Boucher de Perthes

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaBoucher de Perthes

Editar o valor em Wikidata
Nome orixinal(fr) Jacques Boucher de Perthes Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento(fr) Jacques Boucher de Crèvecœur de Perthes Editar o valor em Wikidata
10 de setembro de 1788 Editar o valor em Wikidata
Perthes, Francia Editar o valor em Wikidata
Morte5 de agosto de 1868 Editar o valor em Wikidata (79 anos)
Abbeville, Francia Editar o valor em Wikidata
Presidente Société d'émulation historique et littéraire d'Abbeville (en) Traducir
1833 – Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeFrancia Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónantropólogo , prehistoriador , arqueólogo , historiador da arte Editar o valor em Wikidata
Membro de
LinguaLingua francesa Editar o valor em Wikidata
Familia
PaiJules Armand Guillaume Boucher de Crèvecoeur Editar o valor em Wikidata
Premios

Jacques Boucher de Crèvecœur de Perthes ( Pronunciación francesa: ​[ʒak buʃe d(ə) kʁɛvkœʁ də pɛʁt] ), nado en Rethel, as Ardenas, o 10 de setembro de 1788 e finado o 5 de agosto de 1868, tamén chamado só Boucher de Perthes, foi un arqueólogo e anticuario francés destacado polo seu descubrimento, cara a 1830, de ferramentas de sílex nas gravas do val do río Somme.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Biface de Menchecourt-les-Abbeville, exposto na Exposición Universal de 1867.

Nacido en Rethel, nas Ardenas, era o fillo máis vello de Jules Armand Guillaume Boucher de Crèvecœur, botánico e aduaneiro, e de Etienne-Jeanne-Marie de Perthes. En 1802 ingresou como oficial de alfándegas. As súas funcións mantívose durante seis anos en Italia, pero ao seu regreso en 1811 atopou un rápido ascenso e foi nomeado, en marzo de 1825, para suceder ao seu pai como director da douane (oficina de aduanas) en Abbeville, onde permaneceu o resto da súa vida.

[editar | editar a fonte]

O seu tempo de lecer dedicábase principalmente ao estudo do que despois se chamou a Idade de Pedra e do home antediluviano, como el expresaba. Ao redor do ano 1830 atopara, nas gravas do val do Somme, pedernais que, na súa opinión, deixaban constancia da obra humana; pero non até moitos anos despois, en 1846, fixo público o importante descubrimento dun apeiro de sílex traballado con restos de elefante e rinoceronte nas gravas de Menchecourt.

En 1847, comezou a publicar a súa monumental obra en tres volumes, Antiquités celtiques et antédiluviennes, obra na que foi o primeiro en establecer a existencia do home no Plistoceno ou primeiro Cuaternario. As súas opinións recibiron pouca aprobación, en parte porque xa propuxera teorías sobre a antigüidade do home sen feitos que as apoiasen, en parte porque as figuras do seu libro estaban mal executadas e incluían debuxos de sílex que non mostraban ningún signo claro de fabricación.

En 1855, o doutor Marcel Jérôme Rigollot, de Amiens, defendeu firmemente a autenticidade das ferramentas de sílex; pero non foi até 1858 cando Hugh Falconer viu a colección en Abbeville e induciu a Sir Joseph Prestwich no ano seguinte a visitar a localidade. Prestwich aceptou entón definitivamente que os apeiros de sílex eran obra do home e que se producían en terreos non perturbados en asociación con restos de mamíferos extintos.

Charles Lyell non só confirmou os enormes períodos de tempo xeolóxicos das estratificacións, senón que indicou que a meseta calcaria de Picardía, Francia, estivo conectada algunha vez coas terras de Kent, Inglaterra, e que o estreito de Dover ou Pas de Calais foi o resultado recente de forzas de erosión complexas a moi longo prazo.

En 1863, o seu descubrimento dunha mandíbula humana, xunto con sílex traballados, nunha grava de Moulin-Quignon, preto de Abbeville, parecía reivindicar por completo a Boucher de Perthes; pero dubidaban sobre a antigüidade dos restos humanos (debido á posibilidade de ter sido enterrados), aínda que non sobre a boa fe do descubridor, que o mesmo ano foi nomeado oficial da Légion d'honneur. Non obstante, a "mandíbula de Moulin-Quigon" foi un engano, plantado por un dos traballadores de Boucher de Perthes en resposta a unha oferta de recompensa de 200 francos polos achados de restos humanos.

Aínda que Boucher de Perthes foi o primeiro en establecer que Europa fora poboada polo home primitivo, non foi capaz de precisar o período preciso, porque o marco científico de referencia non existía entón. Hoxe en día os machados do distrito do río Somme son amplamente aceptados por ter polo menos 500.000 anos de antigüidade e, polo tanto, produto de poboacións de neandertais, mentres que algunhas autoridades pensan que poden ter unha antigüidade de até un millón de anos e, polo tanto, asociados co Homo erectus.

Outros traballos[editar | editar a fonte]

Tumba en Abbeville.

Boucher de Perthes mostrou actividade noutras direccións. Durante máis de trinta anos ocupou a cátedra presidencial da Société d'Emulation en Abbeville, ás publicacións das que colaborou con artigos sobre unha ampla gama de temas. Foi autor de varias traxedias, dous libros de ficción, varias obras de viaxes e unha serie de libros sobre cuestións económicas e filantrópicas.

Legado[editar | editar a fonte]

En 1954 abriuse en Abbeville o Museo Boucher de Perthes, con coleccións que abarcan unha gran variedade de materiais e épocas.

Na súa novela Viaxe ao centro da Terra (1864), Jules Verne fai referencia a Boucher de Perthes despois de que o profesor Lindenbrock, Axel e Hans descubran cabezas humanas "antediluvianas" nunha praia preto do centro da terra.[1]

Obra publicada[editar | editar a fonte]

  • 1830: Romances, Légendes et Ballades
  • 1832: Novels
  • Chants Armoricains ou Souvenirs de Basse-Bretagne (Armorican songs, or, Souvenirs of Low-Brittany)
  • Opinions de M Christophe, I. Sur la Liberté du Commerce. (On Free Trade)
  • Opinions de M Christophe, II. Voyage Commercial et Philosophique.
  • Opinions de M Christophe, III. M. Christophe à la Préfecture.
  • Opinions de M Christophe, IV. Le Dernier Jour d'un Homme.
  • 1833: Satires, Contes et Chansonettes
  • 1835: Petit Glossaire, Esquisses de Moeurs Administratives.
  • 1841; 5 vols.: De La Création, Essai sur L'Origine et la Progression des Êtres
  • 1848: Petites Solutions des Grands Mots
  • 1847, 1857, 1864; 3 vols.: Antiquités Celtiques et Antédiluviennes (con 106 láminas que ilustran 2000 figuras)
  • 1850-1851; 4 vols.: Hommes et Choses
  • 1852: Sujets Dramatiques
  • 1852: Emma ou Quelques Lettres du Femme
  • 1855; 2 vols.: Voyage a Constantinople.
  • Voyage en Danemarck, en Suède, etc.
  • 1859: Voyage en Espagne et en Algérie.
  • 1859: Voyage en Russe, en Lithuanie, en Pologne.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ "Viaxe cara ao centro da Terra ; Castro de San Lourenzo". sanlourenzo.net. Consultado o 1-4-2022. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Boucher de Perthes (1864). Antiquités celtiques et antédiluviennes: Mémoire sur l'industrie (Vol. 3) (en francés). París: Libraire Jung-Treuttel. 
  • Márquez Mora, Belén (2006). "Jacques Boucher de Perthes". En Birx, H. James. Encyclopedia of Anthropology (en inglés). Nova York: SAGE. ISBN 0-7619-3029-9. 

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Boucher_de_Perthes&oldid=6588758»