Cécile Chaminade

Cécile Chaminade

Nome orixinal	(fr) Cécile Louise Stéphanie Chaminade
Biografía
Nacemento	8 de agosto de 1857 Batignolles-Monceau, Francia
Morte	13 de abril de 1944 (86 anos) Monte Carlo, Mónaco
Lugar de sepultura	cemiterio de Passy
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Educación	Conservatorio de París
Actividade
Ocupación	pianista , compositora , flautista
Xénero artístico	Ópera e música clásica
Profesores	Camille Saint-Saëns, Félix Le Couppey (pt) , Benjamin Godard, Emmanuel Chabrier (pt) e Georges Bizet
Lingua	Lingua francesa
Instrumento	Piano
Obra
Obras destacables Flute Concertino (en)
Premios (7 de agosto de 1913)  Cabaleiro da Lexión de Honra  officier d'académie (en)

Cécile Louise Stéphanie Chaminade, nada en París o 8 de agosto de 1857 e finada en Montecarlo, Mónaco, o 13 de abril de 1944, foi unha compositora e pianista francesa.

Aproximadamente 400 das súas composicións foron publicadas e tivo unha boa reputación no século XX. Isto é atribuíble por unha parte ao modernismo e ao menosprezo xeral da música francesa romántica tardía, pero tamén ás condicións socioestéticas que afectaban ás mulleres e á súa música.

Traxectoria

Chaminade recibiu instrucións musicais da súa nai, pianista e solteira. Ás súas primeiras pezas tocadas foron na década do 1860.

Debido á oposición dos seus pais para a súa inscrición no Conservatorio de París, estudou en privado cos membros da súa facultade: Félix Le Couppey, Antoine Marmontel, Sacard e Benjamin Godard.

Chaminade comezou a compoñer en serio, como a obra I trío de piano, composta no ano 1880 e a Suite de l’orchestre op. 20, composta no ano 1881, foron moi ben recibidas.

Ensaiou Ópera conique e La Sévillane, que tivo unha actuación privada o día 23 de febreiro de 1882.

Outras das obras máis importantes da década son The ballet shymphonique Callihöe op. 37, estrenada en Marsella o día 16 de marzo de 1888 ou Les Amazones, unha sinfonía dramática, estrenada ese mesmo día .

Despois do ano 1890, coa notable excepción do Concertino op. 107, encargado polo conservatorio no 1902, e a súa única Piano sonata op. 21 no ano 1895, Chaminade compuxo principalmente pezas de personaxes e de melodías. Aínda que o enfoque principal puido ter sido financeiro, estético, ou debido a razóns discriminatorias, esta música se volveu moi popular, sobre todo en Reino Unido e nos Estados Unidos de América, e Chaminade se promoveu mediante extensas xiras de concertos. A partir de 1892, actuou con regularidade en Inglaterra e se volveu unha convidada da raíña Vitoria, así como doutras persoas.

Mentres tanto, o entusiasmo creceu nos Estados Unidos, sobre todo nos clubs de Chaminade formados sobre 1900, e no outono de 1908 finalmente aceptou viaxar alí. Actuou en 12 cidades, dende Boston a St. Louis, e a xira foi un completo éxito en termos económicos; as críticas, porén, foron variadas.

En agosto de 1901, Chaminade casou con Louis-Mathieu Carbonel, un editor musical de Marsella, no podería ter sido unha unión platónica; morreu en 1907 e ela non volveu casar. Aínda que as súas composicións musicais se viron reducidas debido á Guerra Mundial e á súa saúde deteriorada, Chaminade gravou varias obras, sobre todo de piano, entre 1901 e 1914. A partir de entón foi mantida pola súa sobriña, Antoinette Loirel, que traballou por promover a música de Chaminade ata despois da súa morte.

Chaminade foi moi consciente das dificultades sociais e persoais fronte a unha muller compositora, e ela suxeriu que a perseveranza e as circunstancias especiais son necesarias para superalas (Washington Post, 1 de novembro de 1908). A súa saída é notable entre as mulleres compositoras pola súa cantidade, o seu alto porcentaxe de traballos publicados e polo feito de que unha gran parte -notablemente obras de piano e melodías- foi aparentemente composta expresamente para a publicación e para o seu asistente de vendas (Enoch foi o principal publicador). Chaminade compuxo arredor de 200 obras para piano, a maioría das pezas de personaxes (por exemplo: Scarf Dance, 1888), e máis de 125 melodías (por exemplo: L'anneau d'argent, 1891); estes dous xéneros forman a base da súa popularidade. En canto a estilo, a súa música é melodiosa e accesible, con melodías memorables, texturas limpas e harmonías levemente cromáticas. A súa énfase no enxeño e cor é tipicamente francesa. Moitas obras parecen inspiradas no baile, como por exemplo, Scarf Dance e La Lisonjera. Nas súas extensas obras, o primeiro movemento Concertstück recalca aspectos de Wagner e Liszt, mentres que o terceiro movemento Piano Sonata mostra a formal e expresiva experimentación que foi típica do xénero no tardío século XIX (ver Citron, 1993 para unha análise feminista do primeiro movemento). As melodías son idiomáticas pola voz e moi adecuadas expresivamente e potencialmente para o ambiente do salón ou da sala de recitais, os sitios probables para esas obras. O Concertino mantívose como un básico do repertorio da frauta; mentres que iso é un traballo a grande escala e así representados nunha parte relativamente pequena da súa produción, a peza aínda proporciona unha sensación da elegancia e o atractivo da música de Chaminade.

Obra

Obras con número de Opus

• Op. 3, Scherzo-etude
• Op. 4, Caprice-etude
• Op. 5, Menuet
• Op. 6, Berceuse
• Op. 7, Barcarolle
• Op. 8, Chaconne (1879)
• Op. 9, 2 pieces: 1 (G) pièce romantique (1880) 2 Gavotte
• Op. 10, Scherzando
• Op. 11, Piano trio #1 (g): 1 allegro; 2 andante; 3 presto leggiero; 4 allegro molto agitato (1881)
• Op. 12, Pastorale enfantine {arr marcus} (1881)
• Op. 18, Capriccio for violin and piano (1881)
• Op. 19, Le sevillane Ouverture
• Op. 21, Sonata (c): 1 allegro appassionato; 2 andante; 3 allegro (1881)
• Op. 22, Orientale
• Op. 23, Minuetto (b) (1881)
• Op. 24, Libellules (Dragon Flies) (1881)
• Op. 25, Deux morceaux: 1 duetto; 2 zíngara;
• Op. 28, Étude symphonique (B–) (1883)
• Op. 29, Sérénade (D) (1884)
• Op. 30, Air de ballet (G) (1884)
• Op. 32, Guitare (1885)
• Op. 33, Valse caprice (1885)
• Op. 35, 6 études de concert: 1 (C) scherzo; 2 (D–)automne; 3 fileuse; 4 Appasionato 5 (F) impromptu; 6 (D) tarantelle(1886)
• Op. 34, Piano trio #2 (a): 1 allegro moderato; 2 lento; 3 allegro enérgico (1887)
• Op. 36, 2 pieces: 2 pas des cymbales (1887)
• Op. 37, 5 Airs de Ballet : 1 danse oriental; 2 Pas des amphores; 3 Pas des echarpes; 4 Callirhöe; 5 Danse pastorale(1888)
• Op. 38, Marine (1887)
• Op. 39, Toccata (1887)
• Op. 40, Concertpiece for piano and orchestra
• Op. 41, Air de ballet. pierrette (E–) (1889)
• Op. 42, Les Willis, caprice (1889)
• Op. 43, Gigue (D) (1889)
• Op. 50, La lisonjera (G–) (1890)
• Op. 51, La livry, air de ballet (1890?)
• Op. 52, Capriccio appassionato (1890)
• Op. 53, Arlequine (F) (1890)
• Op. 54, Caprice espagnole. lolita (D–) (1890)
• Op. 55, 6 pièces romantiques: 6 rigaudon (1890)
• Op. 56, Scaramouche (1890)
• Op. 57, Havanaise (1891)
• Op. 58, Mazurk-Suedoise (1891)
• Op. 60, Les sylvains (1892)
• Op. 61, Arabesque (1892)
• Op. 66, Studio (1892)
• Op. 67, Caprice espagnole. la morena (1892)
• Op. 73, Valse carnavalesque (1894)
• Op. 74, Pièce dans le style ancien (1893)
• Op. 75, Danse ancienne (1893)
• Op. 76, 6 romances sans paroles: 1 souvenance; 2 (E) élévation; 3 idylle; 4 eglogue; 5 chanson brétonne; 6 méditation (1894)
• Op. 77, Deuxieme vals(1895)
• Op. 78, Prelude (1895)
• Op. 80, Troisieme valse brillante (1898)
• Op. 81, Terpsichore, sexieme air de ballet (1896)
• Op. 82, Chanson napolitaine (1896)
• Op. 83, Ritournelle (1896)
• Op. 84, Trois prèludes melodiques (1896)
• Op. 85, Vert-Galant (1896)
• Op. 86, Romances sans paroles: 1 souvenance; 2 élévation;
• Op. 87, 6 pièces humoristiques: 1 Réveil; 2 Inquiétude; 3 Sous bois; 4 Autrefois; 5 Consolation; 6 Norwégienne (1897)
• Op. 88, Rimembranza (1898)
• Op. 89, Thème varié (A) (1898)
• Op. 90, Legende (1898)
• Op. 91, Waltz #4 (D–) (1898)
• Op. 92, Deuxieme arabesque (1898)
• Op. 93, Valse humoristique (1906)
• Op. 94, Havanaise #2 danse créole (1898)
• Op. 95, Trois dances anciennes: 1 passepied; 2 pavane; 3 courante; (1899)
• Op. 97, Rondeaux for violin and piano (1899)
• Op. 98, 6 feuillets d’album: 1 promenade; 2 scherzetto; 3 (D–) élégie; 4 valse arabesque 5 chanson russe; 6 rondo allegre (1900)
• Op. 101, L’ondine (1900)
• Op. 103, Moment musical (1900)
• Op. 104, Tristesse (c+) (1901)
• Op. 105, Divertissement (1901)
• Op. 106, Expansion (1901)
• Op. 107, Concertino for flute et orchestre in ré majeur (1902)

  Concertino opus 107.Interpretado por Alex Murray (frauta) e Martha Goldstein piano). Compositores: Enesco, Gaubert, Taffanel, Chaminade e Faure.

• Op. 108, Agitato (1902)
• Op. 109, Cinquieme valse (1903)
• Op. 110, Novelette (1902)
• Op. 111, Souvenir lointains (1911)
• Op. 112, Sixieme valse, valse-ballet (1904)
• Op. 113, Caprice humoristique (1904)
• Op. 114, Pastorale (1904)
• Op. 115, Waltz #7 valse romantique (1905)
• Op. 116, Sous le masque (1905)
• Op. 118, Étude mélodique (G–) (1906)
• Op. 119, Valse tendre (F) (1906)
• Op. 120, Variations sur un theme original(1906)
• Op. 122, 3 contes blues: 2 (1906)
• Op. 123, Album d’enfants: 2 (A–) intermezzo. pas de sylphes; 4 (F) rondeau; 5 (a) gavotte; 9 (e) orientale; 10 (a) tarantelle (1906)
• Op. 124, Étude pathetique (b) (1906)
• Op. 126, Album d’enfants: 1 (C) idylle; 2 (E) aubade; 9 (g) patrouille; 10 (A) villanelle (1907)
• Op. 127, 4 poèmes provençales: 2 solitude; 3 (D–) le passé; 4 pêcheurs de nuit (1908)
• Op. 130, Passacaille (E) (1909)
• Op. 134, La retour (1909)
• Op. 137, Romance (D) (1910)
• Op. 139, Étude scholastique (1910)
• Op. 143, Cortège (A) (1911)
• Op. 148, Scherzo-valse (1913)
• Op. 155, Au pays dévasté (1919)
• Op. 158, Danse païenne (1919)
• Op. 164, Air à danser (1923)
• Op. 150, Sérénade espagnole (G) (1925)
• Op. 165, Nocturne (1925)

Obras sen número de Opus

• Les rêves (1876)
• Te souviens-tu? (1878)
• Auprès de ma mie (1888)
• Voisinage (1888)
• Nice-la-belle (1889)
• Rosemonde (1890)
• L’anneau d’argent (E–) {accomp} (1891)
• Plaintes d’amour (1891)
• (E–) l’anneau d’argent (1891)
• Viens, mon bien-aimé! (1892)
• L’amour captif (1893)
• Ma première lettre (1893)
• Malgré nous! (1893)
• Si j’étais jardinier (1893)
• (G) l’été (1894)
• Mignonne (1894)
• Sombrero (1894)
• Villanelle (1894)
• Espoir (1895)
• Ronde d’amour (1895)
• Chanson triste (1898)
• Mots d’amour (1898)
• Alleluia (1901)
• Écrin! (1902)
• Bonne humeur! (1903)
• Menuet (1904)
• La lune paresseuse (1905)
• Je voudrais (1912)
• Attente. au pays de provence (1914)

Premios e recoñecementos

Recibiu diferentes premios prestixiosos, culminando na admisión á Légion d’Honneur en 1913 - sendo a primeira compositora feminina en logralo. De todas formas, ese feito foi tardío considerando que fora ignorada en Francia por case 20 anos.

Véxase tamén

Bibliografía

• Sadie, Julie Anne; Samuel, Rhian (1995). The Norton/Grove Dictionary of Women Composers (en inglés). Nova York: W. W. Norton & Company. ISBN 978-0393034875. 

Ligazóns externas

• Copia do catálogo completo das súas obras
• Partituras no dominio público (Biblioteca Musical Petrucci)