obra da segunda metade do século XV. Está construído en cachotaría de lousa. Buracos e xanelas distribuídas polas paredes. Interior con salóns e apousentos con pinturas ao fresco moi deterioradas. Todo forma conxunto coa igrexa, denantes capela familiar, e o grupo de casas do núcleo urbano.

A porta da entrada é de madeira e ten uns catro metros de altura, dende a cal se accede ao patio de armas. Unha porta cun arco de medio punto permite o acceso ao patio de honra. A torre da homenaxe levántase cunha altura de 16 metros.

Estado de conservación[editar | editar a fonte]

A pesar de que a primeira vista poida parecer nun óptimo estado de conservación, polo impresionante das estruturas visibles, foi sometido en tempos recentes a diversas restauracións de dubidoso criterio científico e o seu interior atópase nun estado lamentable, ata o punto de que aparece lixo acumulado nalgunhas zonas.

Lendas[editar | editar a fonte]

Hai moito tempo, no castelo de Doiras, habitaba un cabaleiro de nome Froiaz, con dous fillos: Egas e Aldara. Conta a lenda que deste castelo desapareceu a princesa máis nova, a fermosa Aldara. Os seus familiares buscárona, mais non a atoparon, ao final un besteiro trouxo novas dicindo que a tiña visto dirixirse a media mañá cara o regato próximo. Temendo unha desgraza, pai, irmán, criados e escudeiros, percorreron as beiras do río sen a atopar. Entón mandaron un mensaxeiro ao prometido de Aldara que se presentou desconsolado, acompañado das súas xentes e, así todos, emprenderon a busca por montes e bosques, chozas e casarías... despois dalgúns días de procuras infrutuosas, consideraron definitiva a perda de Aldara, imaxinándoa malferida por algún xabaril, algún oso ou devorada polos lobos... Co paso do tempo, o irmán da princesa, Egas, tentando cazar unha pita no monte do Galo Monteiro, viu pasar diante del unha cerva branca á que deu morte dun frechazo. Como non podía coa peza, cortoulle unha das patas e levouna consigo. Cando chegou e descubriu o que levaba, apareceu unha man fina, branca, suave; unha man de doncela, e nun dous seus dedos o anel de Aldara. No lugar onde deixara a peza atoparon o corpo da princesa desaparecida que estaba tendida no chan, cun vestido branco e unha mancha vermella xusto sobre o corazón onde saía unha frecha, e tamén lle faltaba unha man.

Por moito que pescudaron pai e irmán, xamais se soubo nin quen, nin a razón pola que Aldara fora convertida cerva.