Banco Central (España)

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Edificio das Cariátides, antiga sede principal do Banco Central en Madrid (actualmente ocupado polo Instituto Cervantes).
Antigo edificio do Banco Central en Barcelona, actualmente ocupado por El Corte Inglés.

O Banco Central (BC) foi un banco privado español que desapareceu como tal ao fusionarse co Banco Hispano Americano, formando o BCH, e posteriormente co Banco Santander, formando o BSCH.

Tiña a súa sede no "edificio das Cariátides" de Madrid desde a súa fusión co Banco Español del Río de la Plata, do que era sede anteriormente.

Historia[editar | editar a fonte]

Foi creado en 1919 a partir da unión de oito bancos pequenos. Posteriormente continuou comprando bancos -entre eles o Banco Español del Río de la Plata (1947) e o Banco de Tortosa (1951)- até converterse no primeiro banco privado de España nos anos 1980.

Foi un grande emprendedor industrial a principios do século XX, creando empresas como Minero Siderúrgica de Ponferrada, Saltos del Sil, Cementos Cosmos etc.

En 1981 tivo lugar o atraco á sucursal do banco en Barcelona, situado na praza de Cataluña, no que durante 36 horas estiveron retidos máis de 200 empregados e clientes.

Nos anos 1980 o banco realizou un proceso de expansión fóra de España, principalmente en Latinoamérica, coa adquisición de distintos bancos e a compra da maioría das accións doutros, como:

  • O Banco de Asunción en Paraguai (1981),[1]
  • O Banco Popular Argentino (1966, expropiado polo goberno de Héctor Cámpora e restituído aos seus propietarios tras o golpe militar de 1976),[2]
  • O Banco de Talca en Chile (1982),[3]​​ e
  • O Banco Panamericano no Uruguai (1982).[4]

Ademais abriu sucursais noutros países, como, por exemplo, en Panamá (1981),[5]​ e no Perú (1984).[6]

Finalmente, o BC fusionouse co Banco Hispano Americano en 1991 para formar o Banco Central Hispano Americano, coñecido comercialmente como Central Hispano (BCH). Nese momento o seu presidente era Alfonso Escámez.

Posteriormente, o BCH fusionouse co Banco Santander para crear o Banco Santander Central Hispano, BSCH, que hoxe en día recuperou o nome de Banco Santander.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "El Banco Central, accionista mayoritario del Banco de Asunción, de Paraguay". El País. 3 de novembro de 1981. Consultado o 3 de marzo de 2021. 
  2. "Contactos oficiales y privados del ministro argentino de Hacienda en Madrid". El País. 23 de xullo de 1976. Consultado o 3 de marzo de 2021. 
  3. "El Banco Central adquiere 33 sucursales del Banco Talca de Chile". El País. 18 de abril de 1982. Consultado o 3 de marzo de 2021. 
  4. "El Central adquiere el Banco Panamericano de Uruguay". El País. 24 de abril de 1982. Consultado o 3 de marzo de 2021. 
  5. "El Banco Central abre oficinas en Panamá". El País. 15 de setembro de 1981. Consultado o 3 de marzo de 2021. 
  6. "El Banco Central comienza a operar en Perú". El País. 24 de febreiro de 1984. Consultado o 3 de marzo de 2021. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Gabriel Tortella Casares, "El Banco Central en el período de entreguerras o cómo llevar una empresa a la ruina" ISSN 0214-1590, nº. 17-18, 2001, páxs. 241-272. Ficha en Dialnet.

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]