Camilo de Lelis
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 25 de maio de 1550 Bucchianico (Reino de Nápoles) |
| Morte | 14 de xullo de 1614 (64 anos) Roma |
| Datos persoais | |
| Relixión | Igrexa católica |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Pastoral |
| Ocupación | enfermeiro , sacerdote católico , sacerdote |
| Orde relixiosa | Camilianos (pt)  |
| Enaltecemento | |
| Día de festividade relixiosa | 14 de xullo |
 | |
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde setembro de 2015.) |
Camilo de Lelis, nado en Bucchianico di Chieti o 25 de maio de 1550 e morto en Roma o 14 de xullo de 1614, foi o fundador da chamada Orde dos Camilianos adicada ao coidado dos enfermos. Patrón dos doentes, dos hospitais e do persoal hospitalario.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
De carácter pendencieiro, enrolouse como soldado no exército de Venecia e enfermou dunha perna. Afección que lle duraría toda a vida. Ingresou no hospital de Santiago en Roma, pero foi expulsado por rebuldeiro. Volveu á milicia e levou unha vida disipada, escravo, segundo el xulgaba de si mesmo, da avaricia e outros pecados capitais. Perdeu todo nos xogos de azar, polo que, para subsistir, decidiu traballar na construción dun convento de franciscanos capuchinos en Manfredonia. O exemplo e as prédicas destes, movérono á conversión. Quixo ingresar na orde capuchina, pero a enfermidade na perna impediullo.
Volveu entón ao hospital de Santiago onde se consagrou ao coidado dos enfermos máis graves, repulsivos e abandonados, chegando a ser superintendente do centro sanitario. Vítima de acusacións e diversas calumnias, púxose baixo a dirección espiritual de Filipe Neri, dinamizador do hospital, quen o animou a ordenarse sacerdote.
Posteriormente, contra o criterio daquel, decidiu independizarse do hospital e asociarse a outros que quixeran compartir a tarefa de atender aos doentes máis graves e marxinais. Foise creando, deste xeito, a orde dos Servos dos Enfermeiros. Mediante a observación e a atención aprenderon como previr, aliviar e curar enfermidades, os efectos da dieta na saúde e idearon un sistema de organización eficaz de coidado de enfermos en pavillóns. Insistiron teimosamente na necesidade de asegurarse completamente da morte antes do enterramento.
En 1585, prescribiu á súa xa numerosa congregación o voto de atender aos enfermos infecciosos e os enfermos graves en casas particulares, así como aos prisioneiros que malvivían en condicións infrahumanas na cadea. En 1588, iniciaron a práctica de acudir aos barcos con infecciosos que, por esa razón, tiñan prohibido achegarse a porto. Ese mesmo ano morreron infectados na costa de Nápoles varios membros da congregación. En 1591, Gregorio XIV elevou a congregación á categoría de orde (Ordo Clericorum Regularum Ministrantium Infirmis). O 8 de decembro de 1591, fixeron profesión de fe engadindo un cuarto voto no que se comprometían á atención dos enfermos incluso poñendo en risco a propia vida. En 1595, enviou aos seus irmáns a atender aos feridos nas frontes de guerra. Coincidiu con Xosé de Calasanz no seu labor de coidado de doentes nos suburbios de Roma. En 1607, renunciou á dirección da súa orde. Moi debilitado, sen apenas poder comer e con fortes dores, impedía enerxicamente ser atendido e mandaba aos seus irmáns a que coidaran outros enfermos.
Foi canonizado en 1746 por Bieito XIV. A súa festividade é o 14 de xullo. Os camilianos están presentes en 28 países do mundo.
| Control de autoridades |
|
|---|
