Automorfismo interno
Automorfismo interno | |
---|---|
Subclase de | automorfismo, automorfismo de grupos (pt) ![]() ![]() |
Oposto a | automorfismo externo (pt) ![]() ![]() |
Dual de | automorfismo externo (pt) ![]() ![]() |
Ligazóns | |
MathWorld | InnerAutomorphism ![]() |
OpenAlex | C124453015 ![]() |
[ Wikidata ] |
En álxebra abstracta, un automorfismo interno é un automorfismo dun grupo, anel ou álxebra dado pola acción de conxugación dun elemento fixo, chamado elemento conxugado. Pódense realizar mediante operacións desde o propio grupo, de aí o adxectivo "interno". Estes automorfismos internos forman un subgrupo do grupo de automorfismos, e o cociente do grupo de automorfismos por este subgrupo defínese como o grupo de automorfismos externos.
Definición
[editar | editar a fonte]Se G é un gruop e g é un elemento de G (alternativamente, se G é un anel, e g é unha unidade), entón a función
chámase conxugación por g (pola derita) (ver tamén clase de conxugación). Esta función é un endomorfismo de G: para todos
onde a segunda igualdade vén dada pola inserción da identidade entre e Alén diso, ten unha inversa pola esquerda e pola dereita, a saber Así, é tanto un monomorfismo como un epimorfismo, polo que é un isomorfismo de G consigo mesmo, é dicir, un automorfismo. Un automorfismo interno é calquera automorfismo que xorde da conxugación.[1]

Cando se fala da conxugación pola dereita, a expresión adoita denotarse exponencialmente por Esta notación úsase porque a composición das conxugacións satisfai a identidade: para tódolos Isto mostra que a conxugación pola dereita dá unha acción pola dereita de G sobre si mesmo.
Un exemplo común é o seguinte:[2][3]

Descríbese un homomorfismo para o que a imaxe, , é un subgrupo normal de automorfismos internos dun grupo ; alternativamente, descríbese un homomorfismo natural do que o núcleo de é o centro de (todos os para os que conxugando por eles devolve o automorfismo trivial), noutras palabras, . Sempre hai un homomorfismo natural , que asocia a cada un automorfismo (interno) en . Poñamos de xeito idéntico, .
Sexa como se definiu anteriormente. Isto require demostrar que
(1) é un homomorfismo,
(2) tamén é unha bixección,
(3) é un homomorfismo.
- A condición de bixectividade pódese verificar simplemente presentando unha inversa coa que podemos volver a dende . Neste caso é a conxugación por denotado como .
- e
Grupos de automorfismos internos e externos
[editar | editar a fonte]A composición de dous automorfismos internos é de novo un automorfismo interno, e con esta operación, a colección de todos os automorfismos internos de G é un grupo, o grupo de automorfismos interno de G denotado Inn(G).
Inn(G) é un subgrupo normal do grupo de automorfismos completo Aut(G) de G. O grupo de automorfismos externo, é o grupo cociente
O grupo de automorfismos externos mide, en certo sentido, cantos automorfismos de G non son internos. Todo automorfismo non interno produce un elemento non trivial de Out(G), pero diferentes automorfismos non internos poden producir o mesmo elemento de Out(G) .
Dicir que a conxugación de x por a deixa x sen cambios equivale a dicir que a e x conmutan:
Polo tanto, a existencia e o número de automorfismos internos que non son o mapa de identidade é unha especie de medida do fallo da lei conmutativa no grupo (ou anel).
Ao asociar o elemento a ∈ G co automorfismo interno f(x) = xa en Inn(G) como anteriormente, obtense un isomorfismo entre o grupo cociente G / Z(G) (onde Z(G) é o centro de G) e o grupo de automorfismos internos:
Esta é unha consecuencia do primeiro teorema de isomorfismo, porque Z(G) é precisamente o conxunto daqueles elementos de G que dan a correspondencia de identidade como automorfismo interno correspondente (a conxugación non muda nada).
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Dummit, David S.; Foote, Richard M. (2004). Abstract algebra (3rd ed.). Hoboken, NJ: Wiley. p. 45. ISBN 978-0-4714-5234-8. OCLC 248917264.
- ↑ Grillet, Pierre (2010). Abstract Algebra (2nd ed.). New York: Springer. p. 56. ISBN 978-1-4419-2450-6.
- ↑ Lang, Serge (2002). Algebra (3rd ed.). New York: Springer-Verlag. p. 26. ISBN 978-0-387-95385-4.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Abdollahi, A. (2010). Powerful p-groups have non-inner automorphisms of order p and some cohomology. J. Algebra 323. pp. 779–789. MR 2574864. arXiv:0901.3182. doi:10.1016/j.jalgebra.2009.10.013.
- Abdollahi, A. (2007). Finite p-groups of class 2 have noninner automorphisms of order p. J. Algebra 312. pp. 876–879. MR 2333188. arXiv:math/0608581. doi:10.1016/j.jalgebra.2006.08.036.
- Deaconescu, M.; Silberberg, G. (2002). Noninner automorphisms of order p of finite p-groups. J. Algebra 250. pp. 283–287. MR 1898386. doi:10.1006/jabr.2001.9093.
- Gaschütz, W. (1966). Nichtabelsche p-Gruppen besitzen äussere p-Automorphismen. J. Algebra 4. pp. 1–2. MR 0193144. doi:10.1016/0021-8693(66)90045-7.
- Liebeck, H. (1965). Outer automorphisms in nilpotent p-groups of class 2. J. London Math. Soc. 40. pp. 268–275. MR 0173708. doi:10.1112/jlms/s1-40.1.268.
Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Remeslennikov, V.N. (2001) [1994]. "Inner automorphism". Encyclopedia of Mathematics. EMS Press.
- Weisstein, Eric W. "Inner Automorphism". MathWorld.