Castelo Aragonés

Castello aragonés de Ischia
	Ben cultural de Italia
Concello	Ischia
Coordenadas	40°43′54″N 13°57′54″L / 40.73162, 13.96493Coordenadas: 40°43′54″N 13°57′54″L / 40.73162, 13.96493
Estilo arquitectónico
Estado actual	Visitable
	[ editar datos en Wikidata ]

O Castelo aragonés é unha fortificación que se atopa nunha illa de marea de rocha traquítica situada no lado de Oriental de Ischia, que está conectado por medio dunha ponte de cachotaría ao longo de 220 m ao antigo Borgo di Celsa, agora coñécida como Ischia Ponte. O illote sobre o que se construíu o castelo provén dunha erupción producida hai máis de 300.000 anos. Alcanza unha altura de 113 m sobre o nivel do mar e ten unha superficie de aproximadamente 56.000 m². Xeoloxicamente é unha burbulla de magma que se consolidou durante as erupcións, e chámase "cúpula de estancamento."

Ao castelo accédese a través dun túnel escavado na rocha na metade do século XV por Afonso V de Aragón. Antes o acceso só era posible por mar a través dunha escaleira situada no lado norte do illote. O túnel ten 400 metros de longo e o camiño está iluminado por altos biolos que ao tempo tamén actuaban como "misiles plomo" a través dos cales botábase aceite quente, pedras e outros materiais sobre os inimigos. A seguinte sección é unha pista que corre costa arriba ao aire libre e conduce ata a cima da illa. A partir deste camiño que se desvía existen carreiros máis pequenos que conducen a varios edificios e xardíns. Desde os anos setenta do século XX tamén funciona un ascensor, cuxo camiño está tallado na rocha e alcanza os 60 metros sobre o nivel do mar.

Historia[editar | editar a fonte]

Orixes[editar | editar a fonte]

A construción do primeiro castelo remóntase á 474 aC baixo o nome de Castrum Gironis, ou "Castelo de Girone" en honor ao seu fundador. Nese ano, o grego Gerone I o tirano de Siracusa prestou axuda coa súa frota a Cumas na guerra contra os Etruscos, contribuíndo á súa derrota nas augas de Lacco Ameno. Os deudores de devandita intervención, os Cumanis entón decidiron premiar ao aliado cedendolle toda a illa.

A fortaleza foi ocupada posteriormente por Nápoles, pero no 315 aC os romanos lograron sacarlle o control da illa e alí fundaron a colonia de Aenaria. O castelo utilizouse como fortaleza defensiva, e tamén se construíron algunhas casas e torres para vixiar o movemento de naves inimigas.

Nos séculos seguintes a fortaleza de Gerone transformouse radicalmente, co fin de servir como un refuxio seguro para a poboación contra os saqueos de visigodos, vándalos, godos, árabes, normandos (1134 - 1194), Hohenstaufen (1194 - 1265) e Anjou (1265 - 1282). A erupción do Arso de 1301 proporcionou un poderoso incentivo para o desenvolvemento dos asentamentos urbanos. A destruída cidade de Geronda, que unha vez estivo na zona onde actualmente crecen piñeiros, os ischitanos refuxiáronse no castelo que garantía tranquilidade e seguridade, creando un refuxio no que vivir.