Boril de Bulgaria

Boril de Bulgaria
	;
Biografía
Nacemento	valor descoñecido
Morte	Despois de 1217
15º Tsar de Bulgaria
	1207 – 1218 ; ← Kaloyan da Bulgária (pt) – João Asen II da Bulgária (pt) →
Datos persoais
País de nacionalidade	Second Bulgarian Empire (en)
Actividade
Ocupación	monarca
Familia
Familia	Dinastia Asen (pt)
Cónxuxe	Anna (Anisia) (en)
Pais	Henrith I (?) (en) e Maria (?) (en)
Irmáns	Strez (pt)
Parentes	Kaloyan da Bulgária (pt) (maternal uncle (en) )

Boril (en búlgaro: Борил) reinou como emperador de Bulgaria desde 1207 até 1218. Era o fillo dunha irmá de nome descoñecido do seu predecesor Kaloyan.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Ascenso ao trono[editar | editar a fonte]

Non está claro se Boril participou no asasinato de Kaloyan diante dos muros de Tesalónica en 1207, pero os herdeiros do falecido, os seus curmáns Iván Asen e Alexandre, fuxiron do país coa ascensión de Boril ao trono, primeiro a refuxiarse cos cumanos e máis tarde en Galitzia^[1]. Boril casou coa viúva de Kaloyan, unha princesa cumana cuxo nome se descoñece pois non se rexistra nos documentos, a menos que fose a Ana (a monxa Anisija) mencionada no Sínodo da Igrexa búlgara.

Continuas rebelións e inestabilidade[editar | editar a fonte]

O intento de Boril de proseguir coa política exterior de Kaloyan resultou errado. Desde o comezo do seu reinado, os membros da súa familia opuxéronselle. O seu irmán Strez, asistido polo gran zupan serbio Stefan Nemanjić, apoderouse da fortaleza de Prosek, desde a cal acometeu campañas en Macedonia. O primo e aristócrata de Boril, Aleixo Slav declarouse independente, e estableceuse na rexión de Pirin, coa cidade de Melnik como capital. Para empeorar a situación, o emperador latino Henrique de Flandres derrotou a Boril en Plovdiv en 1208, a pesar da vitoria obtida na anterior batalla de Boruy^[2]. Así, o norte de Tracia e as fortalezas en Ródope caeron en mans latinas^[3].

Xa sexa como consecuencia dun conflito militar ou como resultado directo das negociacións de paz, en 1209 a corte outorgoulle a Strez o título de sebastocrátor (un grao inferior ao de déspota), o que fixo del un aliado de Boril até a súa morte en 1214^[4]. Mentres tanto, Boril atopou resistencia interna na nova rebelión de catro nobres cumanos acaecida en Vidin en 1211 (ou 1213 segundo algunhas fontes)^[5]. Boril non podía enfrontarse a ela pola súa conta e non podía esperar axuda dos serbios ou dos latinos, nin das faccións divididas dos boiardos^[6]. A única alternativa para Boril foi solicitar axuda a Hungría. Un exército mandado polo conde Xoaquín de Sibiu esmagou aos rebeldes e apoderouse de Vidin^[2]. Boril tivo que ceder a zona de Belgrado ao Reino de Hungría como prezo polo apoio húngaro.

Política relixiosa e alianzas matrimoniais[editar | editar a fonte]

En 1211 Boril convocou un sínodo da Igrexa na capital, Tarnovo, que conmemorou o celebrado en 1111 polo emperador Aleixo I Comneno, e do mesmo xeito, condenou aos bogomilos. Case ao mesmo tempo, Boril preparou o matrimonio da súa fillastra (filla de Kaloyan) Marija (o nome é dubidoso) con Henrique de Flandres, e enviou a Constantinopla á noiva con numerosos agasallos. Pouco despois, Boril pode haberse casado cunha filla de André II de Hungría, pero hai poucas probas desta unión. Proxectouse outro matrimonio en 1214 entre a filla de Boril e o fillo de André II, o futuro Béla IV de Hungría, pero nunca se levou a cabo.

Derrota e falecemento[editar | editar a fonte]

A alianza co Imperio Latino, o Reino de Hungría e o Despotado de Epiro arrastraron a Boril a unha guerra contra Serbia, na que pouco puido facer, especialmente despois do asasinato do seu irmán Strez en 1215. Coa morte de Henrique en 1216 e a partida de André II á Quinta Cruzada, Boril perdeu os seus principais aliados. En 1217 ou 1218 Iván Asen, o seu primo, regresou do exilio e derrotou a Boril, quen se encerrou en Tarnovo. Despois dun cerco duns sete meses (en lugar do «sete anos» das fontes bizantinas), Boril fuxiu da capital, que se entregou a Iván Asen. Boril foi capturado durante a súa fuga, cegado e relegado a un mosteiro.