Bandeira budista
A bandeira budista foi creada o 28 de abril de 1885 en Sri Lanka polo coronel da mariña estadounidense xa retirado Henry Steel Olcott, un dos fundadores e o primeiro presidente da Sociedade teosófica, e máis por J.R. de Silva. Olcott chegara en 1879 á illa de Sri Lanka, apaixonouse polo budismo e concibiu a bandeira tamén como un xeito de axudar o nacionalismo ceilandés. De feito, a bandeira converteuse nun dos símbolos nos budistas nacionalistas ceilandeses.
En 1956, a bandeira é adoptada polo conxunto do budismo durante o Congreso Budista Mundial. Na actualidade úsase en todos os países budistas, ondea sobre os templos nas manifestacións relixiosas e forma parte dos elementos reivindicativos políticos, como na revolución azafrán, de Birmania.
Significación[editar | editar a fonte]
A bandeira componse de catro cores do arco da vella, símbolo xa utilizado polos movementos esotéricos do século XIX, e mais o branco. Son as cinco cores asociadas á aura de Buda, e que se representan tanto en horizontal como en vertical na bandeira. As cinco cores representan ademais as cinco fontes de perfeccionamento indispensables na práctica budista.
As cinco fitas verticais significan:
- o azul, a compaixón universal
- o amarelo, o camiño do medio
- o vermello, as bendicións da práctica
- o branco, a pureza e a liberación
- o laranxa, a intelixencia, que se entende ademais como un composto das catro cores anteriores, e que se emprega tamén para a tintura das túnicas dos monxes.
Hai unha sexta fita vertical que recolle as cinco cores anteriores, representadas horizontalmente, e que simboliza a non-discriminación.