Bella Akhmadulina

Bella Akhmadulina
Nacemento	10 de abril de 1937
Lugar de nacemento	Moscova
Falecemento	29 de novembro de 2010
Lugar de falecemento	Peredelkino
Causa	doenza cardiovascular
Soterrada	cemiterio Novodevichii
Nacionalidade	Unión Soviética e Rusia
Alma máter	Instituto de Literatura Maxim Gorki
Ocupación	poeta, tradutora, escritora, dramaturga, guionista e actriz
Cónxuxe	Evgenii Evtushenko, Iuri Nagibin e Eldar Kuliev
Premios	Premio Estatal da URSS, Pushkin Prize, Order "For Merit to the Fatherland" II class, Order "For Merit to the Fatherland" III class, Orde da Amizade dos Pobos e Premio Stalin
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

Izabella Akhatovna Akhmadulina (ruso: Бе́лла (Изабе́лла) Аха́товна Ахмаду́лина, tártaro: Белла Әхәт кызы Әхмәдуллина), nada en Moscova o 10 de abril de 1937 e finada o 29 de novembro de 2010, foi unha poeta e tradutora soviética e rusa, que formou parte da Nova Vaga rusa, considerada unha das mellores poetas da segunda metade do século XX .

Traxectoria

Naceu en Rusia de pai tártaro e nai ruso-italiana. Evacuada a Kazán cao estalar a Segunda Guerra Mundial, comezou a súa actividade literaria nos seus anos de instituto, publicando as súas primeiras composicións en 1955. Tras rematar a secundaria, entrou no Instituto de Literatura Maxim Gorki, graduándose en 1960. Nesa época publicou diversos poemas en diferentes publicacións. En 1959 expulsárona por opoñerse á persecución de Boris Pasternak, porén despois puido volver. Nese ano escribiu un dos seus poemas máis coñecidos "По улице моей который год…". En 1962 apareceu a primeira colección poética, Struna, que se converteu nun éxito. Entre os poemarios salientan Uroki Muzyki (1970), Stikhi (1975), Svecha (1977), Sny o Gruzii (1977), Taina (1983) ou Poberezhye (1991). Pola colección Sad levou o premio estatal da URSS en 1989. Tamén escribiu ensaios sobre Alexander Pushkin e mais Mikhail Lermontov.

Bella Akhmadulina e Anna Netrebko na cerimonia de entreda do Premio Estatal de Rusia no Kremlin

Nunha carta aberta apoiou ao exiliado Andrei Sakharov. e en outubro de 1993 asinou a "Carta dos corenta e dous". Despois da caída da Unión Soviética publicou Larets i Kliutch (1994), Zvuk Ukazuyushchiy (1995) e Odnazhdy v Dekabre (1996).

A súa poesía caracterízase polo seu intenso lirismo, polas súas formas refinadas e cargada de imaxes e o humor no seo dun estilo "resolutamente apolítico". Nos seus primeiros traballos utilizou cuarteto rimados, con vivencias imaxinativas da vida diaria nunha linguaxe chea de arcaísmos e neoloxismos. A relixión e a filosofía convertéronse en temas principais nas súas últimas obras. Como tradutora verteu ao ruso a poetas clásicos e modernos da Unión Soviética, así como a europeos e norteamericanos.