Calidris pygmaea
| Calidris pygmaea | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 En época non reprodutiva
| |||||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||||
 Crítico[1] | |||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||
| Calidris pygmaea (Linnaeus, 1758) | |||||||||||||||||
 Área de distribución de Calidris pygmaea
| |||||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Calidris pygmaea é unha especie de ave da orde das caradriformes e familia dos escolopácidos, unha das 24 integradas no xénero Calidris.
É unha pequena limícola que cría nas costas do mar de Bering e inverna no Sueste asiático. Esta especie está moi ameazada, e dise que dende os anos 1970 a poboación reprodutora diminuíu significativamente. En 2000, a poboación reprodutora estimada da especie era de 350 a 500 individuos.
Taxonomía[editar | editar a fonte]
Descrición[editar | editar a fonte]
A especie foi descrita en 1758 por Linneo na 10ª edición do seu Systema Naturae, baixo o nome de Platalea pygmea.[2]
Sinónimos[editar | editar a fonte]
Ademais de polo seu nome actualmente válido, a especie coñeceuse tamén polos sinónimos:[2]
- Eurynorhynchus pygmaeus (Linnaeus, 1758)
- Eurynorhynchus pygmeus (Linnaeus, 1758)
- Platalea pygmea Linnaeus, 1758 (protónimo)
Nota taxonómica[editar | editar a fonte]
A especie foi transferida desde o Platalea ao xénero Eurynorhynchus por Sven Nilsson en 1821. Hoxe clasifícase no xénero Calidris.[1][3]
Hábitat e distribución[editar | editar a fonte]
O hábitat onde se reproduce Calidris pygmaea son as costas e o interior adxacente da península de Chukchi e, cara ao sur, ao longo do istmo da península de Kamchatka.[1] Aniña entre xuño e xullo en zonas costeiras na tundra, en lugares con herba cerca de charcos de auga doce.[4]
migra pola costa do océano Pacífico atravesando o Xapón, Corea e a China, até os seus principais lugares de invernada no sur e o sueste asiático, onde se rexistrou desde a India, Bangladesh, Sri Lanka, Birmania, Tailandia, Vietnam, Filipinas, Malaisia e Singapur.[1]
Características[editar | editar a fonte]
A característica máis distintiva desta especie é o seu pico espatulado. Os adultos reprodutores miden entre 14 e 16 cm de lonxitude e teñen a cabeza, o pescozo e o peito de cor parda avermellada con estrías pardas escuras. As partes superiores son amouradas con franxas avermelladas pálidas. Os adultos non reprodutores carecen da cor avermellada, pero teñen as partes superiores de cor gris apardazada pálida con franxas abrancazadas nas ás. As partes inferiores son brancas, e as patas, negras.[4]
As medidas son: ás 98–106 mm, pico 19–24 mm, ancho da punta do pico 10–12 mm, tarso 19–22 mm e cola 37–39 mm.[4]
Comportamento e ecoloxía[editar | editar a fonte]
O seu estilo para alimentarse consiste nun movemento de lado a lado do pico mentres a ave avanza coa cabeza baixa. Nas zonas costeiras da tundra, escolle lugares con herba preto das charcas de auga doce, onde come especies como mosquitos, moscas, escaravellos e arañas. En certos momentos, tamén se alimenta de invertebrados mariños pequenos como camaróns e vermes.[5]
Filoxenia[editar | editar a fonte]
As análises filoxenéticas das secuencias completas do ADN mitocondrial dos grupos surcoreanoe e chineses de C. pygmaea indican que están moi relaconados con Arenaria interpres, debido á semellanza na serie de xenes que codifican as proteínas.[6]
Ameazas[editar | editar a fonte]
Ao longo das súas zonas migratorias e invernantes, as costas están a ser recuperadas para o desenvolvemento do litoral (industria, lecer, infraestruturas, acuicultura e agricultura) e están cada vez máis contaminadas. A importante zona de descanso no estuario de Saemangeum e Geum, Corea do Sur, incluíndo os estuarios de Mangyeung e Tongjin, xa foi recuperada, e as zonas húmidas restantes están baixo unha seria ameaza de recuperación nun futuro próximo.[7]
Desde a recuperación en Saemangeum en 2007, só se rexistrou unha media dun só individuo, en contraste con "centos" antes do desenvolvemento.[8] Os plans para un proxecto de recuperación a grande escala dos bancos de area de Tiaozini (parte das lamas de Rudong) poderían levar á perda de 26 680 ha de planicie de marea, mentres que dous proxectos conectados poderían provocar perdas adicionais de 40 000 ha para 2020,[9] aínda que o proxecto está actualmente en suspenso.
A herba Spartina alterniflora é unha planta invasora que se usa para estabilizar as lamas para axudar na recuperación ao longo da costa chinesa e deixa rapidamente áreas intermareais inadecuadas para esta ave, reducindo drasticamente a dispoñibilidade do hábitat.[10] Tanto en Rudong como en Dongling, Spartina alterniflora formou masas densas de considerábel extensión observada entre a primavera de 2014 e o outono de 2015,[9] e tamén se atopou na lama de Leizhou. As lamas de Rudong tamén son o lugar de desenvolvemento do parque eólico máis grande de Asia, o que podería ser outra ameaza para esta especie. Os plans para un porto de augas profundas en Sonadia e as presas ao longo da costa de Bangladesh seguen representando ameazas;[11][12][13] porén, este plan está actualmente en suspenso e desenvolvéronse plans para protexer a zona.[13]
Aínda que non está especificamente dirixida, a especie é capturada regularmente en redes destinadas a capturar grandes limícolas para alimentarse nas principais áreas de invernada de Bangladesh e Myanmar, e isto pode ser unha ameaza particularmente grave para as aves que invernan na illa de Nan Thar e no golfo de Martaban, Myanmar.[11]
Entre agosto e outubro de 2014 atopáronse máis de mil aves zancudas mortas, entre elas dúas de Calidris pygmaea, nos bancos de area de Tiaozini.[13][9] As probas están en curso para comprender a causa da mortandade; con todo, na zona descubriuse carnada envelenada.
Estado de conservación[editar | editar a fonte]
A Unión Internacional para a Conservación da Natureza e dos Recursos Naturais cualifica o status desta especie como CR (en perigo crítico) porque ten unha poboación extremadamente pequena que está a sufrir un declive extremadamente rápido. Isto débese a unha serie de factores, incluíndo a perda de hábitat nos seus lugares de reprodución, paso e invernada, que se ven agravados pola contaminación, a caza e os efectos do cambio climático, polo que é preciso actuar con urxencia para evitar a extinción da especie.[1]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 BirdLife International (2018): Calidris pygmaea na Lista vermella da UICN. Versión 2022-1. Consultada o 5 de setembro de 2022.
- ↑ 2,0 2,1 Calidris pygmaea (Linnaeus, 1758) na BioLib. Consultada o 5 de setembro de 2022.
- ↑ Thomas, G. H.; Wills, M. A.; Székely, T. (2004): "A supertree approach to shorebird phylogeny". BMC Evolutionary Biology 4: 28.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Hayman, Peter; Marchant, John & Prater, Tony (1986): Shorebirds: an identification guide to the waders of the world. Boston: Houghton Mifflin. ISBN 0-3956-0237-8.
- ↑ "THE NESTING GROUNDS AND NESTING HABITS OF THE SPOON-BILLED SANDPIPER." (PDF). Oxford University Press. Consultado o 5 de setembro de 2022.
- ↑ Joen, H.-S.; Lee, M.-Y.; Choi, Y.-S.; et al. (2017): "Mitochondrial genome analysis of the spoon-billed sandpiper (Eurynorhynchus pygmeus)". Mitochondrial DNA Part B. 2 (1): 150–151.
- ↑ Zöckler, C. & Lappo, E. G. (2008): "Calidris pygmeus (Linnaeus, 1758)". Löffelstrandläufer. Atlas der Verbreitung palaearktischer Vöge?. Lieferung 21: 1-8.
- ↑ Lee, J., Chung, O., Park, J., Kim, H., Hur, W., Kim, S., & Kim, J. (2018): "Effects of the Saemangeum Reclamation Project on migratory shorebird staging in the Saemangeum and Geum Estuaries, South Korea". Bird Conservation International 28 (2): 238-250.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 Peng, H. et al. (2017): "The intertidal wetlands of southern Jiangsu Province, China – globally important for Spoon-billed Sandpipers and other threatened waterbirds, but facing multiple serious threat". Bird Conservation International 27 (3): 305-322.
- ↑ Menxiu, T., Lin, Z., Li, J., Zöckler, C. & Clark, N. A. (2012): "The critical importance of the Rudong mudflats, Jiangsu Province, China in the annual cycle of the Spoon-billed Sandpiper Calidris pygmeus". Wader Study Group Bulletin 119 (3): 74-77.
- ↑ 11,0 11,1 Bird, J. P., Lees, A. C., Chowdhury, A. U., Martin, R. & Ul Haque, E. (2010): "A survey of the Critically Endangered Spoon-billed Sandpiper Eurynorhynchus pygmeus in Bangladesh and key future research and conservation recommendations". Forktail 26: 1-8.
- ↑ Chowdhury, S. U. et al. (2011): "Seasonal occurrence and site use by shorebirds at Sonadia Island, Cox’s Bazar, Bangladesh". Wader Study Group Bulletin '118: 77-81.
- ↑ 13,0 13,1 13,2 Zöckler, C., Li, J. & Clark, N. (2015): "Report on Intertidal Mudflat Waterbird Survey in the Yellow Sea, Autumn 2014". Spoon-billed Sandpiper Taskforce News Bulletin 13: 9-12.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Calidris pygmaea |
 |
Wikispecies posúe unha páxina sobre: Calidris pygmaea |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- J. del Hoyo, A. Elliott & J. Sargatal (1996): Handbook of the Birds of the World. Volume 3. Hoatzin to Auks. BirdLife International, Cambridge, Reino Unido e Lynx Edicions, Barcelona. España. ISBN 978-8487-334-20-7.
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Video of a displaying male en YouTube
- BBC – Bid to save sandpiper at risk of extinction
- Saving the spoon-billed sandpiper, Chukotka expedition 2011 [1]
- Video of chicks at Slimbridge WWT.
- The spoon-billed sandpiper conservation breeding programme
- Spoon-billed sandpiper page at East Asian – Australasian Flyway Partnership